Moja żona przegrała walkę z rakiem (Strona 5 z 7)

"Pucfrałki" zwykle zjeżdżają z Berlina w okolicach 18 grudnia, a wracają po Trzech Królach. Władzia skutecznie wpłynęła na grubość naszego portfela, który napełniała jedynie Krystyna. Zwykle choinki kupowaliśmy w doniczce - później były przesadzone gdzieś na działce, 50% rośnie do dzisiaj. Święta będą cienkie - najpierw kartka, później Tesco. Po raz pierwszy. Zwykle szalała. Na działce mamy kilka młodych świerków:
- Zrobimy wiązankę z gałązek, udekoruję. Wszystko jest.
Patrząc gospodarskim okiem na wszystkie drzewka i każde z osobna, stwierdziłem:
- Szkoda. 
Sekator, siekierka i do lasu - po raz pierwszy. Spietrany byłem - cóż, męska rzecz - być z siekierą.
Szutrowym duktem, przeciwpożarowym ufundowanym przez UE - stosowna tablica i brak ruchu. Prawie nikogo. Czasami przemknie jakiś cień, pewnie z podobnym zamiarem jak ja - on pieszo. Rosło jakieś nieszczęście blisko drogi. Naście lat temu też była choinką i ktoś skorzystał z jej urody. Skoro drzewko okaleczone, to nigdy już nie urośnie, jak oczekuje gajowy.
Sumienie czyste, tnę i uciekam szerokim łukiem, jak najdalej od lasu.
Drzewko postawiliśmy na zewnątrz, na stole, tuż przy oknie - mnóstwo migających lampek made in China, już zaprogramowanych wg kilku opcji. Wystarczyło gałązek na kłujący bukiet zrobiony przez Krystynę - bombki, włosy anielskie i co tam jeszcze...
Naprawdę ładnie.
Krystyna czuła się świetnie, ja też - w perspektywie dwie skrzynki piwa, dwie flaszki. Tomek - syn żony przyjedzie w drugi dzień świąt. Przyjedzie, bo mama po niego pojedzie. Pracuje jako ochroniarz, kawaler z dzieckiem na boku - Julka obrabia wszystkie święta, reszta ma rodziny. On zadowolony (kasa), oni nie muszą odrywać się od stołu. Tomek pije nie więcej niż symbolicznie - cieszy mnie to podwójnie. Święta na górce - ciepło, wszędzie napalone. Mama i syn śpią u góry. Święta - ciepło wszędzie, miło wszędzie. Wbrew pozorom, dużo żarcia. Wigilia - sami, opłatek ciach-ciach, TV, telefony, życzenia. TV x2 - Krystyna u góry, ja na dole. Flaszka na stole, przecież mam imieniny. Piję sam.
Myszka ma apetyt - schodzi do stołu kilka razy - głównie po "słodkie". 18 grudnia była trzecia rocznica ślubu - bez prezentów.
Rano przywozi Tomka spod Tesco. Zostaje na dwie noce. Takie tam święta - ani gorsze, ani lepsze. Nie odróżniały się od innych, poprzednich. Jedynie przymiotnikiem, którego wtedy nie posiadały - los przybił pieczątkę: "Ostatnie - ostatnie wspólne".

Podczas dwuipółdniowej chemii rytm był praktycznie zawsze następujący:
I dzień
6.00 - pobudka
6.30 - wyjazd, przejazd szutrem Kryniczno - Psary i dalej asfalt do ul. Kamieńskiego.
przed 7.00 - kolejka do laboratorium, pobranie krwi, wrzeszcząca Bożenka, piguła, chyba po praktyce z głuchoniemymi - mogłaby japońskim dzieciom opowiadać bajki na dobranoc.
9.00 - 10.00 - onkologiczna inkwizycja
10.00 - 11.30 - pierwsza kroplówka, wracam do domu, wreszcie piwo bez zobowiązań.
11.30 - 21.00 - telefonów wiele, większość od chemiczki.
II dzień
ok. 9.00 - telefon od Krystyny, potem drugi:
- Kiedy przyjedziesz?
- Za godzinę?
Potrzeba mi obudzonej drogówki, która ok. 11.00 śpi na trasie dojazdowej do szpitala wojewódzkiego.
- okolice południa - zawsze jestem ze świeżym żarcie, nie zawsze to rosół.
- w tym samym czasie - do szpitala przyjeżdża catering, ale mało kto korzysta. Nie po to ta sama ponoć firma żywi na górze, by na dole, w barze, nie zarobić na świeżych daniach, wg Myszki i kasy.
- 14.30 - powrót - wszystko gra, luz, swoboda, pies się cieszy - jutro pojedzie po panią. Browar, kilka telefonów, ostatni ok. 20.00.
III dzień
ok. 8.00 - 9.00
- Co słychać?
- Co u Ciebie, jak leci? - to nie jest zdawkowe pytanie. Bo jak leci dobrze, to wracamy wcześniej. Zepsuje się pompka infuzyjna, pacjentka śpi, guzika nie naciśnie, albo nie ma kompetentnej - bo to weekendy - i wszystko się przedłuża. Zwykle jestem między 1.00 a 2.00 po południu. Wielokrotnie zdarzało mi się czekać. Dzięki temu po raz pierwszy spotkałem Magdę. Trzyosobowy pokój, dwie pacjentki już wyszły, pompa podająca zastrzyk jeszcze pracuje - konsekwencja scyntygrafii i terapii leczenia przerzutów na kości. Zmiana pościeli, zmiana pacjentów. Pierwsza była Magda. Spotkałem ją potem jeszcze dwa razy. Witała się z nami bardzo serdecznie, czasem była na innych salach. O żarciu miała takie samo zdanie jak reszta. Chodziłem dla niej na dół do baru. Krystyna mówiła:
- Napisz mu na kartce, co chcesz, inaczej zapomni już na końcu korytarza. Gdyby nie było tego, co chcesz, pisz, co może być innego.
- Słusznie.
Po trzeciej "wspólnej" chemii z Magdą dowiedzieliśmy się, że nie żyje.

***

Historia Magdy, na tyle, na ile ją poznaliśmy od niej samej i pielęgniarek, miała wtedy niewyobrażalnie tragiczny wymiar - jej choroba, cierpienie, uśmiech madonny, gdy mówiła o bólu swoim, męża i sześciorga dzieci, które za chwilę pozostawi pod opieką Boga.
Dziś Magda nie żyje - zmarła 10 miesięcy wcześniej niż Krystyna. Przez ostatnie swoje lata z naturalnych przyczyn była pod stałą kontrolą lekarzy. Ja Myszkę też wysłałem do lekarzy. Była pod medyczną opieką i nie stwierdzono nic, zanim stwierdzono. Magda zmarła mając 40 lat, pozostawiła sześcioro dzieci, a najmłodsze miało wtedy 2 latka. Też nie stwierdzono u niej nic, zanim stwierdzono, że za późno.
Krystyna miała 59 lat. Piszę o swoim bólu, a o tamtym nie potrafię nawet myśleć. Siedziałem znudzony, wyczekujący obok łóżka pod oknem. Raz patrzyłem na pompę, coś tam wskazuje swoimi zielonymi cyferkami, raz za okno. Dwoje młodych ludzi przywitało się i bezszelestnie zaczęło zajmować łóżko przy drzwiach. Dojrzałe spojrzenia wokół, krótkie zdania rozumiejących się ludzi. On szczupły, z bródką a'la Lenin - też taką mam. Ona - widać i czuć - spokojna, wyciszona, jak szczęśliwa kobieta przed snem zdejmuje powoli srebrno-złotą biżuterię i mówi z wagą słów oczywistych, niezrozumiałych dla mnie. Mówi o Bogu, plastrach przeciwbólowych, ziarenkach klepsydry z błogosławieństwem każdego dnia spadających na główkę najmłodszego synka. Mówi o tym rodzaju wdzięczności, znanym być może jedynie śmiertelnie chorym - wdzięczności wobec przemijania, że jeszcze żyją, że te półtora roku od wykrycia dane było jej patrzeć, jak syn się usamodzielnia, jak jego malutka pamięć staje się coraz bardziej trwała, tak, że na pewno nie zapomni matki. To takie twórcze i bezpieczne poznać kogoś, kto świadomie idzie ku bramie śmierci. Wtedy to nawet nie boli, a pobudza poznawczo. Atomizuje sytuację: porównujesz, jak i kto potrafi udźwignąć tragedię, szukasz we wspomnieniach analogii. Współczujesz tej tak młodej kobiecie, jej młodej rodzinie - współczujesz, bo masz okazję patrzeć i słuchać Magdy, która jest w świecie, a ty go powoli omijasz szerokim łukiem. Obserwujesz książkę, do której zagląda co kilka chwil - czyta krótki fragment i odkłada, raczej przypomina go sobie. Zna ją na pamięć. W trosce o najbliższych boi się zapomnieć jakiegoś istotnego słowa z boskiej frazy. na tyle istotnego, że lęk mógłby się wcisnąć, rozbić monolit przeznaczenia bram Pańskich, prowokując chęć ucieczki, beznadziejnej walki o powrót od nieuchronnej, od danej szansy bycia ze Stwórcą, by móc opiekować się całym tym drobiazgiem, któremu dała życie, z miejsca dającego pewność, godnego Madonny, którą staje się każdego dnia.
Najpierw przetaczanie krwi, poprawa wyników lub nie, przeciwbóle w każdej postaci i ta cała reszta, o ile organizm da radę. Magda wtedy głęboko wryła się nam w pamięć i serca. W najgorszej fobii sennej nie było mi dane myśleć, że za kilka miesięcy poznam smak tych słów. Nigdy nie poszedłem tą drogą. 
Powiedziałem Krystynie, gdy była w stanie podobnym do Magdy teraz - i nie wiem, czy nie żałuję:
- Nie potrafię się z Tobą modlić. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by Cię z tego wyciągnąć.
Magda wiedziała, że odchodzi - wiedziała i mówiła to do wszystkich. Głośno dziękowała Bogu za każdy przeżyty dzień, wiedziała, że musi zajmować się rodziną, bo tylko ona to potrafiła. Wiedziała również, że z każdym dniem to ona potrzebuje ich pomocy, a to jest trudne, gdy najstarsze, dorastające dzieci muszą przejmować jej rolę. 
Od pielęgniarek dowiedzieliśmy się, że zmarła w lokalnym szpitalu.

***

Bodajże ostatnia stacjonarna chemia. Jest wypis, w nim skierowanie na tomografię komputerową, przed wizytą na "zastrzyk" w ciągu miesiąca trzeba ją wykonać i odebrać razem z opisem. Trzeba załatwić termin, najlepiej taki, który by nie kolidował z wyjazdem do Berlina. Dość, że szybki termin, to jeszcze określony dzień tygodnia, poniedziałek do południa albo cały piątek. Próbujemy, może się uda. Kręci się kobieta, brak identyfikatora, słusznej budowy, każde puknięcie w szybę skutkuje natychmiastowym otwarciem drzwi od wewnątrz rejestracji i wydawania wyników. Obcy nie wlezie. Później okazało się, że pani ta zarządza tą nader newralgiczną jednostką, wszystkim tym, co jest związane: daty przyjęć, opisy w terminie, kolejności przyjęć cito i nagłych bez cito. Decydowała o elastyczności szpitalnego regulaminu. Pani podchodzi do Krystyny.
- Powinna to pani zdjąć. Tez chorowałam na raka. Ksiądz mnie ostrzegł i wyzdrowiałam, bo też nosiłam.
Zdurniałem, patrząc pytająco.
- To pierścień Atlanty - przynosi nieszczęście, proszę mi wierzyć. Najlepiej jechać do kościoła na ul. Kasprowicza. Tam są ulotki. Przekonacie się państwo.
Na dziesięciolecie naszego nieformalnego związku zrobiliśmy popijawę. Łódź nie zawiodła, rodzeństwo plus reszta. Daliśmy w szyję, przynajmniej ja, w trakcie rozmowy po wyjeździe gości, gdy przyjechaliśmy do firmy, rozmowa zeszła na planowany ślub mojego brata z Agnieszką, jego partnerką i matką ich kilkunastoletniego syna. Marzyłem o wszystkim, tylko nie o ślubie, marzyłem o zimnym piwie, dwóch lub więcej.
- Dobrze, też weźmiemy ślub.
- Oświadczysz mi się?
- Panie Sławku, panie Sławku - wrzeszczy do pracownika i łapie kaktusa w doniczce. Powtórzyłem przy świadku oświadczyny, coś w formie, że się zgadzam.
- Tak, będziesz się nazywać pani Kołodziejczyk.
Dostęp do piwa miałem odblokowany.
Postawiłem warunki. Krystyna zgodziła się na wszystkie:
- ślub i wesele to cztery osoby: my - świadkowie
- żadnych kiecek, garniturów, wkładamy, co jest pod ręką
- zamówisz dla siebie obrączkę w kształcie pierścienia Atlanty.
Ja nosiłem taki od wielu lat, zrobiony na zamówienie przez złotnika w Rynku we Wrocławiu. Dałem mu szeroką obrączkę z poprzedniego związku. Dwie równoległe bruzdy, pomiędzy nimi imię, wewnątrz data ślubu. Ponoć, by przynosił szczęście, musi być przedzielony wewnątrz dłoni. Złotnik mówił, że to nie pierwszyzna dla niego. Przedzielony nie był, 18 grudnia, w mroźny dzień 2010 roku wzięliśmy ślub. Gdy wróciliśmy ze ślubu w trzebnickim ratuszu, w domu na dole było 2 stopnie Celsjusza, w lodówce 6 stopni.
Od tej chwili pierścienie Atlanty były naszymi ślubnymi obrączkami z datą w środku. Od tej chwili nosiliśmy je zawsze.
Gdy powiedziałem pani szefowej rejestracji, iż to są nasze ślubne obrączki, pokazując jej swoją - wpadła w niekłamaną troskę. Teraz pełny makiawelizm.
- Weźmiemy sobie to do serca.
- Dziękujemy.
- Mamy problem.
Wskazaliśmy dzień i datę TK. Weszła za drzwi otwierane pukaniem i zza szyby, po konsultacji z kimś tam, wpisała nas, Krystynę na badanie.
Nigdy jej słów nie wzięliśmy sobie do serca.
Myszce zdjąłem pierścień Altanty 1 listopada 2014 roku, około 11 godziny, z chłodnych rąk i cieplutkiego jeszcze ciała. Chłodne palce buntowały się, nie chciały go oddać. Pośliniłem jej rękę, jak we wstrętnym, obleśnym pocałunku. W kościele na Kasprowicza po ulotki nigdy nie byliśmy, nie czuliśmy takiej potrzeby. To były nasze obrączki ślubne, takie wybraliśmy (wybrałem) i nie wchodziła w rachubę jakakolwiek zmiana w tym zakresie.

Wiele wzorów biżuterii ma przypisywane znaczenie magiczne, np. krzyż celtycki, który jest wiązany z pogaństwem i niechętnie widziany przez księży... Ale mi np. się on podoba i noszę mimo że wiem, jakie ma znaczenie...

[quote=Adam K.]Postawiłem warunki. Krystyna zgodziła się na wszystkie:
- ślub i wesele to cztery osoby: my - świadkowie
- żadnych kiecek, garniturów, wkładamy, co jest pod ręką
- zamówisz dla siebie obrączkę w kształcie pierścienia Atlanty.[/quote]

Ja bym się nie zgodziła na żaden z tych warunków, bo niby dlaczego nie miałabym zaprosić tych, których chcę? Dlaczego miałabym się nie odstawić w najbardziej szałową kreację w życiu? Dlaczego facet miałby mi wybierać obrączki?!?
Jeśli nawet w tym nie miałabym nic do powiedzenia to jakie rokowania są na wspólne życie? Że to on będzie o wszystkim decydował?!?

Takie nagranie to piękna pamiątka,nawet lepsze od zdjęć bo pokazuje bliską osobę w codziennych sytuacjach, pozwala przypomnieć sobie wspólne czasy...

Kundle są najkochańsze, ja tam mojego Barego nie zamieniłabym na najbardziej rasowego psa na świecie:)

Ten scenariusz zbytnio mi nie zaprzątał głowy. Krystyna jechała w piątek rano, wracała uśmiechnięta koło południa. Tzw. "zastrzyk na kości" trwał około dwóch godzin. Wcześniej tomografia komputerowa - wszystko w porządku. Po chemii dziennej, dwa miesiące spokoju, później kontrola co 3 miesiące. Tak to powinno wyglądać.
Rozmowa o chorobie wywoływała ludzi, którzy się leczyli, którzy się leczą. Okazało się, iż w najbliższym otoczeniu jest ich kilka. Krystyna dodawała im otuchy, tłumaczyła terapeutyczną rzeczywistość. Przykład pokonania choroby przez nią samą był najbardziej dydaktycznym narzędziem.
Wiosna 2014 roku była naszą wiosną. Główna chemia się skończyła, wszystko rozwijało się w jedynym słusznym kierunku życia - jak to na wiosnę - został tylko ambulatoryjny zastrzyk. Krystyna wyglądała świetnie, tak też się czuła. Zima była wyjątkowo ciepła, resztki drewna wystarczyły, żeby ogrzać się jednym piecem. Spaliśmy razem na dole. Rogowa skórzana kanapa, wiadomo - via Berlin - służyła nam za dwa łóżka. Górę oddzieliliśmy kocem, ciepło nie uciekało. Ja spałem, jak zawsze, na dłuższym rogu, Krystyna na mniejszym plus fotel biurowy, zablokowany trzema skrzynkami od piwa, a czasami z piwem. Głowa przy głowie, raczej ciepło ubrani, kołdra, koc lub coś jeszcze. 52 cale patrzyło na nas, my na niego - telewizor oczywiście przyjechał za friko via Berlin. Jedyna uciążliwość tej sytuacji to ta, że musiałem zaliczyć wszystkie "harlekiny TV" - żyli długo i szczęśliwie. Koło dziesiątej wieczorem przejmowałem pilot i szczęśliwie mogłem go oglądać - plecami. Krystyna smacznie spała do rana, bez wiercenia się, w odróżnieniu ode mnie. Dni coraz dłuższe, słońce rozgrzewało wnętrze, wstawałem bardzo wcześnie, pokręciłem się wokół, zajrzałem do pszczół i kładłem się na godzinę. Później wstawaliśmy razem. Zdobyłem w tym czasie kilka starych uli, które remontowałem w nadziei, że powiększę pasiekę. Po koniec kwietnia byliśmy na ślubie i weselu Izy i Igora gdzieś w Ruścu, gdzie okolice Bełchatowa - Wielunia. Reaktywowano uśpiony wśród pól i lasów jakiś PRL-owski ośrodek wczasowy.
Pamięć tych dni jest szczególna. Jak zwykle, wziąłem kamerę. Perturbacje żołądkowe wykluczyły mnie z obecności w kościele. Później kręciłem do rana. Nie miałem zamiaru wchodzić w drogę profesjonaliście od rejestracji weselnych pląsów. Okazało się jednak, iż nie wynajęli kogoś specjalnego w tym zakresie. Wydarzenia rejestrował ich wspólny znajomy kamerą w aparacie fotograficznym. Według mnie, nie rejestrował całości wydarzenia, mając w głowie jakiś szerszy plan. Był ponoć ze szkoły filmowej w Łodzi. Zmieniłem plany, by nie rejestrować tylko najbliższych w całości i każdego osobno, do bólu. W tym oczywiście swoją żonę, której wigor i werwa doprowadzały do zdziwienia osoby, które znały jej chorobę. Lubiłem oglądać te nagrania, gdyż, według mnie, udało się zachować rygor i scenariusz, by wyszło coś możliwie do akceptacji, surowe - "z ręki". Uwielbiałem patrzeć na jej twarz, jeszcze w tym "dobrym okresie", gdy to oglądała. Wiara wykluwała na jej twarzy uśmiech triumfu.
Teraz zamglonym okiem wdowca mogę to oglądać wielokrotnie. Wszystkie myśli mogły mi wtedy krążyć po głowie, w której coraz bardziej rządził alkohol, gdy krążyłem z kamerą. Wszystkie - tylko nie ta, że 1 listopada śmierć ogarnie swoim płaszczem pełnego krochmalu prześcieradła to wyniszczone ciałko, które wtedy królowało na parkiecie do trzeciej nad ranem. Ten film jest więcej niż prawdziwy. Ma dla mnie wymiar mojego własnego egzystencjalnego budzika. Za co chyba nie muszę przepraszać - olewałem go. Każde słowo, obraz, żart zarejestrowany wtedy, nie miał stygmatu śmierci - ani w oku kamery, ani w oczach bliskich.

W dwóch ratach Krystyna spłaciła miodarkę, wirówkę do pozyskiwania miodu. Mieliśmy swój pierwszy miód - 20 kg z jednego ula. Dla nowicjusza dobrze, bez M. pewnie bym nie dał rady. Bez większej własnej wiedzy, ale próbowałem ją wciągnąć w to intensywne w tym okresie życie pszczół. Na jej oczach powstał rój z naszego ula na drzewie obok. Razem obserwowaliśmy, jak M. złapał go do kartonu, później znalazł matkę i delikatnie przełożył ją do nowego - starego, przygotowanego ula. Patrzyliśmy ze zdziwieniem, jak tysiące pszczół grzecznie wchodzi do nowego domu po płycie pilśniowej, kierując się ich pszczelim przeznaczeniem - bycia rodziną, aż ich śmierć nie rozłączy po miesiącu pracy w sezonie.

Nie uwierzysz, mam coraz więcej snów erotycznych.
Patrzę drwiąco - uwierzę, sam je mam od jakiegoś czasu. Same w sobie przyjemne, babki obce. Wszystkie sny mają jednak feler - nie kończą się tak, jak w realu. Przez dłuższy czas górka była podwójnie zajęta.

Najgorzej jest zamykać się w sobie , bo choroba wtedy szybciej wyniszcza, bo też działa źle na psychikę i organizm szybciej słabnie...

Choroba strasznie ogranicza, dla tak żywotnej osoby to musiało być katorgą takie leżenie w domu... ile można oglądać TV, chyba każdy człowiek chce wychodzić do ludzi, zwierzęta nawet najwierniejsze, tego nie zastąpią...

Chyba trudno jest rezygnować z w miarę normalnego życia, które trochę pozwala zapomnieć o chorobie?

Ludzie z zewnątrz, nie domownicy, mają inny sposób patrzenia, prędzej dopuszczają do siebie takie możliwości... Nam jest trudno pogodzić się z odchodzeniem kogoś bliskiego, bronimy się przed takimi myślami nawet jak jest beznadziejnie...

Obiecałem sobie, że tę książkę napiszę dla Ciebie, za radość i optymizm, które dawałaś innym, za uśmiechy wokół, za zapach pizzy na korytarzu chemii, za te nieodebrane telefony od koleżanek, z którymi teraz żartujesz wspólnie, patrząc na nieporadność owdowiałych mężów. Obiecałem sobie, że postawię te hieroglify pisarskie w nadziei, iż choć jedno piękne kobiece serce będzie biło dłużej, niż kres mu wyznaczy ludzki błąd, lekceważenie chorego, przepisy, brak miłości i troski najbliższych. Wszystko to stało się Twoim udziałem.

Od tej chwili mam świadomość i obowiązek pisać inaczej, z pewnością trudniej.

Lubiłaś TV - "harlekiny" - jakie to łzawe w tej konwencji literackiej. Dwa miesiące po Twojej śmierci facet przypadkiem dowiaduje się, że Twoje życie było liczone w dniach od operacji - może tygodniach. Je..ł to pies - po ciul mi ta wiedza? To nie do Ciebie, siostro, bo mi powiedziałaś właśnie w święta Bożego Narodzenia. Widzisz, Myszko, wlazła mi pod tytuł, a Jurek powiedział, że tytuł jest głupi. Powiedział mi to przed rozmową z Gośką.     

***

Spała coraz więcej. Pilot, "harlekiny", futrzaki śpiące obok, wiara w obojgu nas. Przetrzymamy. Teraz wiem, że reszta świata wtedy wiedziała. Postawa tych, co wiedzieli, a nikt nie wychylał się na tyle, by dotarło to do mojego siwo-łysego łba - to rodzaj jakiejś świeckiej łaski od losu. Tak już zostanie do momentu, aż ja powoli zacznę uświadamiać otoczenie o nieuchronności. Zacznę uświadamiać uświadomionych. Cyrk na kółkach. A Ty tak pchałaś się do tj Wigilii bożonarodzeniowej, by przy opłatku, łamanym z trzaskiem naszej wspólnej głupoty, usłyszeć:
- Witaj, Zombi - wybacz, że tak trudno złożyć Ci życzenia, które muszą być obdarzone pełną szczerością. Ale któż z nas może znać pragnienia Zombi? Jego wybory, nadprzyrodzony dar możliwości porównywania tych dwóch światów. Ten, który znamy, nie dotyczy cię już dobrze od ponad roku. Kobiecie się nie liczy, od kiedy prochem się stała. Ty swoje Zombinarodzenie miałaś już dawno. Było to dla nas w pewnym sensie irytujące.
Bo wybór między tym a tamtym światem jest tak oczywisty jak smród.. . Rzec by można, iż było to w pewnym sensie nieuczciwe, pozbawione taktu, taka manifestacja wśród zgromadzonych na weselu Izy i Igora swoich bezwstydnych podskoków, apetytu, okołopląsów, pchanie się do konkursów było już bezczelnością pełną. Twoja znajomość dwóch światów w tych zabawach dyskwalifikowała Cię w oczach wszystkich. Ten niesmak, jak zapach przypalonego gara w kuchni, krążył wśród świeżych potraw, rosołu, wódki, kawioru, drugiego, trzeciego i deseru. Jest jednak na tej ziemi prawo i sprawiedliwość - zmęczona poszłaś na spoczynek z Gośką do domku, domku typu Brda, przed tym jak godzin kilka, w już małżeńskim łożu, złożyli swoje nędzne, zwiotczałe członki, owinięte w całun, rzec by można - zwłoki, nowożeńcy Igor i Iza. To było coś - padłaś pierwsza, co prawda w okolicach trzeciej nad ranem, ale zawsze. Jakby co, jakiś argument jest. Na pytanie: co tam panie na ekranie? - odpowiadam: mamy cię.
Więc po co tak śpieszno Ci było do tych świąt? Zaliczyłaś przecież święta Zmartwychwstania Pańskiego, o Wszystkich Świętych nie wspomnę. Na Wielkanocy w Twoim wypadku bym się skupił - to jest święto Zombich - trochę dalej, trochę cieplej - zgoda.  Zgoda również na refleksję - czy Wszystkich Świętych A.D. 2013 to twoje ostatnie, czy przedostatnie? Masz napisane: 1 listopada 2014, godz. 10.20. Nie wiem. Przyjmijmy porównanie, które zrozumiem. Mam piwo, ale nie mogę go otworzyć, choć jest moje. Nic nie rozumiem.
A jaki sobie tytuł wymyśliła: "Przez Ciebie, Ciulu" - jakby tego było mało - podtytuł (jestem sama w te święta). Jakie święta, swoje już miałaś, a podtytuł jest gów....y. Przecież umawialiśmy się, że umrzesz 16 lat po mojej śmierci. Ja słowa dotrzymuję - to Ciulu, to skąd? A diabli Cię wiedzą, co Ty robiłaś, jak ja musiałem znosić te pogardliwe miny Gośki, gdy z Jarkiem sięgaliśmy po kolejną flaszkę. Przecież miałem imieniny. Ludzka rzecz, rozumiesz jeszcze. Tak - jedzenie przywieźli. Różne, chyba sporo. Rodzina pamiętała, w czym topi się smutki, gdyby wcześniej utopili Gośkę - tak, było na tyle. Paweł musiał kilka nocy nie spać - certyfikat dostanie w Bułgarii. Też nie wiem, dlaczego. Co Ty, gdzież bym zapomniał - dwie skrzynki, jedna w domu, drugą schowałem. Wytropili - Jurek doniósł, jak chodził po drewno. TV - Konrad pomyrdał, ponastrajał, grały oba - tak, ten na górze też. Siostra tak się starała, to ja też, zrobiłem wszystko, by miała swój komfort psychiczny, telewizor na "górce". Te same kanały, po co ma schodzić, jakby co, to sobie odgrzejemy. Sądzisz, że Ci wszystko powiem, cwana madonno pod świeczką, świdrująca uśmiechem. Wypaliłem wszystkie, te niemieckie głównie, taki niedźwiedź z beczką miodu - łeb mu się pali pół godziny tułów z beczką w kilka minut - wylewa się na wszystko, co ma na dole i gaśnie. Ciulowe te świeczki. Tam Ci nie przyniosę, łeb zgaśnie - ukradną. Rozumiem - ale wkłady są po 2,50 zł. Znasz przelicznik, trochę więcej niż kapsel.
Tak, tak, taaak. Z gałązek z naszych świerków. Ile ja tych świecidełek znalazłem. Klimat był - ranigast miałem. Gośka też się bała, że będzie zimno. Było ciepło na zewnątrz, było ciepło drewniane u góry - Jurek nosił. Też mi święta, żeby aż tak manifestować swój brak udziału w nich - ja powodu nie widzę. Tak - Ty widzisz. Tym pewnie będziemy różnić się przy każdych kolejnych. Wiem, Ty nie napiszesz.

***

Późnym popołudniem zadzwoniła siostra.
- To jest koniec.
Usiadłem.     
- Przestań piep...ć.
Wiedza wtedy: do Krystyny podeszła lekarka - zakonnica z wynikami.
- Bóg zabronił mi kłamać. Pani jest śmiertelnie chora, to jest kwestia tygodni. Jedynym miejscem dla pani jest hospicjum w Będkowie. Nie będzie pani cierpieć, innym będzie łatwiej.
Wiedza dziś: to Krystyna poprosiła lekarza - zakonnicę o wiedzę na temat swojego stanu zdrowia. Rozmawiały życzliwie, długo - jw. Krystyna zadzwoniła jedynie do Gośki. Gośka do mnie. Ja wyparłem bardzo szybko tę informację. Jatrogenia - gdyby ta franca w habicie znała to słowo, nigdy by się nie odważyła. W ostatnich dniach życia Krystyny obserwowałem ją z daleka na oddziale. Miałem podejść i sobie ulżyć. Odpuściłem. Ale nawet teraz zdania całkowicie nie zmieniłem. Ja wyparłem od razu, Myszka długo później. Udało się jednak zapomnieć, zniekształcić tamtą rozmowę. Pani Załuska została w szpitalu. Krystyna, zaopatrzona w skierowanie do hospicjum, czekała w tym mrocznym korytarzu na transport ponad 4 godziny. Piłem piwo - nie pojechałem. NFZ ma umowę na odwożenie pacjentów z kimś tam, skądś tam. Dojazd specjalnego transportu odwożącego chorych to ponad 50 km - transport chorego - 13 km. Tak zaczęła się wędrówka mojej żony do Hadesu.

Próbowałem podejść to jedną, to drugą. Odpowiedzi zawsze te same.
- To zależy, organizmy są różne.
- Za dużo pan od nas oczekuje.
- Przecież wyniki są dobre, oprócz tego, że słaba i ją boli - przekonywałem.
Dokładały do pieca.
- Węzły chłonne, scyntygrafia, przerzuty.
Ja do przodu z nadzieją, one po łapach. Mówiąc wprost, chciałem dowiedzieć się, jak długo według ich doświadczenia będzie jeszcze żyła moja żona. Wierzyłem w remisję, że to potrwa, że ubędzie jej coś z optymizmu, z kondycji, ale będzie trwało, nie w tygodniach, nie w miesiącach, ale w latach. Krystyna dzwoniła do swoich pracodawców w Berlinie. Wszyscy czekają, rozmowy po niemiecku: lecz się i odpoczywaj.
- Czekamy - święta czy po świętach, czekamy.
Imiennie pisane kondolencje na moje nazwisko i imię potwierdzały to.
- We wrześniu nie przyjadę - po niemiecku.
- Jeśli już, to w październiku, pod koniec.
- Przypuszczalnie w listopadzie też nie przyjadę.
- Czekamy, czekamy, do zobaczenia po świętach - też po niemiecku.
Myszka skarżyła się w zasadzie na bóle kości, od pasa w dół. Podkreślała, że od połowy z góry może fruwać, dalej - bieda, dlatego wstaje jedynie do toalety. Doktor przepisała jakiś lek na kości właśnie, ma być podawany dożylnie, jeśli podstawowe badanie będzie w porządku. Pierwszy raz musi odbyć się to w hospicjum w Będkowie, na wypadek, gdyby nie tak organizm zareagował. Pozostałe będą w domu, ten jednodniowy, niezobowiązujący wypad do hospicjum był mi na rękę. Jakaś forma oswojenia się z otoczeniem, tak na wszelki wypadek. Tak było. Dorotka - przełożona pokazywała innym koleżankom, podwładnym, jak korzystać z portu. Pojechałem załatwić papiery w urzędzie skarbowym - typu: że mam dwie nogi, dwie ręce itp. - tzn. że skoro jestem bezrobotny, bez prawa do zasiłku, to mój dochód jest zerowy. Dochód wspólnego gospodarstwa domowego - zero. Deklarowałem to wielokrotnie dla GOPS-u. Chcieli nam pomóc finansowo, ale było to rzeczywiście trudne, bo nasz dochód miesięczny za 2013 rok wyliczono na powyżej 20 tys. miesięcznie. Kiedyś dali nam 500 zł, po dwóch miesiącach kazali zwrócić - jak nie, to komornik. U komorników miałem wtedy w egzekucji ok. 700 tys. zł - większego wrażenia to na mnie nie zrobiło. Po miesiącu umorzyli, nie trzeba było oddawać zapomogi plus odsetki.
Gdy Schetyna podskoczył Tuskowi, ten wyciął mu z realizacji S-5 Wrocław-Poznań na odcinku należącym do Dolnośląskiej Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. Wyciął mu w mateczniku najważniejszą inwestycję przed Euro 2012. Wtedy mieli płacić ponad 80 zł/m2. Ciul z nimi, ja straciłem ponad pół bańki - pełne wyjście z długów i szansę, że coś nam zostanie po tym piep.....m rozwodzie i rozdzielności majątkowej z datą wsteczną. Inwestycję wstrzymano, aż Schetyna został szefem komisji. Po latach sprawa ruszyła, ceny gruntów spadły - moje zobowiązania przez odsetki wzrosły. Zapłacono ok. 30 zł/m2. Ćwierć bańki. Ponieważ wiele lat temu podpisałem dokument, iż prawnie zrzekam się rzeczonych gruntów na rzecz Skarbu Państwa, nie będę prawnie podskakiwał, jakby było za mało za metr - 5% kwoty wywłaszczenia do łapy, nie ma zmiłuj. Wymiana pism różnych, podane konto - prawnicy wojewody - 12 tysięcy twoje. Te 12 tysięcy dawało nam szansę ogarnąć się finansowo, zabezpieczyć przed zimnem zimą i mieć cokolwiek rezerwy. Ćwiartkę skubnęła skarbówka w Trzebnicy, to, co nienaruszalne, bo tylko moje wg jw., skubnął komornik z Trzebnicy. Zęby w ścianę - ja mogę, na "górce" leżą nowe recepty obok nowych lekarstw. "Proszę nas zrozumieć" - w papierach zostało, GOPS z moją pomocą dotarł do moich (naszych) dochodów. Ponad dwie dychy miesięcznie. Żebym szybciej dostał rozstroju intelektualnego - do dzisiaj płacę (powinienem) podatek rolny od gruntu, którego właścicielem nie jestem od wielu lat.
"Proszę nas zrozumieć" - z powiatu nie przyszło, ile mamy odpisać, jakiej kategorii są grunty. Nie płaciłem - do komornika. Na jednym jest kwota 1,80 zł jako główna, a ten cudak zrobił z tego ok. 400 zł. 
"Proszę mnie zrozumieć" - takie przepisy, gdyby tam był nawet grosz - resztę doliczyć musimy. Jak by nie patrzeć, średnie dochody rodziny K. w 2013 to ponad 20 tys. miesięcznie - ale chcą pomagać.
Pobyt rozpoznawczy w Będkowie zaliczony, wrażenie dobre. Dobre wtedy i tam. Wieczorem telefony, lekarze i pielęgniarki, bóle kości narastają, robią się nie do wytrzymania.
- Na początku tak jest - tak prawidłowo reaguje organizm na ten lek. Przy następnych tego nie będzie.
Jedynie tu miała rację - następnych nie było.

"Dziewczyny z Będkowa" za każdym razem pytały:
- Jeśli pan nie daje sobie rady, to zabierzemy żonę do hospicjum. 
Z czym mam sobie dawać, bądź nie dawać rady? Wy ją leczcie, ja się opiekuję. Niech każdy robi swoje dobrze i gitara.
Myszka brała coraz więcej leków z hurtowni, jaka powstała na stole. Brała w różnych konfiguracjach, o których wiedziałem, i tych, co nie. Ból narastał - rządził dniem i nocą, cząstkując dobę według własnego widzimisię.
Wiedziałem: jeśli pójdzie do Będkowa, to już nie wróci. Przeklinałem jej silny organizm, wiarę w wyjątkowość każdej ludzkiej istoty, którą otrzymała od losu i tym właśnie się wyróżni, że pójdzie i wróci. Wróci, bo chce wrócić, bo ja chcę, bo jesteśmy tak wyjątkowi, że klękajcie narody, a kto się jeszcze z tego zachwytu nie zes..ał, to jest cham skończony.
Przeżyliśmy wypadek samochodowy - wystarczyło stuk, puk, gdzie nie trzeba i co? Mogło być źle, ale nie było, szwy jeszcze nikomu nie zaszkodziły. Tam, k....a, była ruletka, tam i wszędzie indziej mogliśmy przegrać - razem bądź każde z osobna.
Myszka od dwóch lat zaliczyła tyle wizyt, tylu lekarzy, jak nigdy od urodzenia Tomka. Stwórca lubi niepokornych wystawiać  na próbę, ale nie jest jak nasz piep....y, w 100% czarny kot - bawi się myszką, by znudzony wykończyć ją i pożreć. Chciał się pobawić, poszturchać, przydusić, odebrać na chwilę nadzieję - Chciał, bo miał swoje ojcowskie powody. Musiał mieć, skoro to zrobił. Nie o wszystkim wiedziałem. Lubiła kłamać. Kłamała jak z nut. Każdą najmniejszą pierdołę mi wcisnęła, a ja podziękowałem. Mogłem nie wiedzieć, czemu ta próba ma służyć. ON naszej wiary by nie zawiódł, przecież z tego żyje. Moją zawiódł, jej długo, długo nie. Jeśli długo to są godziny, dni. Jeśli krzykiem jest milczenie, a bezradność nadzieją na cudze współczucie, które zmieni bieg rzeki.
Wiedziałem, że nawet myślowym skrzydłem motyla nie podsunę jej przeniesienia się do hospicjum. Dorotka wiedziała, że czas wyłożyć karty. Podczas piątkowej wizyty, gdy Krystyna czuła, iż w tych warunkach nikt nie opanuje bólu, który dręczył ją mimo wszystkiego, co brała, zaproponowała Myszce, by rozważyła czasowy pobyt w hospicjum. Infuzyjnie wzmocnią organizm, by mógł bronić się sam, metodą prób i błędów dobiorą stosowny lek przeciwbólowy i wtedy wróci.
- Pani Krysiu, to cierpienie jest bez sensu. Proszę przemyśleć i do poniedziałku podjąć decyzję, dać mi znać, a ja poszukam miejsca. Zgoda?
Zgoda. Krystyna zadzwoniła do Dorotki następnego dnia. Szła do fryzjera. Nocny ból ją przekonał. Ja tylko słuchałem argumentów za, bo przeciw nie było. Przed południem w poniedziałek wjechałem na plac zamknięty z trzech stron budynkami łez, pusty od północnej strony nadziei. W jednym z tych budynków 19 września 2014 roku zmarła pani Załuska, gdy Myszka była jeszcze w domu.