My mamy swojego kujawiaka i oberka a Węgrzy mają czardasza i hajduka. A Wy lubicie tańce ludowe?
W każdym większym mieście na Węgrzech oprócz dyskotek czy dancingów działa wiele tak zwanych táncházów, czyli domów tańca, gdzie tańczy się wyłącznie węgierskie tańce ludowe. Táncházy codziennie zapełnione są młodymi ludźmi, którzy od rock and rolla czy techno wolą czardasze.
Przybliżmy sobie najpopularniejsze tańce ludowe na Węgrzech.
Czardasz ( węgierski – csárdás) to taniec przejęty i spopularyzowany przez Cyganów.
Pochodzi z Transylwanii w metrum dwudzielnym, w takcie 2/4, składający się z dwóch części: wolnej lassan i szybkiej friss. Metrum jest parzyste 2/4 . Czardasza cechują przyspieszenia, zmiany dynamiczne, rytmy punktowane, synkopy.
Etnomuzykolodzy twierdzą, że powstał z przekształcenia starszych tańców oraz melodii wykonywanych na terenach Węgier i krajów ościennych. W czardaszu odnaleźć można wpływy archaicznej pieśni węgierskich pasterzy, polskiego krakowiaka, ukraińskiej kołomyjki rumuńskiego invirtita oraz starych tańców słowackich. Czardasz jest tańczony w parach. Posiada bogaty zasób kroków, często wymaga improwizacji. W części szybkiej tancerze często się rozdzielają. Szczególnie ciekawe są partie męskie, które obejmują kombinację skomplikowanych kroków, podskoków, klaskania.
W oparciu o czardasza powstało wiele stylizacji muzycznych m.in. J. Straussa, F. Liszta.
Hajduk. Melodia składała się z dwóch części, o nierównej ilości taktów; część pierwsza bowiem miała tylko 6, a druga 8 taktów. Tak przynajmniej jest ukształtowana powyższa melodia czterogłosowa „oryginalnego” hajduka, jedyna z dawnych wieków, jaka dochowała się do naszych czasów.
Hajduk wykonywany jest głównie przez mieszkańców południowo-zachodniej części Żywiecczyzny. Jest to taniec tańczony parami, jednak większą rolę odgrywa w nim partner, który popisuje się swoją sprawnością fizyczną, wykonując skoki, uderzenia ręką o uniesioną nogę, głębokie przysiady, pełzanie w przysiadzie, skoki w pozycji poziomej. Taniec kończy się figurami zbiorowymi
Początkowo wykonywany był przez słowackich pasterzy, tak więc tańczyli sami mężczyźni z ciupagami w dłoniach. Jego tempo jest umiarkowane jednak jego cechą charakterystyczną, która może nieco nastręczać trudności są akrobatyczne figury. Akompaniament muzyczny dla hajduka tworzą dudy jak też instrumenty smyczkowe.
Czy warto wracać do folkloru? Chodzilibyście z przyjemnością na takie dancingi?
Materiały: http://pl.wikisource.org, www.taniecludowy.pl, http://es-studio.pl/, http://www.cacivorba.pl, www.wikipedia, www.Wiadomości.onet.pl
