Moja żona przegrała walkę z rakiem (Strona 4 z 7)

[quote=Adam K.]gdy kupiłem nową Temprę - bordo metalik, ona kupiła kapelusz pod kolor. Sąd był cierpliwy i zainteresowany. Zgodził się z konkluzją, iż kapelusza do garnka się nie wsadzi.[/quote]
To jest dowód na to że kobieta potrzebuje zawsze być elegancka, nawet jak nie ma co do garnka włożyć, nie samym chlebem żyje...

Szpitale rzeczywiście mają w sobie coś z sanktuarium, ta cisza i sterylność też mi je przypominają.

Ośli upór jest najskuteczniejszy, bo w końcu ktoś musi ustąpić i wiadomo, że  zrobi to zwykle mądrzejszy...

Kolejki do lekarzy to dowód, że tam PRL jeszcze się nie skończył

Lekarz decyduje o wszystkim ,ale też za nic nie bierze odpowiedzialności...

Zadziwiające, że nawet w ciężkiej chorobie nie umiała przestać myśleć o codziennych sprawach, zakupach, tej czekającej na nią pracy w Niemczech... Mnie czasem rano nie chce się nawet wstać gdy boli głowa albo się nie wyśpię ... Człowiek nie docenia swojego zdrowia dopóki go naprawdę nie utraci...

Choroba strasznie wyniszcza, ja przy grypie też schudłam 8 kilo, w dwa tygodnie, bo w ogóle nie mogłam jeść...

Ten fragment rzeczywistości został w części zainscenizowany, chociaż było to najprawdziwsze wydarzenie - nieuniknione, przykre dla wszystkich kobiet, które muszą poddać się chemioterapii. Kobieta może założyć perukę i czuć się świetnie, gdy ją sama sobie wybierze, bo ma "chimerę", stosownie do potrzeb i oczekiwań zdziwienia, podziwu i sakramentalnego:
- Dobrze ci w niej.
Patrzy świdrującymi ślepkami i wierzy, że możliwe, iż zafunduje sobie taką fryzurę na stałe. Krystyna, odkąd ją znam, była nie do końca naturalną blondynką. Nosiła treskę (to słowo i ten fakt poznałem później). Moje zdziwienie, przerażona mina głupka, były wielokrotnie przypominane przy różnych okazjach, by kpić z męskiej nieznajomości kobiecych upiększeń. To "coś" w trakcie "czegoś" przesunęło się całkiem na bok głowy. Tragedia.
W szpitalach na poziomie "minus" - tam, gdzie jest bar i sklep z ciuchami, jest także sklep z akcesoriami niezbędnymi dla ludzi chorych. Były tam takie peruki, refundowane przez NFZ do określonej kwoty, po otrzymaniu stosownego zaświadczenia o konieczności chemioterapii, a co za tym idzie, bardzo dużym prawdopodobieństwem wypadania włosów.
Obserwowałem reakcję Krystyny na ten pierwszy triumf choroby. Na ten stygmat, od którego nie wykręcisz się sama przed sobą, przed spojrzeniami ulicy, obowiązkiem odpowiedzi na pytania bliskich. Główny temat rozmów w początkowej fazie chemii. Obserwowanie innych, jak zmienia się im twarz, zachowanie na Krupówkach, gdzie prawie wszyscy zdejmowali peruki. Mówiła, że musi dobrać najbardziej podobną do obecnej fryzury, że zaskoczy Berlin, dziewczyny w trasie, zwróci im uwagę o małej spostrzegawczości. Czekała na taki triumf i sądzę, że bała się mocno, że nie nadejdzie, że będzie to triumf choroby nad nią samą. To nie była przygoda z treską.
- Nie dopuszczę, żeby mi ktoś zwrócił uwagę: ma pani jakieś włosy na plecach - bądź gdziekolwiek indziej - mówiła.   
Zdecydowała, że obetnę jej włosy maszynką, którą dużo wcześniej kupiła dla moich potrzeb - w najczarniejszych snach nie przewidując, że jej także będzie niezbędna.
Zaopatrzona w stosowny papier, przekopała szpitalny sklep. Zarezerwowała jedną na jakiś tydzień, bo mimo refundacji trzeba było dopłacić. Tyle nie mieliśmy.
Było jasne - gdy poczuje się na siłach, jedzie do Berlina - na tyle i wtedy, gdy będzie to możliwe. Przez kilkanaście lat ani Krystyna, ani ja, nie mieliśmy ubezpieczenia zdrowotnego. Ona, bo pracowała na czarno, ja, bo mimo że prowadziłem bankrutującą firmę, nie płaciłem składek ZUS. Raz wspólnie prawie odczuliśmy, jakie niesie to ryzyko finansowe. Wyjeżdżała wtedy do pracy w niedzielę po południu, a wracała w piątek wieczorem. Nie lubiłem do bólu tych niedzielnych pożegnań. Buziak, piwo, pilot - sam na sam z towarzyszką nudą, rozdrażnieniem, irytacją, cotygodniową pustką w najgłupszym z możliwych momencie tygodnia. Wtedy też tak było. Po półgodzinie słyszę windę i znajomy stukot obcasów Myszki. Dwa krótkie, znajome dzwonki.
- Coś się stało - ale nie jej - otwieram nerwowo.
- Bierz paszport - jedziemy.
- Jacek jedzie sam, nawalili. W Berlinie masz wszystko - gacie, szczoteczkę, wódeczkę. Do firmy zadzwonisz.
Po dwóch godzinach autostrada A4 była zablokowana w obie strony. Wtedy tam nie było barier rozdzielających dwa pasy ruchu. W miejscowości Rościce, gdzieś na wysokości. Żar zderzyły się czołowo dwa samochody jadące z pełną prędkością w przeciwnych kierunkach. Policja, kilka sanitarek, wozy straży pożarnej. Pucfrałki wracają do roboty. Śląsk i Opolszczyzna wracają do siebie. Bajzel drogowy, lato, dzień długi. Wszystko widać. Forda mondeo prowadził nasz wspólny znajomy, siedzieliśmy z tyłu. Ich było dwóch, młodych i pijanych - w skradzionym samochodzie. My w kierunku granicy w Olszynie, oni nie wiadomo dokąd. Pamiętam tylko dwie kilkusekundowe sytuacje. Jacek potwierdził ich prawdziwość. Jest dziwna cisza, jestem w strasznie nienaturalnej pozycji. Większość ciała jest z przodu, głowa wbita w wypchniętą szybę. Czyjeś słowa: tylko się nie ruszaj. 
Druga scena. Krystyna leży na noszach w karetce pogotowia w gorsecie szyjnym, ja siedzę obok. Jeśli już to opowiadam, to z pewną dumą z własnego zachowania, gdyż reszta jest opisem faktów przez innych. W fordzie eksplodowało kilka poduszek powietrznych. Jacek miał połamane palce i ogólne potłuczenia, ja zostałem oskalpowany na 3/4 głowy, wylazłem sam.
Krystyna została zakleszczona w samochodzie. Uwolnili ją strażacy, z rozharataną twarzą i całą tą resztą wartości dodanej w tej sytuacji. Od prawego kącika ust, rana rozdzielała wszystko. Większość zębów wybita.
To słowa naszego kierowcy:
- Wylazłeś sam, zacząłeś coś wrzeszczeć, by ją wyciągnęli. Nie dałeś się zabrać do karetki, głowę miałeś okropną, ale łaziłeś. Lekarze powiedzieli, że nie masz uszkodzonego kręgosłupa - odpuścili, byś mógł czekać na Krystynę. Siedziałeś w karetce i czekałeś, aż ją wyciągną. Pojechaliście razem.
Ford mondeo był w miarę nowy, miał tzw. strefę zgniotu, silnik wbił się pod samochód. Ich kradziony stary opel kadet - nie.
Wlazł im do środka - jak kawałek sprawiedliwości. 
Wiedzieliśmy, że istnieje Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego. Wtedy wykpiliśmy się od konsekwencji finansowych. Krystyna legitymacją byłego męża - rencisty żołnierza zawodowego, ja po konsultacji mojego kierownika z księgowym - wpłaceniem tych zaległych i obecnych składek ZUS za szefa, by wystarczyło na aktualne ubezpieczenie za dwa tygodnie opieki szpitalnej, bo daliśmy dyla na własną prośbę.

Sama lubię czasem szybko zmienić fryzurę i założyć perukę, ale nie wyobrażam sobie codziennego noszenia zamiast własnych włosów. Wtedy peruka staje się taką samą protezą jak ta nogi czy ręki, bo uzupełnia brak, którego jesteśmy niestety świadomi

Poszło dość szybko - jakiś oddział NFZ - Wrocław, gdzieś blisko dworców głównych PKP i PKS. Tam reklamy, coś w stylu: "Nowa czupryna dla łysych chemików". Krystyna wypatrzyła - pytamy, blisko. Idziemy pieszo. Miejsce nieszczególne, Oficyna tego, w co nie wcelowała Armia Czerwona - placyk z budynkiem wyraźnie dobudowanym na czasowe potrzeby jakieś pięć dekad temu. Ta sama firma, co w szpitalu, ale obiekt na mieście, klientela większa - więc i wybór dużo większy. Gdyby nie powaga sytuacji, okazałbym naturalne zdenerwowanie i irytację z czasowyboru. Obok wejścia do sklepu stał skuter. Dwa koła z przodu, jedno z tyłu - chyba włoski.
- Wejdź na chwileczkę.
- Panie mi doradzają - bardzo fachowo. Ma być prawie taka sama jak obecna fryzura.
- Która z tych? 
Są cztery. Wskazuję środkową, tchnięty niczym.
- Nie znasz się.
Idę oglądać skuter. ponoć ma nazwę MP-3. Kombinuję, jak facetowi udało się to tak profesjonalnie przerobić. Teraz wiem - był firmowy.
Po półgodzinie wchodzę poproszony.
Dwie peruki.
- Patrz uważnie - przymiarka przed lustrem.
- Ta pierwsza - zupełnie poważnie mówię, widząc potwierdzającą postawę sprzedającej i Krystyny.

***

A gdyby to rozegrać jak trzyaktówkę? Pierwszy mamy za sobą. Był taki, bo taki był. Treść musiała być taka, bo inna być nie mogła. Formę ukształtował dany dzień, zapach inny od szpitalnego. Lepszy jest hałas miasta - upierdliwy, ale lepszy. Statyści, wszyscy obok - dobrze opłaceni za naturalność. Akt drugi będzie tyleż oczywisty, co oczekiwany z lękiem. Będzie to spektakl dwóch aktorów dla dwóch widzów - a wszystkich razem będzie dwoje.
Kartę załatwiliśmy. Prawdopodobieństwo zaistnienia konieczności skorzystania z niemieckiej służby zdrowia było wysokie i oczywiste. EKUZ redukowała lęki związane z finansową stroną zdrowia. W tym natłoku fobii dla mnie miało to olbrzymie znaczenie.
- Dziś mnie ostrzyżesz.
W kilka dni po kupnie peruki dojrzała do pozbycia się jednego z najcenniejszych klejnotów kobiecej urody. Piękny, słoneczny, październikowy dzień - bodaj niedziela. Powiedziała mi to rano.
- Kochanie, niedługo zajdzie słońce.
Musiałem przypomnieć, mając na względzie przygotowaną kamerę i dobre światło do zdjęć. Uzgodniliśmy wcześniej, że pół godziny przed pofilmuję ją w różnych sytuacjach. Wewnątrz i na zewnątrz, trochę granych, trochę prawdziwych, by móc potem porównać. Maszynkę do strzyżenia można ustawić na 4 długości włosa, co na głowie zostanie - od 3 mm do 12 mm. Wybrała 3 mm. Ustawiłem ją tak do lusterka, by nie widziała siebie w trakcie strzyżenia. Nie wiem, co czuła, nie mówiła nic. Mnie było przykro, żal nie wiedzieć za czym. Nie dowcipkowałem.   
Miękkie, delikatne blond włosy z ciemniejszymi końcówkami opadały na ręcznik, na ziemię. Trwało to kilka minut.
- Ale dziwne uczucie. Jakie są ostre, faceci takie mają?
- Jak mają takie, to takie mają - odpowiedziałem filozoficznie.
Podeszła do lustra powieszonego na zewnątrz budynku.
- Ale dziwnie - powtarzała wielokrotnie, obracając głowę, jakby szukając jakiegoś ujęcia godnego akceptacji. Przyniosła perukę. Długo celebrowała jej nakładanie, ułożenie, poprawianie. Patrzyła na mnie milcząco, pytając - bardziej tak, czy tak bardziej? Stałem z kamerą, aż dokona ostatecznego wyboru, by móc ją włączyć.
- Ale dziwnie - to nie to samo, gdy nakładałam na włosy.
Włączyłem kamerę, dokładnie pamiętając ostatnie ujęcia, gdyż dla mnie wyglądała identycznie w obu wersjach. Filmowałem, starając się, by zarejestrować podobny fragment, co przed podstrzyżynami i w sytuacjach innych, ale podobnych.
Wieczorem podpiąłem kamerę do TV ponad 50 cali.
Patrzyłem uważnie na żonę i TV, by pamiętać, od którego momentu jest w obcej czuprynie. Obiecała, że w mig wychwyci. Nie zorientowała się.
- Tu już jestem chyba w peruce.
Jeszcze z cieniem wątpliwości.
- Tak, tak, tu już mam perukę.
Szereg ogólnych myśli, wypowiedzianych ni to do siebie, ni to do mnie.
Pełna akceptacja, potwierdzenie rzeczywistości przed lustrem w łazience.
- Jest dobrze - pomyślałem za klasykiem i powiedziałem sobie - panie prezesie, zadanie wykonane.
To był akt II.

Akt III jest długi i nudny jak flaki z olejem, strzelba z aktu pierwszego nie wypali. Didaskalia pisane przez lęk, w tym zakresie nie wniosły nic. Akt trzeci nie był dramatyczny, publiczność w większości dawała się nabrać na początku, niezbyt skupiona popadała w zażenowanie i oklaskami podziwu, w dużej mierze szczerymi, wyrażała podziw i uznanie dla kunsztu sztuki, której by można nadać tytuł "Hair onkologiczne". Krystyna mówiła, iż zdejmowała perukę w mieszkaniu w Berlinie. W obu wersjach czuła się dobrze.

Włosy odrastały powoli i nierówno, ale względnie szybko. Po jakichś dwukrotnych poprawkach przy pomocy nożyczek, już jako chłopczyca zrezygnowała z peruki i nigdy do niej nie powróciła.

***

Mniejsze bądź większe problemy z wkłuciem do żył miały wszystkie pacjentki, mężczyźni zresztą też. Po pierwszej chemii zaproponowano żonie wszycie portu. Jest to coś, co w sposób trwały zastępuje wenflon. Jest to z pewnością zabieg chirurgiczny, wykonany przy miejscowym znieczuleniu, ułatwia życie "chemika" (a przede wszystkim im). Dobrze, że ją namówiły. Dobrze, że się zgodziła. Bo nie wszyscy z tego skorzystali. Pan Zygmunt skorzystał. Zabieg miał trwać około 20 minut plus pół godziny obserwacji i do domu. Ponieważ tego dnia miałem jechać po pierwsze swoje pszczoły, umówiliśmy się, że pójdzie sama. Miało to w żaden sposób nie wpływać na możliwość kierowania samochodem. 21 sierpnia 2013 roku - pierwsze moje pszczoły, początek profesjonalnego leczenia. Wierzyłem, że myślą o pacjentach. Pszczoły i stare ule zaczęły mnie powtórnie fascynować. Wiele lat temu dostałem od lokalnej poetki ul z pszczołami. Jej mąż, skrzypek, zajmował się tym wiele lat temu, ale też wiele lat temu zmarł. Został jeden ul, miałem już dom na wymarzonej działce. Podziękowałem, wziąłem. Nakupiłem książek, kapelusz ochraniający, podkurzacz, bez którego ani rusz. Co dalej? Szukam pszczelarza, jak najbliżej, który znajdzie chwilę czasu i zajrzy do ula swym przenikliwym, pszczelarskim okiem. Był starszy pan. Kilkanaście starych, kolorowych uli przed małym poniemieckim domem. Zajrzał, zadymił, ja ubrany jak na syberyjską zimę, matkę znalazł, pszczół mało, słabe, chore. Ponad dwadzieścia lat później. Na działce obok stało kilka uli, ich właściciel przyjeżdżał do nich samochodem bez tłumika, z brodą do pasa kitą z tyłu, łysiną z przodu i czapką jaką noszą talibowie. Poznałem się z M., pomógł mi kupić pierwszą rodzinę pszczelą, tzw. Odkład. Umówiliśmy się, że to będzie w tym właśnie dniu, pojedziemy przez las jego samochodem, a Krystyna naszym starym passatem na wszycie portu. Mój pierwszy ul sprzed lat ostał się, choć był w fatalnym stanie. Wyremontowałem go, jak umiałem, przy pomocy środków, których nie miałem. Mam swoją pierwszą pszczelą rodzinę, którą z czasem powiększę – ale nie wiem, że z czasem stracę własną rodzinę. Krystyna, gdy byliśmy w pasiece Mirka w Siedlcach, gdzieś obok koni doktor XL – zadzwoniła, że czuje się bardzo źle, wszystko się przedłużyło – sama nie wróci. Zmiana planów, do wieczora załatwiliśmy wszystko.
    Fascynacja pszczołami mi nie przeszła, pęd do gromadzenia starych porzuconych uli też. Poznałem Grześka z Malin, piwo zamawia lewą ręką, pasieka ponad 100 uli, zacięcie stolarza, wiedza i doświadczenie sprzed pierwszej komunii. Jego świat jest dwubiegunowy: ci, co coś wiedzą i rozumieją pszczoły oraz głupki.
Telewizor go nie modyfikował, bo go nie miał, resztę opisu świata czerpał z Biblii.

Zawsze to też jest jakaś pamiątka po bliskiej osobie , nawet jeśli nie wygląda na filmie tak atrakcyjnie jak kiedyś. W końcu życie nie składa się tylko ze świętowania, ale też z codzienności i chorób ...