Drinki z rumem – różne przepisy

Co nieco o pochodzeniu

Pierwsze napoje bazujące na trzcinie cukrowej produkowano już w antycznych Indiach i Chinach. Bez destylacji, żaden z tych alkoholi nie mógł jednak osiągnąć odpowiedniej procentowości alkoholowej. W połowie XVII wieku taki sfermentowany produkt został poddany destylacji, z którego otrzymano spirytus. W koloniach angielskich nazywano go „Kill Devil” (zabić diabła) ze względu na piekielną moc i palący smak. Był to niewątpliwie przodek rumu. Ciągle jednak jego jakość  pozostawiała wiele do życzenia. Z tego też powodu hiszpańska rodzina królewska postanowiła coś z tym zrobić i wyznaczyła nagrodę dla każdego, kto wyprodukuje delikatniejszy trunek, który trafi do klientów z wyższych sfer. Efektem jest znany na całym świecie rum, nazwany później Havana Club,  którego recepturę opracowano w 1878 roku. Rum także zapisał się w historii Francji. Pod koniec XVII wieku, kiedy to Indie były kolonią francuską, produkowany rum stał się tak bardzo popularnym alkoholem, że producenci win i francuskich wódek gatunkowych zaczęli tracić rynek zbytu. Z tego powodu król Ludwik XVI wydał dekret i ustawowo ograniczył import rumu. Dopiero w 1803 roku Napoleon Bonaparte zniósł te ograniczenie wraz z rozkazem, aby zaopatrywać w rum nie tylko wojskowe kantyny, ale i szpitale. Inne źródła podają, że pierwsze destylacje rumu przeprowadzano na wyspie Barbados.

Rum jest wysokoprocentowym napojem alkoholowym produkowanym z trzciny cukrowej (Saccharum officinarum) lub pochodnej jej melasy. Zawartość alkoholu w rumie waha się pomiędzy 38-80% . W Kolumbii minimalna procentowość rumu to 50% podczas gdy w Chile i Wenezueli 40%. W meksyku rum leżakuje tylko 8 miesięcy podczas gdy w Panamie co najmniej dwa lata. Bowiem rum jako jedyny klasyczny alkohol nie posiada norm produkcji i klasyfikacji. Destylat trzciny cukrowej jest przezroczysty, barwy nabiera w baryłkach – najczęściej dębowych. W wielu krajach rum musi być sezonowany przynajmniej przez rok w dębowej beczce (często po burbonie). Czasami jest jednak dozwolone sezonowanie rumu w stalowych zbiornikach lub beczkach z innego typu drewna. Zawartość chemicznych związków, które przechodzą proces destylacji w rumie jest o wiele wyższa niż w whisky czy koniaku. Z tej przyczyny rum cechuje duża zawartość produktów wtórnych powstałych podczas leżakowania. Najważniejszym z nich jest maślan etylu (nazwa systematyczna: butylan etylu, CH3CH2CH2COO-CH2CH3), cechujący się zapachem ananasów. Związek ten powstaje w wyniku estryfikacji etanolu i kwasu masłowego. Sztucznie otrzymany maślan etylu często używany jest w aromatyzowanych alkoholach (np. wermuty). Jako, że rum dojrzewa w klimacie tropikalnym, leżakowanie jest znacznie szybsze. Angel’s share w przypadku rumu wynosi 10% rocznie. Wartość ta sięga 2% w przypadku koniaku i whisky. Po leżakowaniu następuje kupażowanie. Lekkie rumy często są filtrowane, aby pozbawić je barwy. Hiszpańskojęzyczne wyspy i kraje produkują rum typu „Ligot” o pełnym i lekkim smaku (Kuba, Dominikana, Panama). Anglojęzyczne wyspy i kraje znane są z ciemniejszych rumów o pełnym smaku (Barbados, Bermuda, Jamaica). Większość światowej produkcji pochodzi z Karaibów i okolic rzeki Demerara w Ameryce Płd. Są też mniejsze wytwórnie, m.in. w Indiach, na wyspie Reunion i w Australii.

2. Złoty, bursztynowy (gold, amber) – starzony w dębowych beczkach (często po bourbonie), stąd jego ciemna barwa.

3. „Korzenny” (spiced) – z dodatkiem przypraw, często karmelu. Bazują one głównie na rumach typu gold. Najtańsze wersje powstają przez doprawienie i zabarwienie karmelem rumów typu light.

4. Ciemny (dark, black) – o głębokiej barwie, długo starzony, pachnący. Można pić sam, ale jest świetny w drinkach, aby nadać i aromat i barwę. Jest to typ rumu najczęściej stosowany w gotowaniu.

5. Aromatyzowany (flavored) – z aromatami owocowymi (mango, cytrusy, kokos). Wykorzystuje je się do drinków o podobnych smakach lub serwuje na lodzie.

6. Mocny (overproof) – rumy, w których zawartość alkoholu znacznie przekracza 40%. Często sięga ona 75-80% (Bacardi 151).

7. Premium – bardzo stary, szlachetny. Rumy, w których szczególną uwagę przykłada się do procesu produkcyjnego alkoholu i bardzo uważnie dobierne są składniki i parametry produkcji. Są to bardzo drogie trunki, które często leżakują latami podobnie jak whisky i koniak.

Do cech odróżniających poszczególne rumy od siebie na pewno zaliczyć więc można: wiek, barwę, zapach, bogactwo aromatu, moc destylatu, przebieg procesu fermentacji i proces destylacji, leżakowanie, sposób zabarwiania (posiadanie barwy, albo jej brak) i w końcu kraj, z którego pochodzi. W zależności od długości procesu fermentacji rumy możemy podzielić na:

1. lekkie – rodzaj delikatny, o słabym aromacie, poddawany krótkiej fermentacji. Takie rumy idealnie nadają się do koktajli. Wśród smakoszy cenione są zwłaszcza gatunki aromatyzowane cynamonem, pieprzem i rozmarynem. Kraje produkujące to między innymi:  Puerto Rico, Kuba  i Haiti.

2. ciężkie – to rumy poddawane długiemu i powolnemu okresowi fermentacji. Charakteryzują się intensywnym smakiem i aromatem. Idealne do ciast, deserów oraz herbat. Najcenniejsze i najsłynniejsze ciemne rumy pochodzą z Jamajki.
Inny podział opiera się na barwie rumu. Wówczas dzielimy trunki na:

1. białe, które leżakują w beczkach z jasnego drewna jesionowego, następnie poddane są dalszemu leżakowaniu w zbiornikach z stali nierdzewnej.

2. brązowe – leżakują dłuższy okres w beczkach z ciemnego drewna, w których nabierają charakterystycznego, żółtawego lub brązowego koloru. Zdarza się także, że producenci dodatkowo zabarwiają go brązowym syropem cukrowym.

(przepis niezmieniony od 1898 r.)

– 60 ml złotego rumu

– sok z połowy limonki

– 1 łyżeczka syropu cukrowego (cukier z wodą w proporcji 1:1)

Wszystkie składniki wymieszaj w shakerze i przecedź do kieliszka koktajlowego (takiego jak do martini).

– 40 ml białego rumu
– 20 ml likieru owocowego
– 30 ml soku z limonki i cytryny
– 40 g świeżych owoców
– 70 g pokruszonego lodu

Wszystkie składniki zmiksować. Wlać do kieliszka, ozdobić owocami.

– 5 listków mięty
– 2  ½ miarki soku z limonki
– woda gazowana
– 2 łyżeczki cukru
– 1 miarka jasnego rumu

– lód

Na dno szklanki wkładamy listki świeżej mięty, sypiemy dwie łyżeczki cukru i wyciskamy sok z połowy limonki. Produkty te lekko miażdżymy, aby wydobyć z nich aromat. Dodajemy kawałki lodu, rum i sodę lub wodę gazowaną. Otrzymany koktajl podajemy w pucharku udekorowanym listkami mięty i z obowiązkową słomką.

– 1 limonka

– listki mięty

– 2 łyżeczki brązowego cukru

– mały kawałek świeżego chili

– 60 ml złotego rumu

– piwo imbirowe

– kruszony lód

– strączek chili i gałązka mięty do dekoracji

– kilka kropli tabasco

Wymieszaj sok z limonki z cukrem, posiekaną chili i rumem oraz listkami mięty (weź ich tyle, ile lubisz). Wlej do wysokiej szklanki koktajlowej. Dodaj pokruszony lód, dopełnij piwem imbirowym. Szklankę udekoruj gałązką mięty i strączkiem chili.

– 1 klin limonki

– 1 łyżeczka cukru pudru

– sok z limonki

20 ml białego rumu

10 ml rumu kokosowego

– papaja

– kostki lodu

– 2 kawałki owoców do przybrania

Połącz składniki, z wyjątkiem owoców do przybrania, w blenderze. Dodaj cukier według uznania. Wlej do przygotowanej szklanki/kieliszka. Udekoruj owocami.

Floridita

– 30 ml białego rumu
– 30 ml kremu kokosowego
– 90 ml soku ananasowego
– ananas

energicznie wszystkie składniki z lodem, aż do uzyskania jednolitego napoju. Przelać do zmrożonej szklanki typu ”goblet”. Przed podaniem ozdobić ananasem.