„Wampirek przeprowadza się” – recenzja

Rydygier, tytułowy wampirek ma miliony pomysłów, z których nie wszystkie są tak genialne i twórcze, jak wydaje się jego autorowi. Wypędzony z ciemnego, zatęchłego grobowca przez rodzinę, która nie potrafi zrozumieć wampirzo-ludzkich zażyłości, postanowił zmienić miejsce zamieszkania, wybierając sobie za siedzibę piwnicę, swojego przyjaciela, dziesięcioletniego Antosia. Nowy lokator nie wzbudzał by może żadnych podejrzeń, ale jego łóżko – czyli ogromna trumna, to już raczej „mebel”, który mało pasuje nawet do bardzo zagraconej piwnicy. Co więcej sąsiedzi nie mogą zrozumieć, skąd nagle pojawił się wszechobecny zatęchły smród, a rodzice koniecznie potrzebują tysiąca rzeczy zlokalizowanych właśnie w piwnicy. Tymczasem wampirem zaczyna być bardzo głodny, sam bowiem nie nauczył się jeszcze polować, a niestety jego dieta nie sprowadza się do kanapek i czekolady. Ania Bezzębna służy pomocą, nie kryjąc ogromnego zainteresowania samym Antosiem, ale dzięki temu życie chłopca momentami staje się nieco łatwiejsze. Jednakże czy taka alternatywa na dłuższą metę nie okaże się zbyt trudną próbą dla dojrzewającej przyjaźni?

Seria opowieści o wampirku na pewno przypadnie do gustu wszystkim młodszym czytelnikom, którzy mają ochotę na opowieść z odrobiną dreszczyku, a zarazem potężną dawką dobrego humoru. Nie zawiodą się także nieco starsi czytelnicy, bowiem liryka splata się tutaj wdzięcznie z odrobiną mrocznej grozy, a niesamowita atmosfera podsycana jest ciągłymi niespodziankami. Prosta akcja poprzetykana figlami i psotami niesie ze sobą baśniowość, która jest tak urzekającą odskocznią od szarości dnia codziennego. Styl autorki idealnie dopasowany do dziecięcego pojmowania świata figlarnie komponuje się z przesłaniem, jaki kreśli w duchu wspierania ważnych wartości. Honor, przyjaźń, tolerancja i odwaga to cechy, które chociaż nie wyróżnione ogromną czcionką wyłaniają się na pierwszy plan opowiadania. Autorka równocześnie bawi, zarówno sytuacjami, jak i dowcipem słownym, sprawiając że lektura nabiera cech lekkiej i sympatycznej, po którą sięga się z prawdziwą przyjemnością. Błyskotliwość i zadziorność przypadną do gustu każdemu czytelnikowi, podobnie jak bohaterowie utworzeni na wzór poważnej i modnej literatury, obdarzeni jednak wachlarzem nieco bardziej zabawnych cech przynależnych dzieciństwu.
Książka o wampirku i jego przygodach oraz wiernym i sympatycznym Antosiu to pozycja godna uwagi i polecenia. Kanon literatury dziecięcej rozrasta się tym samym, pokazując jednoznacznie, że przyjaźń jest uczuciem łączącym „bratnie dusze” wbrew logice czy oczekiwaniom społecznym. Także postaci fantastyczne mają swoje słabe strony, boją się ciemności, poszukują zrozumienia. Uważam, że jest to wspaniała opowieść, którą warto podarować swojemu dziecku, a tym samym kształtować jego charakter i uczyć miłości do literatury. Sympatyczna i zabawna historia o nowym domu wampirka, to gwarancja dobrej zabawy i przyjemnego relaksu z książką. Polecam serdecznie.

Gabrysia A.