Z botanicznego punktu widzenia to nie warzywo lecz owoc. Jeszcze w ubiegłym wieku twierdzono, że jest trujący i hodowano go jako roślinę ozdobną. Jego walory smakowe i zdrowotne doceniono niedawno. Włosi nazwali go „pomodori”, co oznacza „złote jabłka”, a we Francji przypisano mu właściwości afrodyzjaku i nazwano „jabłkiem miłości”…

Pomidor pochodzi z Ameryki Południowej. Trafił do Europy dzięki Hiszpanom. Niemcy stawiali go na parapetach, a Francuzi ozdabiali nim altany… W XVII wieku francuski ogrodnik ogłosił, że pomidory nie są jadalne, a ich zapach powoduje mdłości. Rosja była pierwszym krajem, w którym rozpoczęto uprawę  pomidorów jako warzyw. Do Polski trafił dzięki królowej Bonie.

Obecny w pomidorze beta-karoten w organizmie zostaje zamieniony w witaminę A, antyutleniacz walczący z wolnymi rodnikami. Jest ona także niezbędna do prawidłowego widzenia oraz regeneracji naskórka, chroni przed promieniowaniem UV. To warzywo ma wiele witamin z grupy B i witaminę C. Znajdziemy w nim dużo potasu regulującego ciśnienie krwi i normalizującego gospodarkę wodną organizmu. Pomidory działają zasadotwórczo i antytoksycznie. Obecne w nich kwasy: chlorogenowy i p-kumarynowy hamują powstawanie substancji rakotwórczych, a pektyny, zwane miękkim błonnikiem pokarmowym, ułatwiają wypróżnianie oraz obniżają zawartość „złego” cholesterolu, co jest przydatne w leczeniu schorzeń układu krwionośnego.

W pomidorze odkryto likopen, naturalny pigment, który determinuje kolor skórki i nadaje czerwone zabarwienie miąższowi. Należy do grupy antyutleniaczy i ma dwukrotnie większą skuteczność niż beta-karoten! Likwiduje wolne rodniki i zapobiega rakowi. Regularne spożywanie go przez mężczyzn obniża ryzyko zachorowania na raka prostaty. Likopen jest dobrze wchłaniany z przetworów pomidorowych: soku, przecieru, sosu, ketchupu. Stopień wchłaniania wzrasta 2-3 krotnie, gdy sok pomidorowy zostanie podgrzany i połączony z oliwą. Poziom tego składnika utrzymuje się we krwi nawet 24 godziny po jedzeniu. Likopen to związek, który nie ulega rozkładowi podczas gotowania i konserwowania.

Pomidory najlepiej smakują prosto z krzaka. Są świetne w sałatkach, a także pieczone i nadziewane, jako dodatek do kanapek, potraw z ryżu i mięs. Każdy zna pyszną zupę pomidorową, sos do pizzy czy spaghetti. Dla odchudzających się polecany jest mało kaloryczny sok pomidorowy. Z tych warzyw robi się przeciery, koncentraty a także suszy się je. Bywają podawane na deser.

Zielone pomidory przygotowuje się w kwaśnej zalewie lub pokrojone w plastry, przyrządza się z nich konfitury. Osoby zdrowe powinny jeść pomidory z pestkami i skórką. Są one zasobne w błonnik pokarmowy. Pamiętajmy, że trzymanie pomidorów w lodówce to błąd, gdyż optymalne temperatura do ich przechowywania to 15 stopni Celsjusza!

Pomidory faszerowane fetą na ciepło lub zimno:

Składniki: 4 dojrzałe, mięsiste pomidory, 200 g sera feta, 1 ząbek czosnku, pęczek koperku lub szczypiorku.

Pomidory dokładnie umyć i odciąć z nich wierzch. Ze środka wydrążyć pestki i miąższ. Ser feta pokroić w kostkę. Czosnek przecisnąć przez praskę i połączyć z fetą. Nadziać tym pomidory. Posypać posiekanym koperkiem lub szczypiorkiem. Można też je upiec na małym ogniu, na natłuszczonej blaszce lub zawinięte w folię aluminiową. Pod koniec pieczenia przykryć uprzednio odciętym wierzchem pomidora.

Zobacz również:

1. Faszerowane pomidory na ciepło

2. Nadziewane pomidory jako zimne przekąski

3. Wiosenne pasty kanapkowe

4. Które warzywa są kaloryczne?