Nie jesteś zalogowany. Proszę się zalogować lub zarejestrować.
Strony Poprzednia 1 2 3 4
Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
Ja za młodu się wyszalałam, teraz gdy już chcę zakładać rodzinę nie wyobrażam sobie abym spożywała choć kroplę alkoholu. Wiadomo, że wszystko dla ludzi ale z umiarem. Nie zmienia to jednak faktu, że wolę ograniczyć alkohol do 0 i nie mieć kompletnie żadnych zarzutów do samej siebie.
Myślę, że w przypadku leczenia alkoholizmu, to pierwszym krokiem jest uświadomienie sobie, że potrzebuję pomocy i terapii. Po prostu warto udać się do specjalistów od uzależnień. Pokazali mojemu bratu m.in. jak poradzić sobie z nałogowym piciem alkoholu i dzięki temu ma on szansę wytrwać w trzeźwości.
Bez uswiadomienia sobie tego nic z tego nie bedzie, wiadomo. Sama mialam w rodzinie faceta, ktory w dniu wyslania go na leczenie stwierdzil, że on sobie poradzi sam. 7 miesiecy później leżał już w grobie.
Bardzo ciężka choroba do wyleczenia. Dlatego naprawdę warto ograniczyć alkohol do minimum. Jeśli chcemy się odstresować i wyluzować to jest fajny i naprawdę zdrowy zamiennik o podobnym działaniu jednak nie uzależnia .
Przede wszystkim osoba uzależniona musi sama zdać sobie sprawę z powagi sytuacji. Warto poszukać dobrej kliniki uzależnień, pracują tam ludzie, którzy naprawdę są w stanie pomóc w takim przypadku
To tragedia nie tylko jednostki, ale całej rodziny, bo dotyka i żony/męża i dzieci, które później w dorosłym życiu mają ten syndrom DDA, nie potrafią budować zdrowych relacji itp.
Jestem w związku z alkoholikiem od 8 lat.
Mieliśmy różne sytuacje wspólnych imprez domowych, sylwestrów czy innych. Niestety fakt jest taki że 95% z nich wspominam ze łzami w oczach. Każdy czasem chce się napić jasne, jednak niektórzy mają tak że przekraczają swoje granice i zostają zupełnie innymi osobami. mój partner jakby zupełnie tracił kontakt ze samym sobą, nic do niego nie dociera wtedy, a najgorsze że nie potrafi przestać pić i stan się coraz bardziej pogarsza.
Spytacie czy nie widziałam tego wcześniej? Widziałam pojedyncze incydenty, właśnie z imprez 2 razy do roku. Wtedy nie wydawało mi się to groźne bo przecież to tylko czasem. No w końcu każdemu się tak może zdarzyć prawda? Potem dochodziły wspólne wakacje, i wtedy piwo było nieodłącznym elementem. W sumie czy był choć 1 dzień bez alkoholu? Nie sądzę.
Teraz gdy mieszkamy razem to dzień bez piwka właściwie się nie zdarza... W święta też sobie kilka wypił, po czym mial silę tylko grać na kompie, oczywiście w swoim pokoju, a ja spędzałam czas sama - przed TV...
Moja historia jest bardzo pogmatwana.Kilka lat temu doszłam do wniosku,że przeginam z alko. Poszłam na terapię i nie piłam 3 lata. W międzyczasie też schudłam 20 kg bo miałam sporą nadwagę. Niestety znów zaczęłam pić,waga też znowu w górę, co mnie sprowadzało znów w przepaść.Postanowiłam jeszcze raz zawalczyć o siebie. Nie piję 4 dni. Jakoś się trzymam ale ciężko mi z tym wszystkim. Dieta, brak alko - to wszystko sprawia,że w głowie chaos...
Jeśli jesteś z problemem sama to radzę poszukać klubu AA czy jakiejś grupy wsparcia, bo może być tak, że po jakimś czasie znów wrócisz do nałogu...
Ważne jest wsparcie bliskiej osoby, która wierzy w to, ze się uda. Bez tego człowiek zostaje sam z problemem i pogrąża się w nałogu...
To nie jest takie proste bo wydaje mi sie ze osoba która cały czas jest wspierana i nie czuje że przesadza ona nadal będzie piła. To jest też tak że niektóre osoby poczują prędzej że warto się leczyć a inne nie przez co osoby budzą się z alkoholizmu gdy zostaną już same albo w ogóle nie się nie decydują leczyć. Trochę chyba mówicie o sytuacji która jest dla was wyimaginowana. To wszystko zależy od osoby pijącej czy pójdzie się leczyć i chce się leczyć a nie od osób które będą wam mówiły że macie iść.. tow tedy nie wypali. Wspierać można, można też pomagać ale decyzja ostatecznie należy od osoby chorej.
Przeżyłam styczność z tym problemem w domu - ciągle awantury, alkohol. Potem narkotyki siostry. Ciągły strach i wstyd. Starałam się żyć, spełniać już poza domem, ale brak wsparcia od rodziców powodował, że nie było lekko. W końcu sama zaczęłam pić, brać amfetaminę. Żyłam sobie myśląc, że jest okej. Nie było. Z tego też całkiem sama się podniosłam. Próbowałam się leczyć, ale to na nic, w końcu stwierdziłam, ze sama sobie poradzę. Ułożyłam sobie nawet życie. Mam, raczej miałam kogoś długo, jest synek. Mimo to ciągle cierpię a podłożem jest nieudana przeszłość. Skutecznie wszystkich od siebie odsunęłam, ale też dlatego, że gdy prosiłam o jakąś pomoc, to zawsze odmowa. I tak żyję z dnia na dzień...
Strony Poprzednia 1 2 3 4
Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
