Irydologia: diagnoza z oczu

Oczy są zwierciadłem duszy, lecz także i ciała. Dostarczają informacji o predyspozycjach do niektórych chorób, pozwalają ocenić stan zdrowia. Na tęczówce zapisany jest stan zdrowia narządów wewnętrznych i zewnętrznych oraz informacja o tym, jakimi chorobami jesteśmy dziedzicznie zagrożeni. Oko jest bowiem jednym z najbardziej wrażliwych narządów naszego ciała, bardzo szybko reaguje na zmiany w układzie krwionośnym i nerwowym, które zazwyczaj są wynikiem procesów chorobowych zachodzących w organizmie. Dzieje się tak dlatego, iż właśnie w oku umiejscowione są zakończenia połączeń nerwowych powiązanych z każdym narządem wewnętrznym i każdą częścią naszego ciała. Stąd właśnie wygląd oka, a zwłaszcza tęczówki zdradza obecny stan naszego zdrowia, a także zmiany jakie zaszły w przeszłości lub jakie mogą się jeszcze pojawić. Jeszcze parę lat temu czytanie z oczu byłoby uznane za oszustwo. Dzisiaj to uznana nauka – irydologia. Coraz więcej lekarzy zajmuje się tego typu badaniami i coraz więcej osób z nich korzysta.

Dopatrywanie się w głębi oka obrazu całego ciała nie jest czymś nowym. Początków irydologii można doszukiwać się już w czasach starożytnych. Na terenach Indii i Chin pasterskie plemiona po wyglądzie oczu oceniały wartość kupowanych zwierząt. Egipscy kapłani faraona Tutenchamona zostawili przyszłym pokoleniom dwa papirusy, na których zapisali, jak diagnozować różne choroby. Średniowieczny okultysta Paracelsus uważał oko za mikrokosmos człowieka. Diagnostykę tęczówki stosowali z powodzeniem Hipokrates, Paracelsus i Leonardo da Vinci.  Jednak za wynalazcę irydologii uznaje się XIX-wiecznego węgierskiego lekarza Ignacego von Peczely. W wieku 12 lat został on zaatakowany przez sowę, musiał jej złamać nogę, aby ujść z życiem. W tym momencie, jak mu się wydało, na tęczówce sowy pojawiła się ciemna linia. Wywnioskował z tego, że złamanie nogi znalazło odzwierciedlenie w tęczówce sowy. Wydarzenie to stało się podstawą dla późniejszej teorii irydologicznej Peczelego. Obecnie w wielu krajach zachodnich irydologia została włączona do programów nauk medycznych. W wielu z nich, np.: USA, Niemcy, powstały instytuty zajmujące się diagnozą z tęczówki oka. Najstarszym, bo posiadającym stuletnią tradycję jest niemiecki Felke Institut. W 1993 roku powstało Polskie Towarzystwo Irydologii i Homeopatii, które zajmuje się szerzeniem wiedzy na temat irydologii, propagowaniem literatury z tej dziedziny oraz organizowaniem szkoleń dla wszystkich, którzy zainteresowani są wykrywaniem chorób człowieka za pomocą badań oka.

Irydologia to ocena aktualnego stanu naszego zdrowia, ale przede wszystkim prognozowanie wystąpienia chorób i profilaktyka. Inaczej mówiąc jest to studiowanie tęczówki oka, która jest tkanką kompleksową, aby z jej wyglądu wywnioskować o aktualnych i przyszłych chorobach. Irydologia daje więc wstępny obraz stanu całego organizmu i pozwala, w razie stwierdzonego zagrożenia lub istniejącej już choroby, szybko zareagować i wybrać odpowiedniego specjalistę. Lekarz irydolog ogląda obie gałki oczne w lampie szczelinowej, która powiększa obraz kilkadziesiąt razy i rozjaśnia tęczówkę, dzięki temu wszystkie zmiany na ich powierzchni są dokładnie widoczne. Stawiając diagnozę irydolog uważnie ogląda całe oko. Zwraca uwagę na kształt i umiejscowienie źrenicy, odcień bieli gałki ocznej oraz wygląd spojówki. Zwolennicy irydologii koncentrują się jednak głównie na tęczówce, twierdząc, że jej powierzchnia informuje o zdrowiu wszystkich organów ciała. Prawa tęczówka ukazuje stan organów po prawej stronie ciała, a lewa po lewej. Górna część tęczówki pokazuje głowę, dolna stopy, a pomiędzy nimi rozciągają się pozostałe organy człowieka. Każdemu narządowi odpowiada określone miejsce na tęczówce. Na podstawie tego wielu znanych irydologów wykonało mapy irydologiczne tęczówki. Irydolog potrafi w dużej ilości przypadków, bez żadnych dodatkowych badań, określić, co się dzieje w organizmie pacjenta, rozpoznając chorobę w stadium, kiedy jest ona praktycznie nie wykrywalna innymi metodami. Aby diagnozować, który narząd albo cały układ niedomaga, wystarczy wiedzieć w której części tęczówki usytuowane jest pożądane zakończenie nerwowe. Irydodiagnostyka (badanie irydologiczne) jest całkowicie bezbolesna i nieszkodliwa dla oczu, a polega na patrzeniu w oczy, a konkretnie na sporządzeniu swoistej mapy tęczówki oka. Lekarz rozpozna na jaką chorobę cierpimy, w jakiej kondycji jest każdy układ i narząd wewnętrzny, z jakimi chorobami będziemy borykać się w przyszłości. Może wskazać wrodzone predyspozycje do pewnych schorzeń, o czym wnioskuje m.in. na podstawie tzw. słabych punktów naszego organizmu. Diagnozowanie chorób za pomocą irydologii pozwala ponadto na ustalenie stopnia zatrucia organizmu. Dzięki tej nauce łatwo można ocenić stan układu odpornościowego. Na podstawie badania lekarz może się też zorientować się jakie choroby przebył pacjent w przeszłości oraz jaki miały one wpływ na stan narządów wewnętrznych. Irydodiagnostyka bardzo dokładnie ukazuje również skłonności do chorób alergicznych i reumatycznych. Bardzo cenne są informacje o zanieczyszczeniu organizmu, jego zakwaszeniu oraz infekcjach pasożytniczych, gdyż wszystko to rzutuje na stan narządów układu trawiennego. Tęczówka oka pokazuje również, w jakim stanie jest układ nerwowy i sercowo-naczyniowy (np. zmiany miażdżycowe). Niezwykle ważna jest możliwość kontrolowania przebiegu leczenia pod kątem jego skuteczności, gdyż pozwala to zmodyfikować terapię. Dzięki badaniu tęczówki oka uzyskuje się informacje na temat kolejności leczenia systemów i narządów. Sugeruje to, jakie badanie specjalistyczne (laboratoryjne, USG itp.) należy przeprowadzić w celu pogłębionej diagnozy.

Reasumując, irydodiagnostyka pozwala na:
1) Wykrywanie wrodzonych i nabytych skłonności do określonych schorzeń.
2) Określenie stopnia zatrucia organizmu szkodliwymi wpływami środowiska zewnętrznego i produktami przemiany materii.
3) Ocenę stanu układu nerwowego i jego wpływ na narządy wewnętrzne.
4) Ocenę stanu układu odpornościowego.
5) Wskazanie narządu lub układu, w którym toczy się proces chorobowy.
6) Ustalenie odpowiedniej dla danej osoby diety i podanie wskazówek dotyczących trybu jej życia.

Im bardziej spoista i jednolita jest powierzchnia naszej tęczówki, tym człowiek jest zdrowszy i mniej podatny na zachorowania.
Wyróżnia się cztery typy struktury tęczówki:
1) Typ pierwszy – charakteryzuje się bardzo zwartym układem włókien, powierzchnia tęczówki jest niemal jednorodna – świadczy to o bardzo dobrej konstrukcji genetycznej oraz dużej odporności na zachorowania, występuje jednak bardzo rzadko.
2) Typ drugi – układ włókien, oglądany bez powiększenia jest zwarty, ale podczas badania tęczówki za pomocą odpowiedniego urządzenia widać wyraźne ich rozmieszczenie – świadczy to o dobrych warunkach genetycznych i dużych możliwościach fizycznych, osoby o takim typie tęczówki mają predyspozycje do osiągania wybitnych wyników w sporcie – skłonność do chorób jest niewielka, rokowanie w przypadku ich wystąpienia jest dobre.
3) Typ trzeci – szczeliny widoczne bardzo wyraźnie i zajmują znaczną część powierzchni tęczówki – w takim przypadku podatność na zachorowania jest wzmożona, a ich przebieg bywa przewlekły, często zdarzają się nawroty chorób.
4) Typ czwarty – najmniej korzystny – tęczówka składa się z samych jamek i zagłębień – prawdopodobieństwo zachorowania jest tu największe, a choroba przebiega często z powikłaniami i jest trudna do trwałego wyleczenia.

Lekarz szuka wszelkich zmian: plamek, kropek, linii, zagłębień. Ważne są również inne elementy, np. obecność na tęczówce licznych pierścieni to świadectwo nie najlepszego stanu nerwów. Pierścienie tworzą się, gdy w następstwie przewlekłego stresu i towarzyszącego mu rozszerzenia źrenic, powierzchnia tęczówki ulega sfałdowaniu. Gdy stan nerwów się poprawia, powierzchnia tęczówki ulega wygładzeniu i pierścienie znikają. Brązowe plamy na całej powierzchni tęczówki mogą świadczyć o uszkodzeniach wątroby, a jeśli kolor plam jest żółty, o problemach z nerkami. Pierścień metaboliczny, znajdujący się przy źrenicy, powinien być czarny, równomiernie pogrubiony. Dwa wąskie pierścienie, jeden ciemniejszy, drugi jaśniejszy, świadczą o nieżycie żołądka. Nierównomierne zaś pogrubione koło metaboliczne, ziarniste lub bardzo cienkie, świadczy o procesie chorobowym w organizmie. Jeśli przyjmuje się leki, na tęczówce mogą uwidocznić się różne zmiany. Stosowanie np. preparatów żelaza powoduje pojawienie się w strefie żołądka brunatnego zabarwienia, a kwas salicylowy i jego pochodne nadają tęczówce odcień brunatnoszary.
Diagnostyka z tęczówki sprawdza się w 80 do 95%. Nie da się jej jednak stosować u dzieci do 4 roku życia ze względu na nie w pełni wykształconą tęczówkę oraz u osób po operacjach oczu.
O stanie zdrowia informuje nie tylko tęczówka, ale także wygląd innych części oka. Zaczerwienienie spojówek może być symptomem infekcji lub początków choroby reumatycznej. Jeśli spojówki są żółtawe, prawdopodobnie pojawiły się problemy z wątrobą. Blade spojówki mogą natomiast oznaczać niedokrwistość. Twardówki, czyli białka oczu, powinny odznaczać się czystą bielą. Odcień niebieskawy lub sinawy świadczy o diecie zbyt ubogiej w wapno, co może być przyczyną próchnicy zębów oraz osteoporozy. Żółte plamki na białym tle mogą świadczyć o zbyt dużym poziomie cholesterolu. Zażółcone białko oka najczęściej sygnalizuje żółtaczkę. Większe plamki w kolorze krwi są oznaką artretyzmu lub choroby reumatycznej. Popękane naczynka oznaczają najczęściej zbyt wysokie ciśnienie krwi. Źrenice w obydwu oczach powinny znajdować się dokładnie w środku tęczówki, być okrągłe i równej wielkości. Rozszerzają się lub zwężają wpuszczając odpowiednią ilość światła. O zagrożeniach naszego zdrowia mówi też rodzaj budowy źrenic, wszelkie ich spłaszczenia odnoszą się do niedomagań konkretnych narządów. Małe źrenice są sygnałem skłonności do chorób żołądka, zbyt duże sygnalizują bezsenność i nerwicę, a owalne zniekształcenie źrenicy wskazuje na zmiany zwyrodnieniowe w odcinku szyjnym kręgosłupa. Spuchnięte powieki świadczą o zaburzeniach układu wydalniczego, ze szczególnym wskazaniem na nerki, a opuchnięta górna powieka może oznaczać początek kłopotów z woreczkiem żółciowym. Jeśli na powiekach pojawią się żółte cętki lub białe grudki, należy zbadać poziom cholesterolu, bo tego typu zmiany mówią, że jest on stanowczo za wysoki.

Podobnie jak w przypadku koloru skóry czy włosów, odcień tęczówki uzależniony jest od ilości zawartej w niej melaniny, czyli barwnika, który jest jednym z elementów bariery ochronnej organizmu przed wpływem promieniowania. W oczach błękitnych, szarych, niebieskich, jasnozielonych zawartość tego barwnika jest niewielka. Wraz ze wzrostem jego ilości oczy stają się coraz ciemniejsze. Kolor tęczówki jest również uwarunkowany genetycznie, zależy także od wieku. Czasem oczy zmieniają kolor, np. niebieskie u miłośnika niezdrowego jedzenia brązowieją, a orzechowe jaśnieją na zdrowej diecie. Barwa oczu jest związana z budową tęczówki i z konstytucją organizmu. Ustalony kolor tęczówki mówi terapeucie o określonych skłonnościach do konkretnych schorzeń. Jej struktura przynosi informacje o stanie mechanizmów obronnych organizmu, przede wszystkim o funkcjonowaniu układu limfatycznego.

Kolor oczu może już wskazywać na skłonność do pewnych chorób:
1) Ludzie o oczach zielonych i szarych mają skłonności do chorób układu pokarmowego, powinni często kontrolować stan swojej wątroby i trzustki.
2) Ludzie o oczach w kolorze niebieskim często cierpią na przekwaszenia organizmu i mogą chorować na wrzody żołądka i dwunastnicy, reumatyzm, artretyzm, a także choroby tarczycy, nerek, układu oddechowego oraz alergie.
3) Ludzie o oczach piwnych (brązowych) mają kłopoty z gospodarką tłuszczową organizmu, stąd bierze się u nich zagrożenie schorzeniami układu krwionośnego i serca a także miażdżycy, nadprodukcji żółci i kamicy nerkowej.
4) Osoby ciemnookie mają ponadto słabszą barierę ochronną organizmu.

W krajach Europy Zachodniej i w USA irydodiagnostyka zdobywa wśród lekarzy coraz większą ilość zwolenników. Automatycznie spowodowało to rozwój nowoczesnych technik ułatwiających obserwacje tęczówki. Dla celów irydologii stosuje się urządzenia telewizji barwnej, urządzenia komputerowe takie, które mogą zapewnić wysoką jakość obrazu i wierność odtwarzania. Tego rodzaju system wizualny umożliwia obserwację tęczówki w znacznym powiększeniu (do ok. 50 razy) i różnych ujęciach.

Irydolog nabywa zdolności samodzielnego diagnozowania po obejrzeniu kilku tysięcy tęczówek i skonfrontowaniu swoich obserwacji z rozpoznaniami opisanymi w historii choroby pacjenta, a potwierdzonymi innymi metodami diagnostycznymi. Z tego powodu nawet w krajach, gdzie irydologia od lat jest jednym z przedmiotów wykładanych na uczelniach medycznych, samodzielnie praktykuje kilku, kilkunastu lekarzy irydologów. Znacznie więcej wykorzystuje objawy tęczówkowe w odniesieniu do swojej podstawowej specjalności.

Ocena irydologiczna nie jest równoznaczna z diagnostyką lekarską. Obu tych metod nie wolno ze sobą porównywać szukając w nich konkurencyjności. Jest to metoda uzupełniająca. Irydologia ma głównie zastosowanie w profilaktyce zdrowotnej, w wielu przypadkach potrafi zastąpić bolesne i kosztowne badanie, ale w żadnym wypadku nie należy od razu odrzucać fachowego badania lekarskiego. Każdy z nas, w oparciu o mapy irydologiczne może obserwować swoją tęczówkę i dokonać wstępnej autodiagnozy. Oczywiście, nie zastąpi ona fachowego badania, ale może skłoni do refleksji nad własnym zdrowiem.