„Tylko dla mam, poradnik o ciąży” – recenzja

„Poradnik dla mam” Wydawnictwa Bellona nie jest kolejnym nudnym poradnikiem, który poprawia nam humor sprawiając, że czujemy się świadomi czekającego nas macierzyństwa. Jest to bowiem książka, która czarno na białym przedstawia prawdę. Nie ubarwia, nie koloruje sytuacji, nie udaje słodkiej bajeczki z reklamy. Mówi o prawdziwym, realnym życiu i właśnie dlatego jest wyjątkowa. Mówi językiem prostym, lekko ironicznym, ale emocjonalnym, gdzie tona lukru nie przytłacza tego co najważniejsze – naszego ja. Sama będąc matką z ogromną przyjemnością sięgnęłam po lekturę, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Autorka w tonie gawędziarskiego opowiadania o własnych doświadczeniach mówi o byciu mamą. Obala mit partnerstwa, bo mężczyzna może być obok nas, ale to my jesteśmy najważniejsze. Nasz dotyk, nasz głos, nasze ramiona. Zapominając o sobie i egoizmie większą część (ba, górę) obowiązków bierzemy na siebie. A to wcale nie jest łatwe, wcale nie jest przyjemne i radosne jak roześmiane mamy z pulchnymi dziećmi na okładkach. Puder i oliwka oraz różowy kocyk to mit.
Znajdziemy w książce rady i porady włożone w nurt opowiadania rozwijanego od początku ciąży poprzez nudności, bóle mięśni, złe samopoczucie określane mianem „kaca giganta” aż do czasu kiedy nasz ogromny brzuch uniemożliwia wiązanie butów, a opuchnięte stopy nie dają się wcisnąć w ulubione klapki. I chociaż cieszymy się, tak naprawdę walka hormonów, kopanie i inne irytujące przypadłości potrafią nam zepsuć humor, podobnie jak wieczne „mentorskie” i „pedagogiczne” instrukcje „doświadczonych” sąsiadek, rodzinne wspomnienia czy tłum w autobusie. Opowiada autorka o wyborze lekarza, badaniach, które nas nie ominą, szkole rodzenia i samym porodzie. Oczywiście jest to nieco subiektywny punkt widzenia, jednak autorka z doskonałą lekkością mówi o własnych przeżyciach, czujemy się więc jakbyśmy słuchali opowiadania koleżanki, która wie co mówi, sama przecież jest bohaterką tej opowieści.
Powrót do domu otwiera tak naprawdę nowy rozdział życia. Brakuje nam czasu, jesteśmy zmęczone, niewyspane, a przy tym wszystko zaczyna nas irytować i złościć. Ból, dyskomfort psychiczny i brak logistyki w działaniu bardzo szybko odbierają nam radość życia. Czy przebieranie pieluszek naprawdę jest rozkoszne? Bolące piersi, ulewające się mleko, cichy płacz lub głośne domaganie się naszej obecności to realia. Podobnie jest z hormonami, płaczemy lub zamykamy się w sobie, nie możemy dać sobie rady z tym wszystkim. Czy umartwianie się pomaga? Nie, wcale nie jest dobrze, tylko narzekać. Następnie przychodzi rutyna, karmienie butelką i czas na pełne i egoistyczne włączenie tatusia do gry. Musimy z pełną premedytacją zostawiać malucha z ojcem oraz wszystkimi obowiązkami. Dopiero jak zobaczy i przeżyje, to może zrozumie, ile pracy wymaga opieka nad dzieckiem, a do tego prowadzenie domu. Przecież już zaczynamy zauważać niesprawiedliwość, a furia pojawia się nawet wówczas, gdy mąż kilka minut spóźni się z powrotem do domu. (Skąd ja to znam?)

Biegną dni. Dziecko zaczyna wykazywać już pewną samodzielność i z zauroczeniem obserwujemy postępy. Zaczynamy zastanawiać się nad powrotem do pracy – dwa etaty z wyrzutami? Wcale nie musi tak być. Ustalmy tylko zasady, grafik dopasujmy jak najlepiej do potrzeb, porozmawiajmy z przyjaciółmi o towarzyskich spotkaniach, które też powinny być planowane. I nadchodzą pierwsze urodziny. Jesteśmy już matkami od pewnego czasu i zaczyna być nieco lepiej, łatwiej i radośniej. Ale życie jest ogólnie nieprzewidywalne i kto wie co nas czeka za zakrętem…
Książka mimo, że jest poradnikiem, może być odebrana jako fascynująca opowieść o mamie Karoliny. Czyta się ją lekko, uśmiechając się, porównując, analizując. Uważam, że jest to idealna lektura dla kobiet, które chcą być mamami albo już nimi są. Autorka mówi o życiu, tym prawdziwym, a nie odrealnionym marzeniami. Nie ubarwia, nie słodzi, ale narzeka, opisując klęski i słabości. Nie jest jednak tak, że stara się zniechęcać, czy wręcz odstraszać od rodzicielstwa. Znalazła złoty środek, równowagę, którą chce nam właśnie pokazać, objaśnić, naprowadzić. Opisuje metody prób i błędów, które mogą dla nas być wskazówką czy podpowiedzią. Oczywiście nie koniecznie musimy się ze wszystkim zgadzać, warto jednak posłuchać i zdać sobie sprawę, że realny opis doświadczeń może być zdumiewająco ciekawy. Polecam książkę serdecznie, moim zdaniem jest to najbardziej wartościowy gawędziarski poradnik o ciąży i macierzyństwie. Tym prawdziwym, kiedy wszystko nas boli, mamy zachcianki, śmiejemy się przez łzy, wiemy że damy radę chociaż mąż zasługuje na uderzenie patelnią, a dorastający maluch przeszkadza nam w wykonaniu makijażu i właśnie rozbił naszą ulubioną figurkę aniołka.

Marta D.