Ulubione marki (Strona 3 z 9)

mój tez się sam ubiera, ale podobnie jak Ola - czasem mu kupię coś, w wakacje dostał ode mnie kilka tiszertów (po 2zł za sztukę!) i bardzo mu się podobały, w jednym brązowym z fajną grafiką, to by nawet spał tak mu podpasował

Każdy ma swój gust i dla niego jest on najlepszy
I O TYM SIĘ NIE DYSKUTUJE.

Nie ma sie co dołować. Powiedź sobie, że jesteś de best.

że jesteś -the best?To dobrze

Oczywiście!!

najlepiej jak każdy sam sobie wybiera ubrania

Ja nie kupuję markowych ubrań, bo mnie na ie nie stać.
Ubrania kupuję na targowisku, bo są tańsze, niż w butikach.

ja buszuję po Tk Maxx w Blue City, uwielbiam ten sklep, można tam na prawdę znaleźć niepowtarzalne rzeczy, lubię też Marks & Spencer, Bershke, ale tak naprawdę to jak chodzę po sklepach to przymierzam to co mi się podoba i nie patrzę na markę

A ja tam lubię markowe ciuchy. Są o wiele lepszej jakości niż te bez metki. Jednymi z moich ulubionych jest reebok, firmą nike też nie pogardzę Właśnie dlatego ostatnio coraz częściej zaglądam na tanisport.pl Można tam znaleźć sporo promocji właśnie tych marek. Można i dobrze się ubrać i nie wydać zbyt dużo kasy.

co do drogich markowych butów, to  mnie szlag trafia jak sobie przypominam moje kozaki
2 lata temu wydałam 400zł na skórzane porządne buty - pod koniec pierwszego sezonu wylądowały w koszu, bo nawet szewc załamał ręce... w ubiegłym roku, w listopadzie wydałam 199zł na kozaki, tez ze skóry - OBIE podeszwy są już pęknięte, w poprzek!!!!!!!!!!!!!!!! i dodam, że ani za pierwszym ani za drugim razem nie kupowałam butów na bazarze, czy w tych sklepach z tanim obuwiem...
w tym roku chyba zaopatrzę się w kozaki na bazarze... albo w hipermarkecie! dosyć wyrzucania butów po jednym sezonie!

Ja nie chcę się ubierać za kilka tysięcy złotych, jeśli te ciuchy za kilka miesięcy będą już niemodne, bo to dla mnie wyrzucanie kasy w błoto. Jeśli mam kupić coś drogiego to z tylko dwóch powodów - albo zamierzam w tym długo chodzić, albo tak piekielnie mi się podoba, że muszę to mieć, bo inaczej nie będę mogła przestać o tym myśleć. A ze swojego doświadczenia wiem, że droższe nie zawsze znaczy lepsze.

Co do tych zarzutów to znam kilka osób, które mają inne niż te, że płaci się tylko za metkę, na przykład takie:

CYTAT POCHODZI Z WIKIPEDII
"W latach 90. wybuchł skandal związany z ujawnieniem warunków pracy w fabrykach lokalnych podwykonawców pracujących na zlecenia firmy Nike. M.in. w fabrykach szyjących buty Nike w Indonezji łamano prawa pracownicze dotyczące warunków pracy, BHP i wynagrodzeń. Reputacji firmy zaszkodziło również to, że w niektórych fabrykach do produkcji jej sprzętu sportowego zatrudniano dzieci. W połowie lat 90. świat obiegły fotografie, na których mały, dziesięcioletni chłopiec z Pakistanu siedzi w brudnym pokoju i zszywa piłki Nike[1]. Reperkusją tych wydarzeń była spadająca sprzedaż produktów Nike. Dziś połowa największych producentów obuwia sportowego (włączając w to Nike) ma specjalne kodeksy postępowania z pracownikami zatrudnionymi w najuboższych krajach świata. Nie wszystkie jednak poddają się niezależnym kontrolom[2].

W 1997 roku Mike Gitelson, pracownik socjalny opiekujący się młodzieżą w Bronxie, opowiedział podopiecznym, że pracownicy w Indonezji zarabiają jedynie 2 dolary na dzień, wyprodukowanie pary butów kosztuje firmę Nike 5 dolarów, a są one sprzedawane za 100-180 dolarów. Wyjaśnił on także, że Nike nie produkuje butów w Stanach Zjednoczonych, a to jest jedną z przyczyn, dlaczego ich rodzicom tak trudno znaleźć pracę. W ten sposób sprowokował młodzież do wysyłania apeli do szefa koncernu, aby oddał im pieniądze. Następnie około 200 jedenasto-, dwunasto- i trzynastolatków przybyło przed tzw. Nike-Town (supermarket Nike) w Nowym Jorku i krzycząc rzuciło pod nogi ochroniarzom worki na śmieci pełne zużytych butów sportowych. Trzynastoletnia czarnoskóra dziewczynka z Bronxu wprost do kamery jednej ze zgromadzonych stacji telewizyjnych powiedziała: "Nike, we made you, we will brake you!" (z ang. "Nike, my cię stworzyliśmy, my cię zniszczymy")[3][4].

W 2002 roku grupa 350 pracownic protestowała przeciwko tajlandzkiej firmie Bed and Bath Prestige Company produkującej dla takich koncernów jak [b]Nike, Reebok, Adidas, Levi Strauss & Co[/b]. Firma ta zalegała z wypłatami i odszkodowaniami dla pracownic w wysokości ok. 400 tys. euro. Kobiety skarżyły się, że wymuszane na nich były nadgodziny, musiały pracować niezależnie od choroby czy ciąży. Na skutek protestów konsumenckich tajlandzkie ministerstwo pracy przyznało pracownicom częściowe odszkodowania[5][6][7].

W marcu 2002 roku pojawił się raport "We Are Not Machines" (z ang. "Nie jesteśmy maszynami") sporządzony przez kilka organizacji broniących praw człowieka (m.in. Clean Clothes Campaign oraz Oxfam)[8]. Zarzucono w nim firmom Nike i Adidas, że szwaczki w Indonezji otrzymują tylko 2 euro zapłaty za dzień pracy. W raporcie jest mowa o niebezpiecznych warunkach pracy, dyskryminacji seksualnej kobiet oraz zwalczaniu działalności związkowej – pracownice, które przyłączają się do związków zawodowych muszą "obawiać się zwolnienia, więzienia lub fizycznej przemocy"[3][9].