Nie jesteś zalogowany. Proszę się zalogować lub zarejestrować.
Strony Poprzednia 1 2 3 Następna
Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
Tutaj nie ma złotego środka. Każdy nastolatek boryka się z jakimiś problemami, jego zdaniem bardzo istotnymi (na wagę życia i śmierci). I ostatnimi osobami z którymi chcę o tym rozmawiać są rodzice. Trzeba próbować wytłumaczyć wiele kwestii i traktować nastolatka poważnie.
Czy pamiętacie swoje dojrzewanie?
U mnie autorytetem były koleżanki i ja "miałam rację" 
Ja do dzisiaj mam 
To się przyznaj co tam broiłaś jako nastolatka?
Na pewno chcesz wiedzieć? Ok, były gorsze przypadki, znacznie gorsze niż ja, ale z nimi nikt mnie nie porównywał, tylko z tymi grzeczniejszymi. Spokojni rodzice, pracowici, skromni, siostry pomagające w domu, nie korzystające z używek, nie chodzące na wagary i ja... rodzice nie byli przygotowani na to, że będę całkowicie inna.
Jeśli chodzi o wagary...
Odkryłam w tym sposób na ucieczkę od pewnych spraw, którym nie potrafiłam stawić czoła. Nie mogłam szukać pomocy u rodziców, bo oni w kółko powtarzali tylko, żeby się nie przejmować, żeby o czymś nie myśleć, żeby nie zwracać uwagi. Nikt nie pomógł mi rozwiązać pewnych problemów, ani nauczyciele, ani rodzice, nikt. Podstawówka była bezsprzecznie jednym z najgorszych okresów w moim życiu.
Wagary jako sposób na ucieczkę od sytuacji, której nie potrafię stawić czoła, stosowałam także w szkole średniej. Nie ja jedna zresztą, a kiedy narobi się zaległości, to pojawia się strach, one przytłaczają i brnie się dalej.
Ostatnio edytowany przez niechcemisie (2015-06-11 01:11:36)
Jeśli rozwiązaniem problemów było pilne uczenie się, to chyba nie była to dla Ciebie wtedy najlepsza propozycja?
Co innego mogli Ci zaproponować?
Ja też to miałam, przyznaję się.
Uczyć wtedy mi się nie chciało
i paniczny strach-co będzie jak zapyta.
No to chorowałam, szłam do lekarza i byłam przeziębiona, osłabiona.
Udawało mi się czasem uzyskać zwolnienie, albo zaświadczenie,że byłam u lekarza.
Z samą nauką nie miałam problemów. Strach wynikający z zaległości pojawiał się po dłuższych nieobecnościach, nie takich kilkudniowych.
Brawo prymusko
Ale dla większości nastolatków nie chce się uczyć
i chęć zdobywania wiedzy przychodzi po latach.
W starszym wieku człowiek się uczy dla siebie, nie dla ocen i pochwał rodziców - to jest i większa motywacja:)
Chyba właśnie tak, masz rację Gabika.
A może z czasem po prostu dorastamy i rozumiemy pewne istotne w życiu sprawy...
Prymuską nie byłam, dopóki nie miałam takiego nastawienia, o jakim właśnie napisała Gabika.
I od tego czasu stałaś się prymuską?
Pomiędzy "nie chce mi się", a "nie chcę" jest zasadnicza różnica. W stwierdzeniu "nie chcę", podmiotem jestem Ja. W zdaniu "nie chce mi się" coś determinuje moje działanie, od czegoś jestem zależna, coś jest silniejsze ode mnie. A to Ja mam być podmiotem, bo to MOJE ŻYCIE, więc te przeciwności, ten brak siły, ten marazm, to "niechcenie" dobrze by było przezwyciężyć.
Nie chce mi się uczyć! Cholernie mi się nie chce! Ale CHCĘ! I "chcę" wygrywa. Bo trzymam życie
w swoich rękach, jestem silna, moje słabości nie są silniejsze ode mnie. Teraz przyznam szczerze
od pisania "notek" będę wolała przeglądanie "notatek", więc proszę się nie buntować,
jeżeli nie będę nic pisać w najbliższym czasie Bez skojarzeń proszę 
Jeśli ktoś z Was ma w rodzinie nastolatków i ma pomysły, jak dojść z nimi do porozumienia,
czy warto rozmawiać, jakie stawiać poprzeczki, czy czekać aż przejdzie im to?
Mam na myśli wiek 16-18 lat, ale może być też inny.
Każda uwaga jest cenna
ojj, przede wszystkim trzeba być wyrozumiałym.
Wyrozumiałym do pewnych rozsądnych granic, nie dopuszczać do całonocnych wyjść,
albo picia alkoholu.
ja to nazywam Oślęcym wiekiem ,wszystko co powie rodzic jest na nie ,albo na przekór, za moich czasów rodzic jak powiedział słowo to trzeba było słuchać a nie tak jak teraz
Mieszkam koło Łodzi ,gdy mój syn miał "oślęcy wiek " 15 roku jak ja to mówię to znajoma poleciła nam "Szkołę dla rodziców "i jeździliśmy do Łodzi na spotkania z psychologiem uczyli nas jak z dzieckiem rozmawiać .Każdemu polecam
A propo dojrzewania, jeśli ktoś lubi wartościowe kino, o życiu, dające do myślenia... polem turecki film pt: "Mustang". Jest to historia pięciu, dorastających sióstr, które stają się więźniami własnego domu. Ci, którzy mieli o nie dbać zajmują się "fabryką żon". Z tego co tu wyczytałam , jest to bardzo życiowy obraz tamtejszej rzeczywistości. Macie tam również kadry z filmu i cytaty o dojrzewaniu. Kino niełatwe...
Ja pamiętam, jak sama byłam nastolatką, ile się wtedy rozrabiało . A to zerwałam są siadowi jabłką z ogrodu, a to piło się przy szkolnym garażu tanie wina. Na szczęście rodzice postawili na to, abym była samodzielna i co roku, kilka lat z rzędu wysyłali mnie na kolonie. Nie dość, że musiałam sobie bez nich radzić, a jedynaczka, to wiadomo, na początku bardzo tęskni, to jeszcze mogłam zawiązać nowe znajomości. Niektóre zresztą przetrwały do dziś, moje dwie najlepsze przyjaciółki poznałam właśnie na koloniach. Z mężem również mamy jedno dziecko, Maćka, niestety konflikt naszych grup krwi sprawił, że na kolejne dziecko nie mogliśmy się zdecydować. Myślę, żeby w tym roku wysłać go na jakiś dwu-, trzytygodniowy obóz, gdzie mógłby zapoznać jakichś kolegów czy koleżanki. Znajoma poleciła mi fajną ofertę, cena przystępna, jak zadzwoniłam do biura, to pani uprzejmie mi wszystko wyjaśniła. Chyba się zdecyduję, zwłaszcza że wspomniana koleżanka wysłała swoją córkę na obóz organizowany przez tę firmę rok temu i bardzo sobie chwali. A wy, drogie forumowiczki, coś mi podpowiecie?
Ostatnio edytowany przez jubik (2017-03-16 10:19:51)
Ja uwielbiam wyszukiwać info na tego typu tematy w necie 
Super opcja z tymi ofertami w sieci. Przypadły mi do gustu
Przede wszystkim powinno sie opierać na zasadzie rozmawiania, tlumaczenia, dyskutowania a nie zakazywania i "masz tak robic bo ja tak mowie". To proszenie sie o to aby dziecko zrobilo cos inaczej niz chcemy.
Przede wszystkim nalezy rozmawiac z dzieckiem - i to nie z pozycji kogos kto ma wladze tylko tlumaczyc mu, zadawac pytania. Pamietajmy, ze bycie rodzicem nie czyni nas nieomylnymi i w pewnych aspektach to nawet zbuntowany nastolatek moze miec racje.
Strony Poprzednia 1 2 3 Następna
Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
