„Księga Sandry” – recenzja

Świątynia Wietrznego Kręgu przygarnia czwórkę niezwykłych nastolatków, których łączy fakt bycia sierotami oraz możliwość posługiwania się magią. Sandry, tytułowa bohaterka pierwszej części cyklu posiada umiejętność wplatania światła w nici, a jej towarzysze potrafią oddziaływać na metale, rośliny i pogodę. Poznajemy więc także Briar’a, małoletniego kieszonkowca, Tris, pochodzącą z rodziny handlarzy i Daję, córkę kupców. Moc każdego z bohaterów jest inna, oryginalna i właśnie ta zdolność czyni ich niepowtarzalnymi. Muszą jedynie nauczyć się z niej korzystać, panować nad nią i ufać sobie wzajemnie. Muszą pokonać dystans społeczny i psychiczny, by współdziałać i otworzyć się przed sobą, a jest to praca nawet cięższa niż dyscyplinowanie własnych zdolności.
Tak naprawdę cały przedstawiony świat przenika wszechobecna magia i jest to cecha niezwykle charakterystyczna. Ten niesamowity klimat pełen mocy i czarodziejów uwodzi swoim rozmachem i rozpiętością, zachwyca pomysłem i baśniowością. Wnosi też pewien spokój, który tutaj łagodnie przenikając się z magią tworzy urzekający i wspaniały nastrój, będący ważką stroną opowieści. Ta cisza i spokój otulają nas welonem swojej tajemniczości, a jednocześnie hipnotyzują, pozwalając spoglądać głęboko w psychikę bohaterów i ich wewnętrzne konflikty. Autorka nie poprzestaje na kreacji fantastycznego świata, wplata bowiem w historię problemy natury ludzkiej, te gorzkie prawdy i rozczarowania, z którymi trzeba żyć, radzić sobie, odnaleźć się w trudnej i ciężkiej rzeczywistości.
Akcja kroczy nieco spacerowym krokiem, co idealnie komponuje się z zamysłem autorki i jednocześnie odpręża, pozwala chłonąć tajemniczość, kontemplować spokój. Magiczna baśniowość skierowana głównie do młodego odbiorcy może jednak także przypaść do gustu starszym czytelnikom, którzy chcą nieco zdystansować się od dynamizmu i niepewności realizmu, a także zatonąć w lekkiej, sympatycznej opowieści o dzieciach, magii i tajemnicy, która nie porywa, nie zawiązuje zwodniczych więzów, ale oplata cudownym kokonem swojej metafizycznej ulotności.
Styl autorki, bardzo naturalny i klarowny, narracja prowadzona łagodnym głosem wykwintnego gawędziarza, zupełne porzucenie schematów i dualistycznego podziału świata czyni z lektury opowieść sensowną, przejrzystą i niezwykle realną. Emocjonalność i ludzkie uczucia są wątkiem pierwszoplanowym, dopiero w kolejne wkrada się fantastyka i metafizyczność. Owe płaszczyzny przenikają się w idealnie wyważonych proporcjach, stąd mamy do czynienia z kunsztowną literacką architekturą świata ludzkich doznań, pragnień i dokonań, jedynie wzmocnionych pierwiastkiem czarodziejskich umiejętności. Zadaniem bohaterów nie jest ratowanie świata, walka z wrogiem czy innym zagrożeniem lecz nauka panowania nad sobą, wewnętrzna dyscyplina i budowanie zaufania do innych, wiara w drugiego człowieka i możliwość odnalezienia prawdziwej przyjaźni. Każde z nich ma inną historię do opowiedzenia, a muszą nauczyć się żyć w jednym świecie i wspólnie podążać wyznaczoną ścieżką.
Historia mimo znacznego uproszczenia, pozbawiona wątków pobocznych i rozległych opisów prowadzi nas prostą ścieżką do zdumiewającego konsensusu, że nawet łatwa i lekka opowieść ma w sobie ów cudowny czar zniewalania i urzekania, magiczny pierwiastek, który dociera do czytelniczych dusz. Jej lekkość i delikatność są zjawiskiem osobliwym w uniwersum fantastyki, stąd nie sposób się nie zachwycić, nie zachłysnąć tą innością i odmiennością postrzegania.

Polecam bardzo serdecznie.
Marta D.