Rodzice prawdziwi przyjaciele

Jestem matką , która wychowuje dwoje dzieci. Chyba mogę napisać, że wychowuję dzieci samotnie – ponieważ tatuś niestety jest tylko w weekendy. Zauważyłam, że mój mąż gdy przyjeżdża przewraca całe nasze życie o 180 stopni. Uważa, ze skoro widzi się z dziećmi tylko przez 2 dni to chce być tym „dobrym rodzicem”  – ale odnoszę wrażenie, że bardziej stara się być ich kolegą niż tatusiem.

Wiadomo, że każdy rodzic stara się wychować swoje dzieci na porządnych ludzi. Wpaja im się od małego etyki moralne i cały czas utrwalamy im – jak mają postępować, co jest dobre a co złe- żeby w przyszłości byli dobrymi a także mądrymi ludźmi.

Wydaje mi się, że mój mąż przyjął taktykę dobrego kolegi tzn. myśli , że dając i pozwalając im na wszystko co tylko sobie zapragną, unikając stosowania kar – wydaje mu się, że zdobywa w ten sposób ich zaufanie. Zamiast rozkazywać – prosi i tłumaczy – czasami bez efektów, ale … myśli, że w zamian  kiedyś w niedalekiej przyszłości dzieci będą do niego przychodziły z problemami i nie będą miały przed nim żadnych tajemnic.  Hmmm wg. mnie nic bardziej mylnego –  rodzic kumpel , który jest fajny, bo nigdy nic od nas nie wymagał także nie wyciąga żadnych konsekwencji – traci w oczach pociechy szacunek i pozycję.

Wychowanie bezstresowe dziecka kojarzy się z maksymalną swobodą, potocznie mówiąc „dzieciom wszystko wolno” i „nic nie wolno im powiedzieć”. Nie popieram takiego wychowania .  W każdym domu powinny panować jasne reguły wychowania np. za dobre – wynagradzam, ale za złe – karam.

Wydaje mi się, że stopy przyjacielskie NALEŻY utrzymywać z dzieckiem – ale dziecko musi w nas widzieć także autorytet. Musimy kochać mądrze. Rozmawiajmy z dziećmi, przebywajmy z nimi jak najdłużej, wygłupiajmy się i bawmy – ale należy ustalić pewne granice – które dziecko musi zaakceptować – mam nadzieję, że kiedyś w przyszłości zamiast do męża, chętnie przyjdą do mnie, żeby się poradzić, wyżalić a może nawet i zwierzyć.

Joanna Sz.