Nasz zmysł wzroku oraz mózg pozwalają nam orientować się w przestrzeni, rozpoznając osoby i przedmioty. Co jednak zrobić, jeśli zaczynamy mieć z tym problem? Odpowiedzi na to pytanie udziela medycyna, definiując zaburzenia w identyfikacji różnych obiektów ożywionych i nieożywionych jako zespół Capgrasa.
Jest to schorzenie typowo neurologiczne, ściśle powiązane z zaburzeniami psychotycznymi. Osoba chora postrzega błędnie swoje otoczenie, np. przypisując bliskim członkom rodziny złe intencje i wrogość wobec niej, a w konsekwencji obawiając się, że zostanie oszukana, skrzywdzona, wykorzystana itp. Typowym objawem zespołu Capgrasa jest przekonanie, że otaczające ją osoby tylko podszywają się pod bliskich, aby osiągnąć swoje niecne cele.
To zaburzenie po raz pierwszy opisał francuski psychiatra Joseph Capgras w latach 20. XX wieku na podstawie swojej praktyki w leczeniu osób z chorobami psychicznymi. Określił zachowania tych chorych jako zespół urojeń i złudzeń, które są według nich prawdziwe. Towarzyszy temu myślenie spiskowe i odczytywanie wszelkich zachowań osób trzecich jako fałszywe. Często wykazują je osoby cierpiące np. na schizofrenię czy choroby otępienne, pojawiające się np. z powodu zaawansowanego wieku lub wypadku czy zabiegu powodującego silne uszkodzenie mózgu. Dowodzenie przez bliskich, że jest inaczej, nie ma dla takich osób żadnego znaczenia i jest oceniane jako dalsza część gry otaczających ją oszustów.
Na zespół Capgrasa cierpi stosunkowo mało osób, jednak choroba ta jest niezwykle uciążliwa dla otoczenia, gdyż wiąże się z ciągłym znoszeniem oskarżeń, konieczności tłumaczenia się przed instytucjami, które są wzywane przez chorego w celu ujęcia oszustów. Udowodnienie, że są to tylko urojenia, jest bardzo obciążające psychicznie dla bliskich osób, gdyż wiąże się z relacjonowaniem absurdalnych zachowań i podejrzeń chorego oraz z krępującym ujawnianiem jego zaburzeń psychicznych obcym osobom.
Warto podkreślić, że nierozpoznawanie osób jako bliskich w zespole Capgrasa ma podłoże typowo psychiczne – inaczej niż w przypadku zaburzeń wzrokowych powodujących np. nierozpoznawanie twarzy. W chorobach psychicznych często obserwuje się zaburzenia poznawcze czy zmiany osobowości, jednak rzadko dochodzi do rozwinięcia się manii prześladowczej, notowanej w zespole Capgrasa.
Wśród chorób, które mogą doprowadzić w powikłaniach do rozwinięcia się tej uciążliwej dolegliwości, lekarze wymieniają poza schizofrenią i chorobami otępiennymi także takie, które mogą uszkodzić ośrodkowy układ nerwowy – czyli np. Hashimoto, AIDS, cukrzyca, a nawet weneryczne zakażenie kiłą. Poza tym zatrucie niektórymi substancjami chemicznymi może być przyczyną rozwinięcia się w przyszłości zespołu Capgrasa. Jak widać, tylko część tych chorób może mieć podłoże genetyczne, a pozostałe wynikają z przypadku lub trybu życia danego człowieka.
Diagnozy zespołu Capgrasa może podjąć się tylko lekarz psychiatra, natomiast leczenie opiera się na środkach farmakologicznych leczących psychozy oraz na prawidłowo prowadzonej psychoterapii. Ważne jest również wsparcie ze strony osób bliskich, które zamiast postawy oceniającej powinny przyjąć postawę współpracującą z lekarzem i psychoterapeutą i wspomagać chorego w poprawie jego stanu psychicznego.
Źródło: https://gemini.pl/poradnik/artykul/zespol-capgrasa-przyczyny-objawy-leczenie/
Zobacz również:
