Artykuł pisany pod wpływem osobistego doświadczenia:
Przede wszystkim – nie ma się czego bać! Wielu ludzi obawia się pierwszej wizyty, mając wrażenie, że ich problem jest wstydliwy, dziwny… ale przecież tego typu specjalista ma takich przypadków mnóstwo! I warto mieć na uwadze, że niewiele jest go w stanie zaskoczyć.
Na pierwszą wizytę u psychiatry/psychologa należy wziąć książeczkę zdrowia i ewentualnie dowód osobisty.
Do psychiatry nie trzeba mieć skierowania; do psychologa zwykle tak (dlatego najczęściej kolejno wybiera się psychiatrę, a później psychologa/terapeutę).
Jeśli bardzo obawiasz się pustki w głowie podczas wizyty, możesz skorzystać z metody zapisu: przed spotkaniem napisz na kartce o tym, co chciałbyś przekazać specjaliście. Jest to dość często wykorzystywany sposób.
A jak wygląda sama rozmowa? Na początku lekarz powinien zrobić mały wywiad odnośnie dolegliwości fizycznych, przebytych chorób, które mogłyby spowodować zaburzenia psychiczne.
Ważne, żeby nie zniechęcać się po usłyszeniu dziwnych pytań, które może zadać psychiatra. Niekoniecznie świadczą one o dziwnych podejrzeniach lekarza; są to po prostu pytania, na które lekarz musi uzyskać odpowiedź, by dobrze zdiagnozować pacjenta.
Standardowe pytania najczęściej dotyczą: dzieciństwa, relacji z ludźmi, nauki, pracy oraz samego problemu, z którym się zmagamy.
W przypadku osób niepełnoletnich, lekarz ma prawo porozmawiać z kimś z rodziny, bliską osobą pacjenta, by spojrzeć na problem z innej perspektywy.
Nie obawiaj się! Lekarza obowiązuje tajemnica zawodowa. Nie ma on prawa ujawniać komukolwiek tego, co usłyszał od pacjenta w gabinecie. Inaczej wygląda to w przypadku pacjentów niepełnoletnich. Rodzice mają prawo wiedzieć, na co ich choruje ich dziecko; muszą wyrazić zgodę na leczenie. Jednak nie będą oni informowani o intymnych problemach pacjenta.
Różnice między wizytą u psychologa i psychiatry są znaczące. Przede wszystkim: wizyta u psychiatry jest krótsza, mniej osobista i najczęściej kończy się wypisaniem recepty (czasem także skierowania na psychoterapię).
Psycholog natomiast wypytuje bardziej szczegółowo, stara się zapewnić wsparcie psychiczne oraz nie wypisuje leków (jeśli jest to konieczne – kieruje nas na wizytę do psychiatry).
Najważniejsze jest, by nie rezygnować z wizyty u specjalisty, gdy czujemy, że jest nam to potrzebne. Choć możemy mieć trudności z otwarciem się przed nieznaną osobą, to istotne jest, by nie mieć oporów przed mówieniem o wszystkim, co wydaje się nam istotne.
Najtrudniejszy jest pierwszy krok, ale gdy już go podejmiesz – jesteś na najlepszej drodze do uzdrowienia!
Zobacz również:
- Czego potrzebuje mózg aby mieć dobry humor?
- Dlaczego jestem smutna?
- 10 najczęściej spotykanych fobii
- Dysmorfobia – lęk przed własną brzydotą
