Bulimia czyli wilczy apetyt

Słowo bulimia pochodzi z języka greckiego i oznacza „wilczy apetyt”, co nie jest całkiem adekwatne, gdyż pomija drugą stronę choroby – przeczyszczanie się.

Pierwsze ślady występowania bulimii znajdujemy już w II wieku naszej ery, gdy Galen wspomniał o chorobie bulimis. Uważał on, że powodują ją kwasy żołądkowe wysyłające do mózgu fałszywe sygnały. W wieku XIX (we Francji) zostaje ona skojarzona z cukrzycą. Jednak aż do najnowszych czasów bulimia była o wiele mniej znana niż anoreksja. Dziś oba te pojęcia są dobrze znane i rozumiane. Jednak cały czas panuje wokół nich aura tajemniczości i powszechna niechęć do poruszania tego tematu.

Przewaga zachorowań wśród kobiet

90 – 95% osób z zaburzeniami w przyjmowaniu pokarmów, to kobiety. Choć częstotliwość ich występowania u mężczyzn wzrasta, szczególnie, jeśli chodzi o bulimię i przymus jedzenia. Większą podatność na tego typu zaburzenia zauważył już, Charles Dickens, który w roku 1869 napisał: „Więcej hałasu na świecie robią poszczące dziewczęta niż poszczący mężczyźni.”

dlaczego tak się dzieje?

• Kobiety mają fizjologiczne większy przyrost tkanki tłuszczowej w czasie dorastania
• Mają także większy problem samooceny (inne kryteria brane pod uwagę przy ocenie)
• Jest to także uwarunkowane seksualnością i lękiem przed dojrzałością (nie przyjmując pokarmów można opóźnić dojrzewanie płciowe – zatrzymuje się krwawienie miesięczne, a sylwetka zachowuje dziewczęcy kształt.
• u mężczyzn w grę wchodzi rywalizacja, konkurencja w sporcie – głodówki w celu utrzymania należnej masy ciała, chęć osiągnięcia sukcesu.

Jak rozpoznać czy dziecko ma bulimię? Jeżeli odpowiecie twierdząco na kilka z poniższych pytań, to wielce prawdopodobne, że wasze dziecko cierpi na bulimię. Powinniście wówczas jak najszybciej przeprowadzić badania lekarskie i rozpocząć ewentualne leczenie.

1. Czy córka bardzo dużo je, lecz mimo to nie przybiera na wadze?
2. Czy zauważyliście, że coraz częściej od razu po posiłku znika w ubikacji?
3. Czy zdarza wam się słyszeć odgłosy wymiotów?
4. Czy stosuje dietę, ale wcale nie traci na wadze?
5. Czy podejrzewacie, że podjada sobie w ukryciu?
6. Czy znaleźliście schowane papierki po cukierkach, torebki po chrupkach, pudełka po słodyczach?
7. Czy zauważyliście blizny na grzbietach dłoni (od wywoływania wymiotów)?
8. Czy jej gruczoły są powiększone?
9. Czy pije alkohol, nadużywa leków?
10. Czy często jest przygnębione?
11. Czy zaskoczyliście ją przy objadaniu się dużą ilością pożywienia – często wysokokalorycznego?
12. Czy po takich ucztach miało miejsce wywoływanie wymiotów, wypróżnienia lub oddawania moczu środkami farmakologicznymi?
13. Czy, poza jedzeniem, wymyka się spod kontroli także w innych dziedzinach życia?
14. Czy pomimo waszych zakazów pozostaje poza domem do późnej nocy?
15. Jeżeli powiadomiło was – bezpośrednio bądź poprzez swoje zachowanie, że cierpi na bulimię, to czy waszym zdaniem zdaje sobie sprawę ze swojej choroby i po każdej „uczcie” czuje do siebie wstręt?

symptomy choroby

Choć na pozór bulimik wygląda zdrowo, choroba jednak zbiera swoje żniwo. Czujny lekarz, dentysta, członek rodziny, trener czy psycholog szkolny są w stanie to zauważyć.

Lekarz może dostrzec następujące symptomy wskazujące na powikłania na skutek nadużywania środków przeczyszczających. Kiedy ktoś próbuje przeczyszczać się za pomocą środków farmakologicznych, szybko zaczyna ich nadużywać, gdyż organizm się przyzwyczaja. Nawet, jeśli cierpiący na bulimię uświadomi sobie, że środki nie przyczyniają się do zbicia wagi, to i tak niekiedy kontynuuje ich używanie, ponieważ dają one „poczucie smukłości” albo „płaskiego brzucha”. Zamiast więc brać dwie czy trzy pigułki, szybko zaczyna brać całe pudełko tych środków na raz.

Dentysta może zauważyć oznaki, takie jak: liczne dziury w zębach, ubytki zębów i poważne schorzenia dziąseł. Dzieje się tak, gdyż przy częstych wymiotach kwasy żołądkowe niszczą szkliwo, co można zaobserwować po wewnętrznej stronie zębów, a także na dziąsłach,

Rodzina i przyjaciele mogą dostrzec jeszcze inne objawy, takie jak: zawroty głowy, omdlenia, skargi na zmęczenie, bóle mięśni i gardła

powikłania medyczne

Jeżeli bulimia jest nie leczona, może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak:

1. Odwodnienie i brak równowagi elektrolitycznej. Jest to najpoważniejsze niebezpieczeństwo związane z bulimią, ponieważ może prowadzić do zaburzeń w pracy serca i w wyniku tego – do nagłej śmierci.

2. Na skutek częstych wymiotów następuje utrata kwasu chlorowodorowego i zmniejszenie objętości płynów w żołądku. Działania podejmowane przez organizm w celu zrekompensowania odwodnienia wpływają szkodliwie na pracę nerek. Rezultatem jest zaburzenie równowagi elektrolitycznej: utrata niezbędnych dla organizmu jonów potasowych i zatrzymanie jonów sodowych. Niedobór potasu sprawia, że nerki nie są zdolne do koncentracji moczu i wywołuje to też zmęczenie i skurcze mięśni, uczucie odrętwienia, a także ataki epilepsji. W szczególnie poważnych przypadkach może dojść do paraliżu i arytmii pracy serca, kończących się nawet śmiercią.

3. Postępujące uszkodzenie nerek. Jest ono często stwierdzane wśród regularnie wymiotujących osób. Ci wszyscy, którzy są przez cały czas odwodnieni na skutek utrzymywania surowej diety, nadużywania środków przeczyszczających i wymiotów, są narażeni na niebezpieczeństwo zachorowania na kamicę nerkową.

4. Hipoglikemia, czyli niski poziom cukru. W odpowiedzi na nadmiar cukru (słodkie potrawy stanowią lwią część pożywienia bulimika), trzustka wytwarza nadmiar insuliny, która zmniejsza poniżej normy poziom cukru we krwi. To z kolei wywołuje jeszcze większą ochotę na słodkie potrawy. Objawia się to bladością, skłonnością do pocenia się, dużym rozchwianiem emocjonalnym lub atakami padaczki.

5. Odwrócona perystaltyka układu pokarmowego. Wśród bulimików, którzy wymiotują pięć lub więcej razy dziennie, może wystąpić samoczynne zwracanie jedzenia. Jest to nader uciążliwa, wymykająca się spod kontroli dolegliwość, która prowadzi do coraz częstszych wymiotów. Jeżeli do tego dochodzi, pacjent może mieć trudności z utrzymaniem pożywienia w żołądku przez czas dłuższy niż kilka minut.

6. Nadużywanie środków przeczyszczających wywołuje ubytki potasu, sodu i magnezu z okrężnicy, odwodnienia i nadmiaru sodu w stolcu; rezultatem mogą być bóle brzucha i zatwardzenie. Znane są przypadki pacjentek zużywających dwieście pigułek dziennie. Nadużywanie środków moczopędnych prowadzi do ubytków potasu i magnezu. Częste wymioty objawiają się także: arytmią w pracy serca, powiększonymi gruczołami szyjnymi, ranami na przełyku, przepukliną, zakażeniem gruczołów ślinowych, bliznami na grzbiecie dłoni od częstego wkładania dłoni do gardła w celu wywoływania wymiotów

Justyna Marszałkowska – dietetyk medyczny

Zobacz również:

1. Anoreksja: dlaczego nie jem?
2. Śmierć francuskiej modelki
3. Tanoreksja: śmiertelne uzależnienie
4. Samookaleczanie się – dlaczego oni to robią?