„Felix, Net i Nika oraz Teoretycznie Możliwa Katastrofa”

Głównych bohaterów powieści mieliśmy już szansę poznać w 1 tomie serii Rafała Kosika, tutaj jednakże otrzymujemy dawkę nowej przygody i tajemnicy, którą przecież wszyscy kochają. Dość powiedzieć, że historia rozwija się stopniowo, wciągając nas w wir wydarzeń, składając pomaleńku kolejne elementy, podsuwając nowe wskazówki, coraz bardziej intryguje i fascynuje. Oczywiście także zadziwia i to w sposób zupełnie nieprzewidywalny. Kto bowiem jest w stanie przewidzieć spotkanie z ogromniastą i nieco humorzastą rosiczką tygrysią, która stukając donośnie donicą, biega po korytarzu polując na swoje ofiary lub paskudną muchą rozmiarów buta numer 40 z czubkiem, zachowującą się jak mały helikopter? I wreszcie, kto mógłby przypuszczać, że akurat ta grupa zostanie zawieszona w prawach ucznia za palenie w toalecie towaru zakazanego prawnie? Dodajmy do tego jeszcze bezkształtne zjawy, dzięki którym włos zjeży nam się na głowie, niezwykłe maszynerie ukryte głęboko pod ziemią, latające żaglowce tudzież inne równie odkrywcze wynalazki czy sztuczną inteligencję, a otrzymamy zagadkę mistrzowską, z serii tych skomplikowanych rebusów, których rozwiązanie przynosi ogrom nieskrywanej satysfakcji.
Polskie realia wokół których toczy się opowiadanie nadają książce swoistego uroku, wszystko jest tutaj jakby dobrze znane, zrozumiałe, „domowe” (nie wiem dlaczego, nie lubię wyrazu „swojskie”). Wprowadzenie na takim gruncie motywów fantastycznego „odrealnienia”, pierwszych zauroczeń, a także serdecznej przyjaźni i ciepłego zaufania tworzy nam obraz, który momentalnie wnika do wyobraźni. Sami malujemy za autorem świat, który tak dobrze znamy, a często chcielibyśmy zmienić. Niejeden z nas chciałby odnaleźć swój teleport i odbyć podróż w czasoprzestrzeni w przeszłość czy przyszłość. Gdzieś w czasy dzieciństwa, albo dorosłość naszych dzieci. Wizja czterowymiarowego świata . Nieprawdopodobne? Jednakże tak cudowne (oczywiście pomijając wszelkie bezkształty, które mogłyby psuć nam zabawę).
Pierwszą część chwaliłam głośno, a drugą wypada mi chyba opiewać jeszcze donośniej. Chociaż jest to literatura w zamierzeniu przeznaczona dla młodzieży, myli się ten, kto z gruntu uważa, że przynależność gatunkowa jest ścisła. Jest to bowiem pozycja, która może się podobać także czytelnikom dorosłym i to nawet bardzo. Sama jestem na to dowodem i to wcale nie takim, który ma potwierdzać wyjątki. To książka, która może łączyć pokolenia w fantastycznej rozrywce, podsycanej zgrabną  konstrukcją fabuły i genialnym językiem. Autor operuje bogatym słownictwem młodzieżowym, jednakże jego własny słownik może „powalić na kolana” i spowodować gromkie wybuchy śmiechu (za co rodzina jest skłonna popukać nam palcem w czoło). Jest to genialna manipulacja słowem, sensem znaczeniowym i literacką wyobraźnią. To sztuka, którą niewielu twórców potrafi mnie zauroczyć. A tutaj jest to oczywiste. Cechą znamienną jest równocześnie niebanalny humor, lekkość i owa frywolność twórcza, która sprawia, że książkę czyta się z ową rozkoszną przyjemnością, którą daje najlepsza literatura, albo słodki batonik po tygodniu postu.
Ogromnie polecam. Jeśli jeszcze nie znacie, pora naprawić ten karygodny błąd.

Marta D.