Teatroterapia – rozwija wyobraźnię

W literaturze przedmiotu można spotkać różne nazewnictwo: dramatoterapia, dramaterapia, teatroterapia, jak i  sposoby definiowania i określania. W pedagogice często jest ona utożsamiana z edukacją teatralną, której celem jest wykorzystanie sztuki teatru do formowania pełnej, integralnej osobowości człowieka, wzbogacania jego wiedzy o świecie, kształtowania norm moralnych, rozwijania wyobraźni, wyzwalania ambicji twórczych, a także kształcenie estetycznej kultury, czyli wiedzy i wrażliwości niezbędnej do obcowania ze sztuką, doznawania estetycznych wrażeń i doceniania wartości dzieł estetycznych. Dramatoterapia wykorzystuje teatr i odgrywanie ról, do lepszego poznania siebie i zrozumienia swoich potrzeb. Człowiek biorący udział w dramatoterapii staje się bardziej świadomy siebie samego, uczy się zachowywać w różnych sytuacjach, poprzez odgrywanie ich, uczy się wyrażać swoje emocje. Można spotkać się również z pojęciem teauoterapii, która wykorzystuje w procesie terapeutycznym jako narzędzia oddziaływań parateatralne metody pracy.

1) psychodramę, czyli spontaniczne przedstawienie sceniczne, które pozwala na uwidocznienie i  ponowne przeżycie konfliktów interpersonalnych i intrapsychicznych w  ramach terapeutycznych;
2) dramę rozwojową jako metodę pomocniczą w nauczaniu różnych przedmiotów szkolnych lub samoistną metodę kształcenia osobowości człowieka poprzez rozwijanie wyobraźni, wrażliwości, uczenia aktywnej twórczości, kształcenia umiejętności współpracy z innymi ludźmi;
3) pantomimę, czyli nieme widowisko sceniczne, w którym zdarzenia przekazywane są przez aktorów wyłącznie za pomocą ruchów ciała, gestów, mimiki.
Takie szerokie podejście do teatroterapii może implikować jej kolejne podziały.

1) Dramatoterapię kliniczną – rodzaj psychoterapii wykorzystujący środki teatralne jako narzędzie terapeutyczne i środek leczniczy. W tym ujęciu środki teatralne, jakimi posługuje się terapeuta, są tylko narzędziem obok wielu innych w procesie terapeutycznym. Psychoterapeuta, pracując indywidualnie lub z grupą wychowanków, prowadzi terapię resocjalizującą za pomocą dramatoterapii. Może posługiwać się również psychodramą jako ściśle określoną i zamkniętą metodą terapeutyczną.
2. Dramatoterapię rozwojową – rodzaj terapii pedagogicznej i  socjalizacyjnej, której uczestnikami są osoby potrzebujące pomocy pedagogicznej i psychologicznej. Celem tego rodzaju terapii jest korygowanie postaw społecznych, samorealizacja, osiąganie dojrzałości emocjonalnej, samopoznanie, przystosowanie. Tego typu działania są zbieżne z dramą rozwojową i mogą być wykorzystywane w procesie uczenia prospołecznych zachowań młodzieży niedostosowanej społecznie. Dramatoterapia rozwojowa może w tej formie być prowadzona przez wychowawcę, który chce zintensyfikować i urozmaicić swoje oddziaływania wychowawcze.

opracowała: Marta