\”…. Walczysz z losem. To walka nierówna, zawsze z góry przegrana…\”
Przed przeczytaniem najnowszej powieści Musso zapoznałam się z kilkoma recenzjami blogerów. Jakże wielkie było moje zdumienie, że nie wszystkie wpisy dotyczące tej książki były pochlebne. Długo czekałam na polskie wydanie \”Tej chwili\” i nic nie było mnie w stanie zniechęcić. Jednak ziarno niepewności zostało zasiane.
Cóż, jestem wierną wielbicielką twórczości Guillaume Musso i przeczytałam wszystko, co wyszło z pod jego utalentowanego pióra. Nadal jednak śmiem twierdzić, że najlepszą powieścią autora jest \”Jutro\”. Nic na razie go nie przebiło.
Czy więc \”Ta chwila\” jest zła? Napisana od niechcenia, byle jak?
Myślę, że to zależy czego się spodziewaliśmy sięgając po tę książkę. Ja może troszeczkę się zawiodłam, zabrakło mi jakiegoś dreszczyku, niepokoju. Co by jednak nie mówić pisarz znów zaskoczył mnie zakończeniem, wymyślił i przeprowadził wartką fabułę.Wykreowała barwnych bohaterów. Jak zwykle w powieści mamy do czynienia z przenoszeniem się w czasie, co jest interesujące, stanowi niejako znak rozpoznawczy Musso, lecz już trochę zbyt przewidywalne.
Arthur Costello jest lekarzem. jego życie niczym wielkim się nie wyróżnia do czasu, jak ojciec zapisuje mu Latarnię Dwudziestu Czterech Wiatrów. Warunkiem przyjęcia spadku jest przyrzeczenie, że drzwi w piwnicy latarni nigdy nie zostaną otwarte.
Arthur wie, że ojciec wystawia go na próbę i tak naprawdę chce, aby syn otworzył te drzwi.
I tu zaczynają się problemy.
Arthur znika. Budzi się pod prysznicem nieznanej mu kobiety. Co więcej okazuje się , że właśnie minął rok od momentu gdy otworzył drzwi.
Po pewnym czasie mężczyzna znów znika i znowu mija rok.
Żeby zrozumieć, co się z nim dzieje Arthur podstępem wykrada swojego dziadka ze szpitala psychiatrycznego. Poznaje tym samym jego historię. Dziadek bowiem również otworzył zakazane drzwi i podróżował w czasie przez dwadzieścia cztery lata.
\”… Rankiem dwudziestego czwartego dnia wszystko zniknie. Żadna z osób, które spotkałeś, nie będzie ciebie pamiętać…\”
Arthur zakochuje się w Lisie, kobiecie z pod prysznica. Próbuje stworzyć z nią związek, ale jak to zrobić, gdy może spędzić z nią tylko jeden dzień w roku? W dodatku nie zna dokładnej daty , ani miejsca, w którym się na nowo pojawi.
Co za klątwa nad nim wisi, jak ją przerwać?
\”…Byłem podróżnikiem, który podróżował na skróty w czasie i żył tylko chwilami…\”
Jedynym sojusznikiem i osobą, która w pełni go rozumie, jest dziadek. Ale przecież on nie będzie żył wiecznie i nie wszystko sam rozumiał. Co zrobi Arthur? Czy uda mu się wygrać z przeznaczeniem?
Książkę czyta się tak szybko, jak brawurowo jest przeprowadzona akcja. Autor nie daje nam się nudzić. Rozbudza w sprytny i tylko jemu znany sposób naszą ciekawość, poznanie prawdy.
Ale \”…ciekawe kłamstwo jest lepsze niż nieciekawa prawda…\” Dzięki temu zakończenie wywraca nasze domysły i wcześniej poznane fakty dokładnie do góry nogami. Kolejny raz dałam się nabrać. No, cóż…za to przecież kochamy tego francuskiego pisarza, nieprawdaż?
