Ekoturystyka – nowy sposób na podróżowanie

23 maja 2011, dodał: milkar

Artykuł zewnętrzny

Bycie „eko”, czyli zwrócenie się ku przyrodzie i życie zgodnie z naturą staje się coraz bardziej popularne. Ekologiczne podejście do życia zaczyna być widoczne w różnych dziedzinach życia, w tym również w turystyce, która nazywana jest ekoturystyką.

Ekoturystyka to ekologiczne, odpowiedzialne podróżowanie oraz zwiedzanie stosunkowo dzikich terenów przyrodniczych. Według Deklaracji o Ekoturystyce z Quebec z 2002r., jest to rodzaj turystyki zrównoważonej, to znaczy takiej, która przyczynia się do ochrony dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego, angażuje w ten rozwój lokalne społeczności i tym samym przyczynia się do ich dobrobytu, a także jest ona skierowana do indywidualnych turystów bądź podróżujących w niewielkich grupach.

Wobec tego trzy główne cechy tego nurtu, które wyróżniają go wśród innych rodzajów podróżowania to po pierwsze aktywne zwiedzanie terenów charakteryzujących się wyjątkowymi walorami przyrodniczymi i kulturowymi. Po drugie zachowanie i ochrona harmonii ekosystemów przyrodniczych, a także bogactwa kulturowego lokalnej społeczności. Po trzecie zaś dostarczanie środków finansowych, które mają na celu ochronę wartości dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego.

Tego typu podróżowanie poszerza świadomość ekologiczną turysty, który nie niszczy przyrody, a jego działania nie powodują istotnych, szkodliwych i nieodwracalnych zmian w naturalnym środowisku. Inaczej mówiąc, ekoturysta urlop spędza na łonie natury, poznając i kontemplując przyrodę i wszelkie jej zasoby, a jednocześnie nie zanieczyszcza tego otoczenia i na ile jest to możliwe nie ingeruje w nie. Najwięcej zwolenników tego typu wypoczynku można spotkać wśród osób w wieku 30 – 45 lat. Cenią oni sobie niezwykle kontakt z bogactwem przyrody, szanują je i dbają o nie. Ekoturysta jest więc daleki od zaśmiecania obszarów leśnych, zubożania ich o szyszki czy rośliny, a także od mycia naczyń w jeziorze. Preferuje on również podróż pociągiem bądź rowerem do miejsca przeznaczenia, a nie samochodem. Wybiera swojskie jedzenie podane w lokalnej gospodzie niż fast food z McDonald’s. Ekoturysta prócz przyrody interesuje się również dorobkiem kulturowym danego regionu, dlatego też nie odmówi sobie pójścia między innymi do muzeum czy innych ośrodków kulturalnych. Doskonałym miejscem dla niego są tereny bogate w piękne krajobrazy i twory natury, które są stosunkowo naturalne i nie skażone oraz co ważne również nie zatłoczone przez masę turystów.

Dla większości ludzi tego typu podróżowanie kojarzy się często z leniwym, nudnym wypoczynkiem. Jednak ekoturystyka to nie tylko spokojne wyjazdy wypoczynkowe nastawione na długie spacery po lesie. Są to również bardziej aktywne formy wypoczynku, jak na przykład wspinaczka skałkowa czy nurkowanie. Przy czym najważniejsze jest pamiętać, żeby nie ingerować w naturalne ekosystemy i szanować otaczającą nas przyrodę, przyglądać się i towarzyszyć jej.

Ekoturystyka często mylona jest z agroturystyką. Pomimo że, te obie formy wypoczynku mają ze sobą kilka cech wspólnych, to nie są one ze sobą tożsame i nie należy używać tych pojęć zamiennie. Agroturystyka jest jedną z form turystyki wiejskiej, która również staje się coraz bardziej popularna. Choć agroturysta spędza wakacje w przystosowanym do tego celu gospodarstwie wiejskim i podobnie jak w przypadku ekoturystyki, ma on również kontakt ze społecznością lokalną, poznaje ich zwyczaje, to jednak bardziej jest on nastawiony na typowe aktywności wiejskie niż na kontakt z naturą. Agroturysta może, ale nie musi być ekologicznie świadomy. Jego wypoczynek zazwyczaj organizuje gospodarz gospodarstwa, który dba o uatrakcyjnienie mu czasu, zapoznaje go z różnymi, ciekawymi obszarami swojej codziennej pracy, jak na przykład z rolnictwem czy rękodziełem.

Choć ekoturystyka jest nowym i jeszcze nie wszystkim znanym i docenianym kierunkiem turystyki, to nurt ten sukcesywnie się rozwija, podobnie jak moda na ”eko”, która zaczyna przejawiać się w różnych dziedzinach życia.

ŹRÓDŁO: „Ekoturystyka” Dominika Zaręba, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2010, III wyd.

Źródło: www.bezkompasu.pl, www.ekoportal.gov.pl.