Tradycyjne napoje w Grecji

Sztandarową odmianą kawy serwowanej chyba we wszystkich kawiarniach i tavernach w Grecji jest niewątpliwie kawa po grecku . Drobno zmielone ziarna kawy charakteryzują się niesamowitym aromatem. Kawa przygotowywana jest w specjalnym tygielku zwanym „briki„. Po wlaniu do niego odpowiedniej ilości wody – nieco mniej, niż mieści mała filiżanka przeznaczona do spożycia kawy, wsypuje się jedną łyżeczkę kawy oraz odpowiednią ilość cukru (w Grecji najczęściej występują trzy opcje: sketo-bez cukru, metrio-średnio słodka/z jedną łyżeczką cukru oraz gliko-słodka/z dwiema łyżeczkami cukru). Następnie pozostawia się tygielek na ogniu do momentu zagotowania się wody, po czym po zdjęciu go z ognia, dokładnie miesza. Następnie ostukuje się tygielek z zewnątrz, by kawa opadła na dno i znów stawia tygielek na ogień. Gdy woda ponownie zacznie wrzeć, ponownie miesza się kawę i ostukuje tygielek, po czym znów odstawia go na ogień. Po kilku sekundach zawartość powinna znów zacząć wrzeć – ściąga się wówczas tygielek z ognia i przelewa zawartość do filiżanki. W momencie, gdy woda zmieszana z kawą i ewentualnie cukrem zaczyna wrzeć, bardzo szybko może dojść do wykipienia – dlatego należy bacznie obserwować zawartość tygielka, by na czas zdjąć go z ognia.
Doskonałą propozycją na cieplejsze dni jest orzeźwiająca kawa frappe. Przygotowuje się ją na zimno, wlewając do specjalnego naczynia, lub do docelowej szklanki (ok. 200 ml), odrobinę zimnej wody (ok. 1 cm od dna), wsypując półtorej łyżeczki kawy rozpuszczalnej oraz odpowiednią ilość cukru (analogicznie, jak w przypadku kawy po grecku). Następnie zawartość należy bardzo dokładnie wymieszać, najlepiej odpowiednią maszyną do mieszania frappe, lub mikserem. Gdy pojawi się kilkucentymetrowej wysokości pianka, wrzuca się kilka kostek lodu, w zależności od preferencji dodaje się, lub nie odrobinę skondensowanego mleka i dolewa zimną wodę (w Grecji jest to najczęściej schłodzona kranówka, natomiast w Polsce najlepiej jest dolać jakąkolwiek niegazowaną wodę butelkowaną). W Grecji do przygotowania tej kawy używa się rozpuszczalnej kawy Nescafe o konsystencji zbliżonej
najbardziej do cukru pudru. Przygotowując frappe w domowym zaciszu należy zaopatrzyć się właśnie w kawę rozpuszczalną o zbliżonej konsystencji, by mogła się ona dobrze rozpuścić w zimnej wodzie.
Coraz częściej Grecy piją kawę rozpuszczalną, a ze względu na fakt, iż tutejszy rynek zdominowany jest przez jednego producenta, nazywają ją po prostu Nes. Sposób przygotowania jest zbliżony do przygotowania frappe. Na dno filiżanki wlewa się odrobinę wrzątku, wsypuje półtorej łyżeczki kawy rozpuszczalnej i odpowiednią ilość cukru. Następnie miesza się zawartość filiżanki, najlepiej odpowiednią maszyną do frappe, lub mikserem, do uzyskania charakterystycznej dla podawanej w Grecji kawy rozpuszczalnej, pianki. Kolejnym krokiem jest dolanie do filiżanki wrzątku oraz, w zależności od preferencji, odpowiedniej ilości mleka.
Malotira, zwana herbatą górską, to wywar z ziół, który Grecy piją zazwyczaj, gdy są chorzy. Jednak niezależnie od stanu zdrowia herbata doskonale rozgrzewa i poprawia samopoczucie. Sposób jej przygotowania jest niezwykle prosty. Do tygielka wrzuca się zioła, a następnie zalewa je wrzątkiem. Gotuje się na bardzo wolnym ogniu przez kilka minut, aż z tygielka zacznie się unosić się aromatyczny zapach. Wyłącza się ogień i przykrywa tygielek np. spodkiem i zostawia na kilka minut. Następnie przez sitko przelewa się zawartość do filiżanki. Malotira smakuje doskonale podana z jedną, lub dwiema łyżkami miodu.
Portokalada to gazowana oranżada. Przez dwanaście miesięcy w roku w Grecji można nabyć świeże pomarańcze. To dzięki nim zawsze można delektować się wspaniałym smakiem wyciśniętego z nich soku. Z dużą ilością lodu latem gwarantuje niesamowite orzeźwienie. Natomiast gazoza najbardziej przypomina smakiem gazowane, niemal przezroczyste, niezwykle słodkie napoje z lat osiemdziesi ą tych. To doskonała alternatywa dla napojów energetyzujących. Natomiast biral to bardzo słodki napój gazowany, zbliżony smakiem do piwa korzennego.

Zdaniem znawców wina greckie nie należą do najlepszych na świecie. Jednak będąc w Grecji, lub przygotowując w domu kolację w greckim stylu, bez tegoż wina nie sposób
się obejść. Niemal w całej Grecji nabyć można wino własnej produkcji. Najpopularniejsze są trzy, pięcio i siedmioletnie. Czerwone, a właściwie brunatne, smakiem wina nie przypomina. Ciężki, niekiedy cierpki smak wytrawnego wina, sprawia, iż latem lepiej je schłodzić przed podaniem. Znacznie lepiej sprawdza się zimą – również jako grzaniec. Białe wino domowe jest już znacznie lepsze. Lekkie w smaku, najczęściej półwytrawne, po schłodzeniu doskonale pełni rolę napoju orzeźwiającego.
Chyba najbardziej niepowtarzalny smak z win popularnych w Grecji ma Retsina. Smak ten zawdzięcza żywicy pochodzącej z beczek, w których wino dojrzewa. To białe wino, podawane schłodzone, ma chyba tyle samo zwolenników, co przeciwników. Bez wątpienia można natomiast stwierdzić, że jest to najbardziej charakterystyczne greckie wino białe.
Najbardziej kojarzoną z Grecją marką piwa jest Mythos. Wprawdzie browar należący do angielskiej firmy Scottish-Newcastle, która w styczniu 2008 roku została włączona do grupy Heineken, trudno nazwać w pełni greckim, jednak zgodnie z deklaracjami firmy, nie wpłynęło to na smak popularnego Mythosa. Po Mythosa najczęściej sięgają turyści wypoczywający w Grecji, ale także wśród Greków ma on wielu zwolenników. Jego dość wyrazisty smak z pewnością ma szansę zyskać przychylność wytrawnych piwoszy. Jednym z najlepszych produkowanych w Grecji piw jest Zorbas. To pochodzące z Aten piwo nie jest powszechnie dostępne. Jego smak, zbliżony do produkowanego w Czechach Pilsnera Urquella, potrafi pieścić zmysły. Kolejnym produkowanym w Grecji piwem jest Vergina. Jej lekki smak i stosunkowo niska zawartość alkoholu sprawia, że doskonale spełnia rolę orzeźwiającego napoju, który można spożywać w dość dużych ilościach. Trudno znaleźć w Grecji piwo gorsze od Alfy. Na szczęście browar dostrzegł ten problem i od 2008 roku zaczął poprawiać jakość tego piwa. Można je spożyć jako ciekawostkę, jednak należy wcześniej się upewnić, iż jest bardzo dobrze schłodzone. Produkowany na Krecie, w browarach położonych na południe od Rethymnonu, Rethymnian, to piwo niepasteryzowane. Dostępne jest piwo ciemne (zwane Dark) oraz jasne (Blonde). Jakość tych piw ma się nijak w porównaniu do np. polskiego, ale będąc na Krecie warto go spróbować – jako ciekawostkę. Produkowany w Grecji Heineken jest najlepszym, ogólnodostępnym piwem. Niekwestionowanym numerem jeden pośród mieszkających na stałe w Grecji cudzoziemców i wielu Greków, jest Amstel. Przyzwoity smak i nieco niższa cena od Mythosa sprawiły, że Amstel zyskał wielu zwolenników. Amstel Light charakteryzuje się niższą zawartością alkoholu, a także ekstraktu, przez co sprawdza się doskonale latem, jako napój chłodząco-orzeźwiający. Amstel Pulse jest obecny na greckim rynku piw zaledwie od kilku lat. Zamysłem browaru było wprowadzenie znaku towarowego kojarzącego się z piwem lepszym, dla nieco wybredniejszych klientów. Jedynym krajem poza Francją, w którym produkowany jest Fischer jest właśnie Grecja.

Metaxa to brandy. Zdecydowana większość to Metaxa siedmio, pięcio i trzygwiazdkowa (odpowiednio trzy, pięcio i siedmioletnia). Rozgrzewające właściwości sprawiają, że najlepiej smakuje w chłodne dni, jednak zwolennicy jej smaku dopuszczają się profanacji i często latem spożywają ją w drinkach – pół na pół z wodą gazowaną, lub colą i lodem.
Najlepsza, dwudziestoletnia Metaxa, znana jest jako Private Reserve i jest to odmiana najbardziej ceniona przez znawców. Gatunki specjalne to: Metaxa Golden Age, Metaxa Centenary, Metaxa Golden Reserve, Metaxa Grand Olympian Reserve i Metaxa Rhodes.
Charakterystyczny smak anyżku nie każdemu odpowiada. Jednak ouzo to niewątpliwie jeden z klasycznych, greckich trunków. Podawany jest najczęściej z wodą i lodem oraz meze, czyli greckimi zakąskami. Są to najczęściej: piklowane warzywa, solone plasterki ogórka lub pomidora, ostry ser, smażone ryby lub małże. Grecy uwielbiają nad jedną szklaneczką ouzo spędzać nawet kilka godzin. Produkcja tego trunku jest silnie powiązana z kulturą tego kraju. W roku 2006 Unia Europejska przyznała Grecji prawo do wyłączności na jego produkcję. Narodowy charakter podkreślają wszystkie składniki, jakie używa się do produkcji, a które pochodzą z kraju. Ouzo powstaje w procesie destylacji w miedzianych kotłach (miedź ułatwiają łączenie się alkoholu ze środkami aromatyzującymi), z dodatkiem anyżu. Wcześniej powstawało z wytłoczyn winogron, które podwójnie destylowano, zanim dodano zioła. Współcześnie wykorzystuje się neutralny spirytus, aromatyzowany ziołami oraz przyprawami (głównie anyżem, ale też koprem). Zawartość procentowa alkoholu w tak powstałym napoju jest zbyt wysoka, aby można było go pić, dlatego Ouzo ulega rozcieńczeniu poprzez wodę.