Kryzys w zwiazku - co robić...? (Strona 11 z 13)

Brak rozmowy to pierwszy  krok do nieporozumień, trzeba wiedzieć, co drugiej osobie siedzi w głowie...

Po,co się męczyć skoro już nic nie iskrzy??Szkoda czasu

nikomu nie jest łatwo odpuścić. Zawsze ma się na uwadze wszystkie te dobre chwile razem spędzone.

Nie rozumiem niektórych związków damsko-męskich w tych czasach. Bliskość i partnerstwo zastąpił nagle Tinder z podpicowanymi w Photoshopie obrazkami, gdzie ludzie umawiają się na niezobowiązujące spotkania. Ludzie nagle przestali chcieć mieć dzieci. Ba, nawet kobiety (które na przestrzeni dziejów były prowodyrkami rodzicielstwa) zachodzą teraz w ciążę z przypadku lub dla łapania/zatrzymania partnera. Mamy XXI wiek i rozwiązaliśmy większość super skomplikowanych problemów - wysłaliśmy człowieka na księżyc, zwalczyliśmy głód, leczymy absolutną większość chorób. A nadal nie potrafimy ludzi połączyć w parę w taki sposób, żeby się nie chcieli zabić po kilku latach....

Wspólne życie z wymarzoną drugą połową rzadko układa się tak jak byśmy tego chcieli... Ja już kilka lat staram się pozbierać odkąd mój ex postanowił sobie "skoczyć w bok"... Oczywiście na początku świat się zawalił, przyszło wielkie rozczarowanie i pustka... Ale to z czasem minęło... jednak została niestety nieufność do ludzi, obawa że podobna historia może powtórzyć się ponownie, jeśli pozna się kogoś innego... Ten bagaż doświadczeń nie pozwala zacząć życia na nowo...

A Wam się udaje zacząć od nowa?

jak przyjdzie pora to i te  jedyny się znajdzie

Każdy chce osiągać swoje cele, nie stać ludzi na kompromisy, bo jeśli on nie rezygnuje ze swoich planów, to czemu ja mam to zrobić? I tak koło się zamyka...

Byłam w takim związku o którym pisze voyage, mój facet myślał tylko o sobie, nie pytał się o moje odczucia, musiało być tak jak on chce. Wydaje mi się że wynikało to trochę z tego że był jedynakiem. Raczej nie potrafił przyznać się do błędów, kurcze ja nie pamiętam czy usłyszałam od niego w ogóle słowo przepraszam. Wydaje mi się ze to ja w tym związku za bardzo kochałam,a kiedy w końcu zaczęłam się buntować i zachowywać jak on, tzn. nic od siebie nie dawałam chciałam tylko brać, rozstaliśmy sie... Nie miał kto się starać!

najgorsze jest to kiedy pojawia się takie odczucie, że niby jesteśmy w związku ale jednak czujemy się tacy samotni.

Taka jest kolej rzeczy, traktujemy siebie bardziej po partnersku niż romantycznie, bo życie wymaga skupienia na praktycznych sprawach, a romantyczność jest odświętna, dlatego tak wyczekiwana przez nas:)

Może dlatego, że rozmawiacie głownie o codziennych sprawach, typu: kto ma wyrzucić śmieci, zapłacić rachunki?... I  stąd konflikty...?