Włókniaki wiszące, miękkie i twarde – metody usuwania

Włókniaki to niezłośliwe nowotwory. Mają postać uszypułowanych, często na bardzo cienkiej „nóżce” – miękkich guzków o różnej wielkości. Z reguły są to zmiany bardzo małe. Wyróżnia się włókniaki miękkie (łac. fibroma molle) i włókniaki twarde (łac. fibroma durum, dermatofibroma, fibrosis nodularis subepidermalis). Pojawiają się w wyniku przerostu tkanki podskórnej i skóry właściwej. Nie wiadomo jeszcze, dlaczego tak się dzieje. Włókniaki miękkie są nowotworami o charakterze wrodzonym, ale mogą pojawiać się w różnym wieku. Są to miękkie guzy lub guzki, zwykle workowato zwisające, dające się często wprowadzić w głąb skóry przez ucisk palcem. Zwykle są liczne (łac. fibromatosis), barwy skóry lub nieco ciemniejsze. Drobne włókniaki szczególnie często umiejscawiają się na szyi i karku, zwłaszcza u starszych kobiet. Nie wykazują skłonności do samoistnego ustępowania.

Włókniaki twarde są zmianami odczynowymi włóknistymi i powstają niezależnie od wieku. Są z reguły pojedyncze, mniejsze niż włókniaki miękkie, usadowione na skórze i wraz z nią przesuwalne względem podłoża; nie dadzą się odprowadzić uciskiem w głąb skóry. Najczęstsze są na kończynach, ich częstość wzrasta z wiekiem. Często spotyka się też włókniaki starcze, nitkowate tzw. acrochordon (fibromate filiformes) występujące w średnim i starszym wieku, częściej u kobiet na szyi, karku i w okolicy pach. Wielkość ich waha się od 2mm do 1cm. Najczęściej są koloru cielistego lub brunatnego i nie towarzyszą im żadne dolegliwości.

Zwykle włókniaki nie wymagają leczenia. Jeśli jednak wywołują dyskomfort (duży włókniak lub znajdujący się w miejscu, gdzie jest stale podrażniany), można usunąć je chirurgicznie. Taki zabieg wykonuje tylko chirurg lub dermatolog. Można też zastosować elektrokoagulację (wypalanie prądem), krioterapię (wymrażanie) albo „odparowanie” włókniaka za pomocą lasera. Usunięte na ogół się nie odnawiają. To łagodne zmiany nowotworowe, nie są groźne dla zdrowia.