Na jakim filmie ostatnio byłaś w kinie?

"Zimna wojna" - i uważam, że czarno-biały obraz w opowieści o zespole ludowym to jaka pomyłka... Brakowało mi tych kolorów strojów ludowych, wszystko takie jakieś spłaszczone  było.. Rozumiem, że tak łatwiej ukryć jakieś nowoczesne detale w przestrzeni, bo koloru nie widać, ale to nie był dobry pomysł na ten film...

Bohemian Rhapsody... I przyznam szczerze, że z przyjemnością zrobiłam to aż dwa razy z rzędu! Uwielbiam filmy biograficzne, szczególnie jeśli dotyczą jednego z moich ulubionych gatunków, jak było w tym przypadku. Nie chciałam się zbytnio napalać po zwiastunie (chociaż było trudno), bo wiedziałam, że taka osobowość jak Freddie jest nie do podrobienia. Film petarda! Miałam wrażenie, jakby czas cofnął się o kilkadziesiąt lat. Z zapartym tchem śledziłam każdą minutę produkcji, zachwycając się, jak wielką uwagę twórcy filmu przywiązali do smaczków, które pewnie wielu widzom trudno było wyłapać. Serdecznie polecam!

> Gabika napisał/a:

> Widać, że zasłużone są te nagrody, które dostał. Zachęciłaś mnie, pójdę na to do kina! Ostatnio byłam ze dwa lata temu, więc czas znów się wybrać:)

Zdecydowanie! Polecam, polecam i jeszcze raz polecam. Z pewnością będę jeszcze do niego wracać. Nie mówiąc już o ścieżce dźwiękowej z tego filmu, którą mam non stop w obrocie.

Ostatnio częściej bywam w kinie. Udaje mi się jakoś wyrwać, mimo wszystko.

Byłam na "Bohemian Rhapsody". Jest niesamowity! Trafiłam na seans, na którym byłam JEDYNĄ osobą na sali Niezwykłe uczucie... film wyświetlany tylko dla mnie. To potęgowało wszystkie wrażenia.
Dla każdego fana muzyki to historia warta opowiedzenia, wciąga, dostarcza emocji, muzyka jest obłędna, aktorzy świetni. No i... zakochałam się w postaci Bryana Maya, ha ha Aktor, który go zagrał, jest szaleńczo podobny do młodego Briana. W ogóle, jeśli chodzi o charakteryzację i dobór ról, to twórcy w moim odczuciu stanęli na wysokości zadania.

Ostatnio byłam też na filmie "Kursk". To fabularyzowana historia załogi rosyjskiego okrętu podwodnego, który zatonął w 2000 roku. Pamiętam czas, gdy mówiono o tym we wszystkich wiadomościach. Wielka tragedia
Film wzbudza ogromne emocje, wraca bezsilna złość, bo tych ludzi dało się uratować. Trudno się z tym pogodzić.
Po seansie ludzie opuszczali kino powolnym krokiem, patrzyli sobie w oczy z takim smutkiem... atmosfera jak na pogrzebie, niektórzy pociągli nosem, poprawiali rozmazany tusz. Nigdy nie widziałam takiej reakcji na sali, a często chodzę na smutne filmy. Nikt nie spieszył się do wyjścia. Nikt nie rozmawiał. Starałam się nie rozpłakać, ale jak już wyszłam z budynku, to po prostu nie wytrzymałam. Beczałam całą drogę do domu.

Jakieś dwa tygodnie temu byłam też na "Zimnej wojnie". Dziwny film. Dobry, ale tak jak zauważyła Coolinaria, dość niespójny. Szczerze powiedziawszy, ze względu na tytuł oczekiwałam, że scenariusz bardziej skupi się na oddaniu klimatu tamtych czasów, a tak naprawdę zimna wojna jest ledwie tłem, w dodatku fragmentu filmu. To historia miłości kobiety i mężczyzny, którzy nie mogą żyć ani ze sobą, ani bez siebie.

Wybrałam się też na specjalny seans "Listy Schindlera" po rekonstrukcji cyfrowej, zorganizowany z okazji 25-lecia polskiej premiery, która przypada w tym roku. Wiem, jedno z najlepszych dzieł światowej kinematografii, ale... niestety nie według mnie. Chyba za mocno odbiega od historii. Chodzi o samo spisywanie listy i jej autorów. Jest istotna rozbieżność pomiędzy faktami a scenariuszem, co mnie rozczarowuje. Jest też szczegół, który mocno mnie w filmie irytuje. Wszyscy wiemy, że w obozach ludzie byli zmuszani do szalenie wyczerpującej pracy pod nadzorem, a tymczasem grupka więźniów w filmie coś tam sobie dziobie motyczkami czy czymś tam drepcąc w miejscu. Wybaczcie... naprawdę mogli zrobić ujęcie, w którym statyści pracują, a nie udają, że pracują. Nie sądzę, żeby pilnujący więźniów Niemcy pozwolili im dłubać w ziemi bez sensu. Bardzo mało wiarygodna scena, która odbiera całej historii jej brutalny charakter. Może i jest w filmie więcej scen drastycznych i czepiam się szczegółów, ale mi od razu rzuciło się to w oczy.

Na pewno jakoś dało się to rozegrać. Rosjanie mogli zejść pod wodę z Anglikami i "pilnować", żeby akcja polegała wyłącznie na ocaleniu ludzi, nie na ewentualnym szpiegostwie, skoro tak bardzo się tego obawiali. Ale najgorsza jest chyba ta ich duma, o której piszesz Durna, głupia duma.

Wczoraj byłam na "Green book". Warto. Historia oparta na faktach i scenariusz jest miłą odmianą, jeśli oglądało się przez dłuższy czas filmy, które nie zaskakiwały niczym nowym, a jedynie powtarzały oklepane, przewidywalne historie.
Dziś wybierałam się na "Romę", na której bardzo mi zależało, ale przegapiłam godzinę seansu :'( Ubolewam. Podobnie cierpiałam jak przegapiłam "Jeden dzień z życia" miesiąc temu. Jestem taka zdezorganizowana przez brak snu. Cierpię na bezsenność od jakiegoś czasu i w dzień odsypiam noce. Na dłuższą metę to bardzo utrudnia życie.

Ostatnio byłam na seansie O!PLA, czyli animacjach wyświetlanych w ramach Ogólnopolskiego Festiwalu Animacji. Akurat ten dzień należał do młodych twórców (kategoria studencka) i jakoś szczególnie mocno nie poruszyło nic, ale chętnie wzięłam udział w głosowaniu, żeby spośród 11 filmów wybrać najlepsze

Ale... byłam też na niesamowitym "Kafarnaum". To libański dramat opowiadający o życiu tamtejszej biedoty. Nominowany do Oscara i Złotego Globu. Bejruckie slumsy, wielodzietne rodziny, skrzywiona moralność, patologie, a pośród nich dobro, czystość serca, walka o przetrwanie. Młody chłopiec, który jest głównym bohaterem, wydaje się być bardziej ogarnięty w kwestiach moralnych i praktycznych od swoich rodziców. Po nierównej walce o możliwość BYCIA trafia do więzienia, z którego pozywa rodziców przed sąd za to, że... dali mu życie.
Niesamowita historia o ludziach, którzy nie posiadają dokumentów tożsamości, nie wiedzą nawet kiedy się urodzili, mimo starań nie mogą wyrwać się ze środowiska, które depcze godność na każdym kroku i ogranicza. O biedzie, braku edukacji mimo łaknienia wiedzy, braku możliwości decydowania o sobie samym. Wstrząsający i wzruszający film.

Wiesz co? Ja też zaczynam wtedy dostrzegać, że jednak dostałam trochę większą szansę i wstyd byłoby ją zmarnować. Wstyd, czy jak kto woli grzech, i że moim obowiązkiem jest docenić to, wykorzystać to, a w miarę swoich możliwości pomóc tym, którzy tego nie dostali.