Radość i zadowolenie bez większej przyczyny...

Ludzie Wschodu żyją w innej mentalności, my tutaj skupiamy się na gromadzeniu dóbr, a nie korzystaniu z nich, a oni potrafią cieszyć się  tym, co im niesie los, niezależnie od stanu posiadania... Cieszą się, że słońce ich grzeje, że ptaki śpiewają, a my w tym pędzie często tego nie dostrzegamy... W zamian skupiamy się na  problemach, a na przyjemności brakuje czasu.

Podoba mi się to, co napisałaś Kalinko Bardzo Ludzie, przy których czujemy się dobrze to jeden z najwspanialszych elementów naszego życia Mnie tacy uskrzydlają, inspirują, dodają energii, czynią moje życie lepszym.

Mój kot zapewnia mi codzienną porcję czułości 
I czasem ze mną śpi. Kiedy rano dzwoni budzik, ja go wyłączam i przewracam się z boku na bok, a kot wstaje Powinnam brać z niego przykład.

A czemu nie ma tematu "Złość i rozgoryczenie bez większej przyczyny..."? Nabiłabym milion pięćset sto dziewięśset postów.

Jeśli każdy następny może być lepszy, to za ileś dni będę w raju? I czy mam już pakować strój kąpielowy? Zakładam, że w raju nie bedzie cellulitu

O.o męskie nagie klaty? Idę do raju... teraz!

Oj taaak... ludzie potrafią zatruć, ale czasami bardzo ciężko jest nie zwracać na to uwagi, jeśli z jakichś powodów ci ludzie mają znaczący wpływ na nasze życie, niezależny od naszego emocjonalnego stosunku do nich, ale wynikający z roli, funkcji, jaką odgrywają. Przykładowo: szef osoby, która ze względu na trudności na rynku pracy musi trzymać się aktualnego stanowiska, albo rodzic nastolatka, czyli ktoś, kto jest decydentem w wielu sprawach i prawnym opiekunem, utrzymującym nastolatka.
Jeśli jesteśmy od kogoś bardzo zależni, to szalenie trudno jest pozostać obojętnym na zatruwanie przez niego

Przez kilka dni trzymała mnie faza zakochania. W takim stanie najdrobniejsza rzecz cieszy i człowiek śmieje się do siebie z niczego. Jakie to dziwne... Przyjemne co prawda, ale z drugiej strony wystarczy w miłosnej relacji lekki kryzys i wtedy z kolei wszystko wokół drażni i zamiast na różowo, zaczyna się widzieć na szaro.

No cóż... poznaliśmy się na Fb kilka miesięcy temu. Jeśli do tej pory jeszcze będziemy ze sobą utrzymywać kontakt, to na spotkanie będę gotowa dopiero na wakacjach. W lutym rozpoczynam leczenie w klinice ortopedycznej, a przecież muszę mieć sprawne nogi, żeby w razie czego przed nim uciec... albo go gonić Obstawiam jednak 50% szans na to, że tyle wytrzyma.

Ostatnio cieszy mnie samo słońce i wiosna, która poprawia humor mimo tej epidemii i konieczności noszenia maseczek...