„Łaska utracona” – recenzja

Przyjęcie klątwy oznacza wieczną walkę. Bój o siebie, o miłość, o przyszłość. Tym bardziej, że nieznajomy otworzył bramy do innej rzeczywistości, nowego pojmowania świata. Lęk staje się niemal drugim strojem, bo przekleństwo w każdej chwili może przejąć władzę nad ciałem, nad umysłem, nad życiem. Rozłam rodziny staje się druzgocącą realnością, pustą i smutną. A bestialska mroczność rośnie w siłę…

„Łaska utracona” to niejako pamiętnik dojrzewania. Bohaterka zmieniając się ze zwykłej śmiertelniczki w istotę nadprzyrodzoną, zmienia się także duchowo, nabiera siły, owej determinacji, która z grzecznej dziewczynki przekształca ją w swoisty płomień, rozpalający wolę walki. Od samego początku akcja nabiera szybkiego tempa, kawałki układanki zaczynają odnajdować swoje miejsce, tajemnica zaciera swoje mroczne, postrzępione granice. Nie otacza nas już tylko enigmatyczna atmosfera, ale także dynamizm, działanie, myślenie. Wątki mrocznej natury, świeżego romansu i ciężkiej zawoalowanej tajemnicy oplatają nasze umysły lepką pajęczą siecią fascynacji i osobliwego niepokoju.
Książkę czyta się, podobnie jak jej poprzedniczkę niezwykle przyjemnie, z błyskiem zainteresowania i ową leniwą satysfakcją, wynikającą z subtelnej lekkości. Dajemy się porwać opowieści i nieść się na skrzydłach intrygującej fantazji. Jednakże poprzez pryzmat lawiny wydarzeń, docierają do nas także głębsze prawdy, ukryte gdzieś pomiędzy wersami. Autorka mówi o rodzinie, o przebaczeniu, sile miłości i zaufaniu, które często bywa nadwyrężane i zrywane. Zmusza czytelnika do pewnej refleksji oraz analizy ludzkich zachowań, człowieczych emocji.

Nie zmienił się warsztat literacki, który doceniłam już w pierwszej części opowiadania. Prosta narracja, wciągająca akcja, plastyczni bohaterowie, dobry styl nadal towarzyszą czytelnikowi w podróży po meandrach zmyślnie stworzonej fabuły. Zostaje natomiast zakłócona owa tajemna moc ciszy, na rzecz gwałtownego dynamizmu, biegu przez przeszkody, westchnienia ulgi, gdy kolejny element układanki, ze zgrzytem zostanie misternie dopasowany. Autorka wprowadza dalej nietypową i nieschematyczną symbolikę łączy ze sobą sprzeczności, ale tak sprytnie i delikatnie, że niepostrzeżenie zostajemy omotani nowym paranormalnym wymiarem. Zostajemy oczarowani przedstawieniem wampirów Khaki, Urbat czy Gelale, czy mistycznie pięknych i przerażających walk pomiędzy demonami a wilkołakami. Mamy niemal wrażenie, że klimat powieści został dopasowany do tajemnicy nocy – pochmurnej, bezksiężycowej, splamionej krwią i mrocznym strachem. Wymiaru gdzie panują Królowie Cienia, a łaska została zagubiona, utracona, rozproszona przez ciemność.

Agata G.