Jarmarczna moda

Zawsze uważałam, że moda ma być dla ludzi. Zdaję też sobie doskonale sprawę z faktu, że nic tak nie poprawia nastroju w szary jesienny dzień jak odrobina koloru. Co jednak począć, gdy projektanci zagubiwszy gdzieś zdrowy rozsądek i połknąwszy kubki smakowe, prześcigając się w pomysłach, tworzą kicze i lansują modę, która przeraża? Ja po prostu zamykam oczy i staram się nie dostrzegać takich trendów, wychodząc z założenia, że wolę nie być modną, niż zrobić z siebie jarmarkowego klauna.
Tak bowiem postrzegam pewien nurt, który ostatnio zaczął pojawiać się na wybiegach, jako najnowsze propozycje sezonu. Przerażające połączenia kolorystyczne, które kąsają moje poczucie estetyki i paraliżują bezgustownością. Zapanowała bowiem moda na najbardziej szalone połączenia kolorystyczne, jakie można sobie wyobrazić. Jeden barwny akcent to zdecydowanie za mało. Teraz mistrzowie mody komponują kontrastujące barwy w jedną całość. Najlepiej tak, aby jak najbardziej przesadzić. Jest to zupełnie poza moim rozumieniem gustownej mody i zdania nie zmienię, nawet jeśli miałabym znaleźć się poza nawiasem współczesności. Nigdy nie spodoba mi się łączenie kolorów stereotypowo niedopuszczalnych, jak różu i czerwieni czy soczystej zieleni z błękitem. A gdy dojdzie do tego jeszcze jeden, czy dwa kontrasty – postrzegam całość jako koszmar.
Niestety projektanci nie przejmują się moim zdaniem wcale i łączą sobie kolory, jak im się podoba, a może nawet ubierają modelki po ciemku i w pośpiechu, chcąc zaskoczyć nawet i samych siebie. Tak powstają zestawienia, gdzie występują róże i granaty obok turkusu i żółci oraz czerwieni i amarantów. Wszystko razem, a przecież już małe dzieci wiedzą, że nawet do prania segreguje się ubrania według kodu kolorystycznego. Gdyby owe zjawisko barwnych ptaków, dotyczyło jednego, nawet dwóch artystów-projektantów, mogłabym przyjąć ich stylizacje za kaprys lub zabawę modą, jednakże trend „kolorowych jarmarków”, pojawia się coraz częściej i to z coraz bardziej wyrazistym rozmachem. To już nie wygląda jak żart, nad czym boleje moje umiłowanie klasycznego piękna, przesiąknięte przecież także oparami oryginalności i nutką szaleństwa.

Wiele kolorowych, papuzich zestawień można znaleźć w tym sezonie w kolekcjach Costume National i Driesa van Notena. Ta pierwsza jest zdecydowanie bardziej nasycona, podczas gdy w drugiej mamy do czynienia z nieco rozmytymi barwami, lecz wciąż w zaskakujących połączeniach. Kolorowe kreacje lansuje też Vivienne Westwood, Oscar de la Renta, Stephen Burrows, czy Custo Barcelona. Pojawia się więc tak wiele nazwisk, jak i kolorów w jednym zestawieniu. Także Alberta Ferretti proponuje nam kompozycje wielobarwne, tworzone głównie z pomarańczu, soczystego fioletu, zgaszonego lazuru i odmian szarości. Jeremy Scott bawiąc się soczystymi barwami łączy róż, seledyn i turkus, Paul Smith dobiera mocny amarant z soczystą zielenią, a Blumarine do tego wszystkiego dodaje nieco ostrej żółci. Jednakże niewątpliwym mistrzem barwnych zestawień jest Marc Jacobs. Fioletowe rajstopy z pomarańczowymi łatkami noszone do sukienki w morskim odcieniu zieleni dają nowe spojrzenie na kolorystyczne wypaczenie. Jakby tego było mało, projektant dodaje jeszcze wiśniowe skarpety (w tym sezonie obowiązkowo noszone z traperskimi buciorami) i top z długimi rękawami w kolorowe paski. Nie mam pojęcia, czy w przypadku takiej mody, można twierdzić, że kolory mają właściwości terapeutyczne. Bowiem chyba nawet papuga czułaby się wyblakła i zażenowana stając w szranki z takimi kreacjami.

Moja szafa nie przyjmuje pewnych kolorów, na pewno dostałaby też niestrawności, gdybym zaczęła upychać w niej podobne super-modne kompozycje. Może ja faktycznie zaczynam się starzeć, a mój mózg nie może już z płynną szybkością przestawić się na współczesne trendy i nowoczesne pojmowanie piękna. Jednak w tym wypadku, taka alternatywa, wcale mnie nie smuci. Mam wystarczająco pstrokatą osobowość, nie muszę więc dodatkowo straszyć sąsiadów uzewnętrznioną feerią kolorów. I tak często patrzą na mnie, jak na zupełnego odmieńca. Więc niech będę dziwakiem, ale nie szaleńcem wyciągniętym z kolorowego jarmarku bezgustownej pstrokacizny.