Nie jesteś zalogowany. Proszę się zalogować lub zarejestrować.
Strony Poprzednia 1 2
Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
Jak najbardziej warto zgłosić się do psychoterapeuty - problem sam się nie rozwiąże, z czasem jedynie się nasili. W poważniejszych przypadkach radziłabym jednak skontaktować się z psychiatrą - w odróżnieniu od psychoterapeuty jest lekarzem, może więc przepisywać leki, a te są często niezbędne.
Najważniejsze jest by przyjaciółka zrozumiała, że ma problem. Wtedy terapia będzie przynosiła lepsze efekty. Jeśli to zrozumie- terapia zadziała.
Można też pogadać z mamą czy przyjaciółką, zawsze to ktoś bliższy niż obcy specjalista...
Tak tak. Mama czy przyjaciółka powie Ci za to, że "przejdzie Ci", albo "coś sobie ubzdurałaś" i tym samym zlekceważy problem. Co za tym idzie? Zgadnij czemu tak wiele jest samobójstw czy okaleczania się. Każdy mówi że to taka "faza" itp. a coś do nich dochodzi dopiero wtedy kiedy jest już za późno. Za to obca osoba, szczególnie psychoterapeuta, nie ocenia nas tak jak inni, patrzy na wszystko obiektywnie i dzięki doświadczeniu wie przez co przechodzimy oraz jak sobie z tym poradzić.
Szczerze mówiąc nigdy nie byłem u takiego psychoterapeuty.
Ja też nigdy nie byłam ale wydaje mi się, że jednak lepiej zwrócić się po pomoc do psychoterapeuty niż próbować rozwiązywać problem z przyjaciółką.
Terapeuta pomaga naprowadzić na rozwiązanie problemu, nie doradza gotowych rozwiązań jak psiapsiółka. Zna mechanizmy, których mogą nie znać nawet bliskie i szczerze chcące nam pomóc osoby. Mechanizmy, których uświadomienie pozwala zrozumieć więcej, rozpoznać przyczyny naszych zachowań i emocji, co nie zawsze jest takie oczywiste. Terapeuta to osoba mająca odpowiednią wiedzę i przygotowanie. Nie zastąpi bliskiej osoby tak, jak bliska osoba nie zastąpi terapeuty. Moim zdaniem warto. A że terapeuci bywają różni... i można trafić na dobrego albo przeciętnego... no cóż. Jest ryzyko, tak samo jak przy wyborze dentysty czy mechanika.
Tak, tylko czy każda z nas umie być szczera z psychoterapeutą i z samą sobą?? Czasem sami siebie okłamujemy, chcemy widzieć rzeczywistość życzeniowo.. Wtedy nawet najlepszy specjalista nie dotrze do sedna problemu...
Oj tak, masz rację. Sama miałam opory przed mówieniem terapeucie o krępujących lub bardzo emocjonalnych sprawach. Obawiałam się okazywać emocje, rozpłakać się przy psychologu. Przełamanie takich oporów jest konieczne, jeśli terapia ma przynieść korzyści.
Myślę, że psychoterapeuty nie zdziwi żadna reakcja,nawet powinien się cieszyć że takie są, bo jeśli ktoś mu z kamienną twarzą opowiada o traumach, to on wie, że problem jest znacznie głębszy i leczenie trudniejsze...
Życzę efektów, które będą Cię zadowalać 
To ciężka przeprawa, ale jak lekarz dobrał odpowiednie leki, to już bardzo dużo.
Psychoterapia ma tę przewagę, że nie ma efektów ubocznych...
Strony Poprzednia 1 2
Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
