Mieszkanie z rodzicami w wieku 30+ (Strona 2 z 3)

Nie wyobrażam sobie, że miałabym mieszkać z rodzicami w takim wieku. Usamodzielniłam się idąc na studia i od tamtej pory wynajmuje mieszkanie sama. W tym wieku mieszkanie z rodzicami świadczy trochę o niezaradności życiowej i pójściem na łatwiznę. Zupełnie inaczej człowiek sie czuje będąc odpowiedzialnym za siebie w 100%.

Tak jest to problem bo w takim wieku jak można mieszkać z rodzicem itp..No ale u mnie się zdarzają takie osoby co normalnie mieszkają z rodzicami i mają już nawet ten swój wiek 30stkę albo nawet więcej. Często są to panny bez kawalera albo nawet kawalerowie.

Można do sprawy podejść nieco inaczej. Tak naprawdę kwestia oddzielnego mieszkania rodziców i dzieci jest dosyć nową koncepcją (około 100 lat) Jeszcze niektórzy ludzie wspominają, że kiedyś dominująca była idea domów wielopokoleniowych - trzy pokolenia mieszkające razem. Teraz mamy inne realia to i podejście do tych kwestii się zmieniło.

Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, żeby w tym wieku mieszkać z rodzicami.

Niektórzy dopatrują się negatywnych konsekwencji tego, że nie mieszkamy już tak jak kiedyś wszyscy razem. Twierdzą, że na rozluźnienie więzi rodzinnych ma wpływ osobne mieszkanie. Odzwyczajamy się od siebie i przestajemy komunikować, bo i tak każde wróci do swojego domu i swoich spraw, spośród których wiele byłoby wspólnych, gdyby mieszkali pod jednym dachem.
Osobiście nie odpowiada mi taki model, ale w końcu... przecież innego nie doświadczyłam. Nie było u mnie w domu dziadków, babć i cioć i kuzynów.

Ja nie rozumiem jak w tym wieku można mieszkać z rodzicami. Rozumiem, że sytuacje w życiu są różne, ale bez przesady. Myślę, że niektóre z takich osób (szczególnie mężczyźni) są po prostu wygodni. Mamusia posprząta zrobi jeść. Takie wieczne dziecko niedojrzałe.

Nie jest to według mnie normalne, no ale niektórych sytuacja ekonomiczna do tego zmusza więc nie ma co się dziwić. Ja uciekłam kiedy tylko miałam na tyle dobre zaplecze finansowe by to zrobić, nie wyobrażam sobie życia z moimi rodzicami aż do 30 roku życia

Nie dziwię się. Ja się wyprowadziłam już przed studiami i to mnie wiele nauczyło.

Mieszkam z rodzicami i moim największym marzeniem jest mieszkać samej we własnym mieszkaniu... bez partnera, bez współlokatorek, bez dzieci, bez kota. Serio, lubię mieć dużo swobody i poniekąd nauczyłam się tego właśnie w domu rodzinnym.
Mieszkałam kilka razy poza rodzinnym domem i we wszystkich tych miejscach swobody i intymności miałam o wiele mniej, bo nie były to moje własne mieszkania czy pokoje, tylko wynajmowane lub czyjeś, np. chłopaka. W porównaniu z domem rodzinnym to był dramat.
Moi rodzice nie wtrącają się do niczego, mogę wychodzić i wracać kiedy chcę, praktycznie nawet nie wchodzą do mojego pokoju, a że jestem na piętrze sama, nie ma problemu z głośnym słuchaniem muzyki. Mimo wszystko jednak pewne pomieszczenia są wspólne i to one bywają problematyczne i tak jest tu w domu i w każdym innym miejscu, w którym mieszkałam, bo nie można tego urządzić po swojemu, remontować kiedy się chce i jak się chce, a wspólna łazienka oznacza, że nie można z niej skorzystać w każdej chwili, tylko czasem trzeba poczekać te pół godziny. Z łazienką miałam jeszcze większy problem mieszkając z chłopakiem niż rodzicami

Chciałabym się wyprowadzić, ponieważ nie odpowiadają mi pewne warunki życia tutaj, a żeby je zmienić konieczna jest współpraca i dobra wola wszystkich domowników. Z rodzicami dogaduję się od dłuższego czasu świetnie, mimo iż nie zawsze tak było, tylko mam złośliwą siostrę.

Samodzielność jest fajna i uważam, że należy do niej dążyć. I nie określa się jej jedynie poprzez zamieszkanie osobno. Czasami jak obserwuję niektórych ludzi, to okazuje się, że mieszkając z rodzicami jestem bardziej niezależna i samodzielna, niż niektóre osoby mieszkające osobno, którym rodzice pomagają finansowo, wałówkowo, niańkowo itd. To nie jest żadna niezależność, że śpi się pod innym dachem za pieniądze rodziców, w mieszkaniu od nich i ze słoikami od nich w lodówce. Jeśli się w pewnym momencie osiągnie samodzielność, to możemy zacząć mówić o niezależności.

Marzę, żeby wracać do pustego mieszkania, w którym nikt nie czeka Trochę odwrotnie jak ci, którzy jednak mieszkają samotnie. Do mieszkania, w którym nie muszę rano czekać, aż chłopak skończy się golić, w którym nie zbieram cudzych skarpet i z nikim nie muszę ustalać koloru ścian. Może kiedyś, jak już się nacieszę, zatęskniłabym za czyjąś obecnością, ale to jest też plus mieszkania na swoim, że na noc mógłby zostać każdy, kogo bym chciała zaprosić... nawet na trzy noce

Takie są realia i dostosowanie się do nich to dla nas sprawdzian, wyzwanie i trening charakteru Mieszkanie z innymi ludźmi i umiejętność wyznaczania granic tak, aby każdy miał swoją prywatność i porozumienie na wielu wspólnych płaszczyznach to wyższa szkoła jazdy

Fakt. Wtedy to nie tylko rodzice "przeszkadzają", a my im, ale nawet rodzeństwo.

Nie wyobrażam sobie