Nietrzymanie moczu – przyczyny, porady i leczenie

Inaczej przypadłość nazywana inkontynencją – to nie do końca choroba, tylko jej objaw. Najważniejsze jest ustalenie przyczyny nietrzymania moczu, czy warto się wstydzić tej choroby? Jakie są rozwiązania? Gdzie szukać pomocy?

Nietrzymanie moczu dotyka co ósmą kobietę  do 39 roku życia, a co drugą będącą po menopauzie.  Co prawda dotyka to również i mężczyzn, ale niestety kobiety cierpią dwa razy częściej na tą przypadłość. Objawia się ona popuszczaniem moczu nawet przy niewielkim wysiłku typu kaszel, kichanie, podnoszenie lekkich przedmiotów, czy biegania. Najgorsze co może być, to zamykanie się w sobie ze wstydu i nie konsultowanie się z lekarzem. W ten sposób działa aż 2/3 kobiet.

Przyczyny

Niestety nietrzymanie moczu nie minie samo i konieczne jest leczenie. Zazwyczaj pojawia się w okolicy 45- 50 lat, chociaż czasem następuje to znacznie wcześniej. Lekarze podzielili przyczyny na kategorie:

• wysiłkowe nietrzymanie moczu Polega na gubieniu moczu w różnych ilościach przy nawet najmniejszym wysiłku, a najczęściej przy wstawaniu z krzesła. Chorobie sprzyja otyłość, menopauza, okres po menopauzie, przewlekły kaszel, ciąże, a nawet porody.
• naglące nietrzymanie moczu Oznacza silne parcie na cewkę moczową oraz pęcherz. Kobieta nie jest w stanie przewidzieć kiedy to nastąpi ani w żaden sposób tego kontrolować. Może wystąpić popuszczenie w postaci kilku kropel, a nawet całego opróżnienia pęcherza. Jest on po prostu zbyt wrażliwy i kurczy się nawet kiedy nie jest pełny. Powodem mogą być infekcje układu moczowego, które ciągle nawracają. Dodatkowo nie sprzyja temu cukrzyca, demencja, czy stwardnienie rozsiane.
• nietrzymanie moczu z przepełnienia Jest to kroplowe oddawanie moczu z powodu przepełnienia pęcherza i rozciągnięcia jego ścianek.

Diagnoza

Najlepiej rozpocząć od wywiadu ginekologiczno – położniczego, w celu zbadania ogólnego stanu zdrowia. Następnie należy przeprowadzić następujące badania:

• badanie jamy brzusznej
• badanie ginekologiczne
• badanie per rectum
• badanie neurologiczne
• badanie USG
• badanie ogólne moczu i posiew moczu
• ocena ilości moczu zalegającego po mikcji
• cystouretroskopia
• badanie urodynamiczneDodatkowo bardzo ważne dla lekarza są szczerze informacje, więc trzeba równieżiodpowiedzieć na pytania:
• jak często zdarza się gubienie moczu
• jak duże ilości moczu są gubione
• w jakich sytuacjach bezwiednie gubiony jest mocz
• po jakim wydarzeniu wystąpiło gubienie moczu
• czy oddawaniu moczu towarzyszy ból
• czy moczenie występuje w nocy
• jak często w ciągu dnia jest oddawany moczLekarz może poprosić pacjenta o prowadzenie dzienniczka mikcji, aby sprawdzić jakie zaburzenia występują oraz jakie nawyki dietetyczne typu napojemogą mieć związek z nietrzymaniem moczu. Taki dzienniczek musi zawierać:
• ilość mikcji dziennie
• częstotliwość epizodów niekontrolowanego oddawania moczu
• ilość bezwiednie oddawanego moczu
• ilość epizodów nocnego oddawania moczu

Stopnie zaawansowania

Inkontynencję można podzielić na stopień zaawansowania choroby:

• I stopień- niekontrolowane oddawanie moczu przy szybko wzrastającym ciśnieniu jamy brzusznej np. kichanie, śmiech, kaszel.
• II stopień – normalne czynności powodują popuszczanie np. bieganie, podnoszenie rzeczy, wchodzenie po schodach.
• III stopień – kobieta nie jest w stanie kontrolować oddawania moczu, ponieważ dzieje się to praktycznie przy każdej czynności.

Leczenie zachowawcze

Jest to zmiana stylu życia, czyli diety, ilości i rodzaju płynów w diecie oraz ćwiczenia mięśni miednicy. Dodatkowo podaje się wtedy leki, które mają na celu uspokojenie i wyciszenie pęcherza. Działają one przez cały czas i nie zakłócają podstawowego oddawania moczu. W trudnych przypadkach stosuje się zastrzyki z toksyną botulinową.

Jeżeli jednak jest to łagodny stopień, to bardzo pomocne mogą okazać się ćwiczenia dna miednicy. Istnieje również specjalna aparatura – elektrosymulator. Można korzystać z niego w poradni lub zakupić na własny użytek do domu i ćwiczyć zgodnie z zaleceniami lekarza.

Zabiegi inwazyjne

Czasami zalecany jest zabieg, który polega na wszczepieniu pod cewkę moczową syntetycznej, polipropylenowej taśmy. Z biegiem czasu przerasta ona tkankami i stymuluje produkcje kolagenu. Z kolegi one podpierają cewkę i zapobiega to popuszczaniu moczu. Nie nacina się brzucha, jedynie stosuje się tutaj metodę przezpochwową. Zabieg trwa dosyć krótko, a skuteczność wynosi 90%. Podczas gojenia się wszystkiego pacjentka musi unikać wysiłków fizycznych i powstrzymać się od stosunków płciowych przez 6 tygodni. Oczywiście po tym czasie partner nie będzie wyczuwał taśmy. W zależności od organizmu kobieta może odczuwać poprawę niemalże od razu, a inne muszą poczekać 2 tygodnie na efekty.