Warto czasem trochę zwolnić, zatrzymać się... (Strona 1 z 2)

Też mi brakuje chwili żeby się zatrzymać, ciągle więcej od nas oczekują, śpieszymy się i gonimy nie wiadomo za czym, aż los przetnie tę gonitwę:)

Ja się dopiero uczę tego podejścia SLOW do życia - że nie muszę wszystkiego zrobić na już:)

A co, jeśli to inni wymagają od nas pośpiechu? Jeśli obowiązki zawodowe wymagają utrzymania takiego, a nie innego tempa? Wtedy nie jest tak łatwo zwolnic

Mój przyjaciel i jego zespół nie śpią po nocach, bo warunek narzucony przez zagranicznego zleceniodawcę jest taki, że albo zdążą, albo wypad. Szkolenie ludzi do pomocy jest zbyt czasochłonne, długotrwałe i konieczne, aby byli do czegokolwiek zdatni, czyli na dodatkowe ręce do pracy nie ma co liczyć.
Kontrakt za dobre pieniądze, a w branży duża konkurencja. Wybór: albo to, albo nic. Co wtedy? Wtedy naprawdę przez długie miesiące nie ma czasu na to, żeby zwolnić

Ostatnio edytowany przez niechcemisie (2016-07-01 13:01:06)

Znam ten stan, wieczny pośpiech .... kiedyś bardzo się spieszyłam, zawsze mi się wydawało, że jestem zbyt wolna... nawet idąc gdzieś miałam wrażenie, że mogę iść szybciej

[quote=malinka](...) Czemu tak się śpieszą, mają mało uśmiechu dla innych, życzliwości na co dzień, podstawowych zasad kultury osobistej czy chęci do rozwijania samego siebie? Pomijam sytuacje, w których ktoś został naprawdę ciężko doświadczony przez życie, wydarzyło się jakieś nieszczęście itp. Ale nawet wówczas, niektórzy potrafią zachować pogodę ducha i cieszyć się drobnostkami. O właśnie! Umiejętność doceniania innych ludzi, szacunku i cieszenia się codziennością. Czy naprawdę osoby w ten sposób myślące, to gatunek wymierający? [/quote]

Pewna nie jestem, ale może to [b]po części[/b] kwestia tego, co kto dostał od świata. Jeśli człowiek doświadczył życzliwości innych ludzi, to jest mniej sfrustrowany. Jeśli próbował być dobry, a w zamian otrzymał zło, to może boi się próbować znowu. I jeśli doświadczył ze strony ludzi krzywdy, to może nie dostrzega, że nie wszyscy tacy są, bo boi się podejść do nich na tyle blisko, żeby to zobaczyć. Może ta żmijowatość i bycie oschłym to taka tarcza obronna.
Te same doświadczenia życiowe odbiera każdy z nas na swój sposób. Jednego zablokują, dla innego nie będą aż taką przeszkodą, żeby cieszyć się życiem i doświadczać korzyści w kontakcie z innymi ludźmi.

Co do cieszenia się małymi sprawami i pogody ducha, to jestem przekonana, że ludzie mający tendencję do narzekania wpadają w taki wir, który ich wciąga i wciąga i szalenie trudno jest to przerwać. Stają się zgorzkniali i wszystko ich drażni. Przestają widzieć możliwość zmiany, bo to skupienie na ciemnej stronie życia nie pozwala im zobaczyć więcej. Oni się ze sobą sami męczą.

Ostatnio edytowany przez niechcemisie (2016-07-06 15:53:34)

Właściwie wydaje mi się, że takie momenty, o których piszesz, powinny być doświadczane przez każdego z nas. Mimo że ludzie są nam potrzebni i stale wchodzimy w interakcje z nimi, to jednak w ostateczności to w siebie powinniśmy się wsłuchać przede wszystkim, bo nikt za nas życia nie przeżyje, ani problemów raczej nie rozwiąże, nawet jeśli pomoże. Może właśnie potrzebujemy czasami chwili, żeby skupić się na swoich sprawach. Byle tylko takie stany prowadziły do czegoś dobrego, do przemyśleń pozwalających rozwiązać problem, bo na przykład ja czasami zamykam się tak w poczuciu bezsilności.

Mam nadzieję, że mimo wszystko uśmiechasz się dość często

Super!
Mi się nigdy nie chce. Taki opór czuję w sobie przed zrobieniem czegoś, o czym wiem, że będzie z korzyścią dla mnie. A kiedy już to zrobię... wyjdę na spacer przykładowo, zastanawiam się, jak mogłam nie chcieć. Czasami 15 minut naprawdę wystarczy. Kilka razy, wracając skądś po załatwieniu spraw, postanawiałam skręcić i przejść przez park wolnym tempem. Zawsze się to opłacało. To była taka chwila wyciszenia.

Tylko dlaczego kiedy człowiek siedzi w domu, tak ciężko mu wstać i wyjść na te 20 minut, które bezproduktywnie przesiedzi, jeśli nie wyjdzie?

A ja stawiam na popołudniowe spacery, żeby uwolnić głowę od natłoku myśli, wychodzę z pracy i idę do parku

Znalazłam gdzieś w sieci mądre słowa:
Daj się zaskoczyć. Nie ma sensu się zamykać. Otwórz się na nieznane.
Ciesz się chwilą. Czerp z dzisiejszego dnia jak najwięcej. Próbuj, bo później pozostanie tylko żal do samej siebie. Jeśli nie teraz, to kiedy? Weź się w garść. Wstań i rusz do przodu. Nałóż na twarz uśmiech.
Jesteś tylko ty i całe twoje życie. Nie oszczędzaj go...

Czasem lęk pozwala nam uniknąć niebezpieczeństwa, bycia wykorzystanym poprzez nadmierne zaufanie komuś... Ale nie powinien dominować ,prowadzić do paranoi i zamykania się na wszystko i wszystkich ...

I jak tu znaleźć złoty środek między chęcią a lękiem, oddalaniem się od ludzi i zbliżaniem do nich...?

Można też wyrzec się oczekiwań, nie marzyć - ale co takie życie będzie warte...?