„Felix, Net i Nika oraz Pałac Snów” – recenzja

Nika, rudowłosa nastolatka o niezwykłym talencie medium zaczyna mieć problemy ze snem. Może brzmi to dziwnie, jednakże rozleniwiająca senność może być naprawdę męcząca, a każdy kolejny dzień jest coraz bardziej irytujący i ciężki. Te nieuprzejme chwile, kiedy sen niepostrzeżenie łapie ludzi w swoje objęcia, zaczynają być projekcją wciąż tego samego koszmaru, który istnieje także w rzeczywistości. Jeszcze bardziej niepokojący jest człowiek w wymiętym płaszczu, który staje się cieniem przyjaciół, śledząc każdy ich ruch. A Warszawę zaczyna ogarniać coraz bardziej zaborcza epidemia senności, a co jeszcze bardziej tajemnicze niegościnna i ponura ulica Senna zdaje się co chwilę znikać z mapy i ludzkiej pamięci. Nawet Manfred gubi się w domysłach, co przecież jest niemal niedorzeczne, plan miasta jednakże ciągle się zmienia. Dezorganizacja świata zaczyna nabierać coraz bardziej wielowymiarowych kształtów. Jest jeszcze tytułowy Pałac Snów, a także Dom Snerów i Snotrony, odrobina młodzieńczej zazdrości, szkolne perypetie, tajemniczy blog i śpiączka. Jawa miesza się ze snem, rzeczywistość z fantazją, pamięć z zapomnieniem. I oczywiście pozostaje zagadka, która wcale nie wydaje się być jedynie złudzeniem. Miś przewodnik też nie bardzo nadaje się na przytulankę…
Kolejny, trzeci już tom opowieści o warszawskich nastolatkach ogromnie mnie zaskoczył swoją tematyką i w pewnym sensie oryginalnością. Autor zdążył już mnie barwnie oczarować  swoją pasją do robotyki, wirtualnych świadomości i paranormalnych zjawisk, tymczasem teraz skupił swoją historię na motywie snu. Wcale jednak nie opowiada o typowych zaburzeniach, a przenosi sen na miasto, ulice, społeczeństwo rozwijając niesamowitą akcję, pełną dynamizmu i wyobraźni. Dodatkowo miesza tajemnicę z codziennością, szkołą, emocjami, wplata w opowieść wachlarz dodatkowych postaci, które lubimy bardziej lub mniej, jednakże buduje w ten sposób idealne tło opowieści o życiu i szkole, która ze swoimi WON-ami wydaje się być zupełnie odrealniona, a tym samym cudownie wpasowana w klimat historii. Nie można jednak nie zauważyć pewnej analogii w ocenie do realności szkolnej monotonii, podcinania skrzydeł, ograniczania możliwości. Ten akcent zasadniczo wyróżnia się na tle fantastyki, dając nam stabilny i znany grunt, który charakteryzuje wiele polskich placówek dydaktycznych. Wplata też autor w opowieść wątek fascynacji i zazdrości, budzących się uczuć, przyjaźń zmieniającą się w miłość, które jeszcze mocniej ściągają nas w objęcia realizmu i naturalności. Taka mieszanka łącznie z zabawą czasem i przestrzenią zwiastuje tylko cudowną podróż krętą ścieżką wymyślnej i nasączonej zagadkowością opowieści. Także styl autora, zachwyca swoim humorem i nietypową zabawą słowami, tworzeniem oryginalnych neologizmów językowych, cudacznych zestawień i form, dzięki czemu książka, jak jej poprzedniczki nasycona jest autorską indywidualnością, która ogromnie przypadła mi do gustu i za każdym razem zachwyca na nowo. Karykatura i żart łagodzą ważność problemów, a tym samym sprawiają, że odbiór książki staje się lekki i przyjemny, w ten cudowny sposób przynależny mistrzowskiej młodzieżowej literaturze.
Polecam książkę bardzo serdecznie, jest to bowiem cudowna fantastyka, godna miana genialnej, która na pewno zabierze wam kilka godzin snu, ale naprawdę warto. Zegarmistrz Snów ma tu niewiele do powiedzenia.