W Polsce rodzi się coraz mniej dzieci (Strona 1 z 2)

[quote=Ninek]Bo ja np mam świadomość tego, że owszem chciałabym mieć dziecko, ale decydując się na nie muszę wziąć pełną odpowiedzialność za byt tego maleństwa... A jak brać taką odpowiedzialność na siebie skoro nie mam stabilnej sytuacji finansowej?[/quote]

Otóż to. Mój chłopak swego czasu dostał umowę na 10 lat i po miesiącu i tak out. Stwierdzili, że dostali anonimowy donos, a że mówił "cześć" sąsiadom wchodzącym do sklepu, uznano, że się z nimi układa No i co teraz, jeśli ktoś powiedzmy wziął kredyt, zdecydował się na dziecko, bo przecież papier jest z umową... no i trach.
W wielu miejscach zatrudnia się ludzi na trzy miesiące i jest rotacja. Równie trudno jest pracę zlnaleźć co utrzymać. Nie ma nic pewnego.
Dobra, jest opieka społeczna, ale każdy mieszkający za granicą i otrzymujący socjal zaśmieje się nam tutaj prosto w twarz.

Przedszkola, tak jak piszesz Ninek - w moim mieście i tak było ich za mało, a tu właśnie zlikwidowali kolejne i prezydent chciał jeszcze podnieść ceny... żalosne. Ciekawa tylko jestem dlaczego do tej pory nikt nie zdecydował się otworzyć własnego - nieźle by się mu wiodło. Nawet gdyby miał wyższe ceny, bo bogatsi rodzice chętnie by zapłacili.
Opiekunki to nie tylko wydatek. Niby często widuję ogłoszenia, sama byłam opiekunką, ale równie często słyszę, że ktoś nie może znaleźć niani.

Tyle się mówi o tym, zeby wychowywać własne dzieci i nie pozwalać, żeby zrobił to za nas komputer na przykład. Fajnie, tylko jak rodzic przychodzi wyczerpany po wielogodzinnej pracy, to naprawdę może nie mieć czasu i siły dla dziecka, bo trzeba jeszcze zakupy zrobić, posprzątać, uprać, ugotować itd. Po kilku latach człowiek, który trzymał się roboty, żeby dziecko miało dach nad głową, miało co jeść i w co się ubrać może dowiedzieć się, że córka galerianką została, bo nie poświęcał jej uwagi.

Hahahah... dokładnie!!!
Też znam takie przypadki, nawet mój chłopak 4x wyjeźdżał do Stanów pracować w różnych miejscach: w markecie, w fabryce, takie zwykłe prace, za które tutaj nie da się wyżyć, a tam mógł dołożyć się do mieszkania, kupić samochód,  ciuchy, tankować, na jedzenie akurat nie wydawał, bo mieszkał u rodziców, ale dzięki temu więcej przywiózł do Polski. To wszystko ze zwykłej pensji robotniczej.
Tutaj na dobre nike trzeba wydać 1/3 wypłaty za pracę w supermarkecie. Jego kolega mieszkający w Anglii śmieje się, że nigdy tu nie wróci. Ma trójkę dzieci i żonę. Ona pracuje dorywczo, on ma posadę, a na dzieci i tak dostają kasę od państwa. Innymi słowy - mogą normalnie żyć, mogą utrzymać siebie i dzieci i wcale nie są darmozjadami, którzy chcieliby tylko kocić się, żeby brać socjal, tylko ludźmi, którzy pracują i chcą pracować.

Ha ha Serminna, podoba mi się Twoja wypowiedź:" Chyba najlepiej nie planowac ciąży, a kiedy się zdarzy - na pewno i tak wszystko samo się ułoży."
Spośród koleżanek, z ktorymi mam najlepszy kontakt tylko jedna planuje ciążę. Reszta to były "wpadki" i przykro stwierdzić, ale nie wszystkim się ułożyło. Myślę jednak, ze gdyby miały takie podejście, o jakim piszesz, mogłoby się im udać. One jednak za bardzo przejęły się brakiem perspektyw i podłamały. No i zwyczajnie nie bardzo sobie radzą. Choć są i takie, dla których przypadkowa ciąża pociągnęła pozytywne konsekwencje.

O właśnie - odpowiedzialność mężczyzny. Trudna sprawa niekiedy.
Ja chyba nigdy jednak nie będe mieć dzieci. nie ma czasu na dziecko - trzeba robić na emeryturę.

Wśród moich znajomych tylko dwie rodziny mają więcej niż woje dzieci... Ideałem nieobciążającym portfela jest jedynak, a i więcej swobody to daje. Która z was chciałaby być matką Polką z czwórką dzieci?

Ja ze swoim nie utrzymuję kontaktu. Dokładnie 7 dni temu siostra wyszła za mąż, nie byłam nawet na weselu, nie wiem jak jej mąż ma na imię i niepotrzebne mi to.
Może kiedyś zmienię myślenie, ale póki co uważam, że rodzina za dużo kosztuje - pieniędzy i nerwów.

Nie rozmawiam z nią od lat, nie mamy o czym. Dwa totalnie inne światy, poza tym zwyczajnie nie lubię żadnej ze swoich sióstr. Cóż, jakaś czarna owca w szczęśliwej, przykładnej rodzince musi być. Siostry to zupełnie inna kategoria ludzi Gdyby nie były moimi siostrami, nie chciałabym się z nimi przyjaźnić, ani nawet kumplować, bo nie interesują mnie znajomości z takimi osobami. No dobra, znać trzeba każdego i w każdej kategorii mam znajomych, ale nie z każdym chcę przebywać.
Jedna jest święta - przeżuwa pół godziny kęs, nigdy się nie garbi i z jej ust chyba nigdy w życiu nie padło przekleństwo. Przypuszczam że nie wie jak smakuje piwo, choć nie ma czego żałować, bo to obrzydliwy trunek i zapewne pierwszy stosunek odbyła właśnie w sobotę. Druga jest złośliwa, a takich ludzi to ja nie trawię. Trzecia wyżej sra niż dupę ma, bo ma wszystko czego dusza zapragnie na pstryknięcie palców - od motocykla po wiolonczelę, a takich ludzi też nie lubię. Nie mogę patrzeć jak wykorzystuje biednych rodziców i dlatego jej nie lubię i nie chcę mieć z nią nic wspólnego.

Nie znam rodziny jaką chciałabym mieć, nie widziałam takiej na oczy. Żadne z moich znajomych takiej nie ma. Kiedy byłam nastolatką, rówieśnicy zazdrościli mi rodziców, a mimo to jakoś jestem antyrodzinna i uważam, ze z rodziną nie wychodzi się dobrze nawet na zdjęciu.

Moja mama jest przykładem kobiety, która dobrowolnie poświęciła wszystko dzieciom. Nie pomyślcie, że daje w jakiś sposób odczuć swoją frustrację, bo nie jest tym sfrustrowana i gdyby cofnęła się w czasie, to znów poświęciłaby siebie dla rodziny, bo rodzina i dom to cele jej życia. Dla mojego taty tak samo. Ja mam inne priorytety i uważam, że założenie rodziny zniszczyłoby mi życie, bo to obowiązki, a ja nie lubię obowiązków.

Ostatnio edytowany przez niechcemisie (2012-05-12 15:33:14)

mi też się z rodzeństwem róóóóóóóóóóóóżnie układało
ale uważam, że rodzinę ma się jedną (ok, nie wybieramy jej sobie, ale jest) i trzeba mieć z nią kontakty przynajmniej poprawne. Wychodzę też z założenia, że znajomi dziś są jutro ich nie ma, a siostra jaka by nie była  zawsze pozostanie twoją siostrą, więc lepiej mieć z nią taki kontakt żeby mieć do kogo się odezwać.

Ja się kłócę z siostrą, koty drę z bratem - narzekam mamie jacy to oni okropni, ale poszłabym w ogień i za jedno i za drugie...

Znajomych się dziś ma, jutro nie, ok... ale wtedy ma się innych, a rodzinę ma się... nawet nie na święta, bo rodzeństwo spędza je zazwyczaj ze swoimi rodzinami, spotkanie raz na kilka lat. Jedynie z rodzicami warto moim zdaniem utrzymywać bliski kontakt.
Nie potrzebuję siostry, "żeby mieć się do kogo odezwać", bo odezwać się można do każdego.
Dzieci raczej mieć nie będę, więc ciotek też nie potrzebuję
Owszem i ja poszłabym w ogień, gdyby coś się nie daj Boże działo, to akurat silniejsze ode mnie, tak jakby... wrodzone.

Nie chcę mieć dzieci z tylu różnych powodów... moje życie bardzo by się skomplikowało, relacje z innymi, bo jak na przykład wyjaśnić rodzicom swoim, rodzicom potencjalnego ojca dziecka, jemu samemu i wogóle całemu nietolerancyjnemu światu, że nie chcę go ochrzcić? Wiesz jakie byłyby problemy?

No to doskonale zdajesz sobie sprawę jakim się jest wyjątkiem. Ja ochrzczona jestem po katolicku i protestancku i uważam, że człowiek sam powinien dokonać wyboru. Absolutnie nie mam żalu do rodziców, bo postąpili zgodnie ze swoją wiarą i sumieniem, mając na uwadze moje dobro. Kiedy doroslam mama zaakceptowała, że wybrałam swoją drogę, a tato zawsze mi mówił, że mogę wierzyć w co chcę, byle bym szanowała inne wyznania i nie wchodziła w konflikt z prawem. Aktualnie jestem bezpartyjna, ale przekonania mi pozostały.
Widziałam jak niektóre rodziny niekatolickie borykają się z problemem wyjaśnienia dziecku, dlaczego nie idzie do komunii. Dziecko nie rozumie, że rodzic pozostawia mu wolny wybór, który podejmie, gdzy będzie świadomy czy chce być katolikiem, luteraninem, świadkiem Jehowy, baptystą, adwentystą, buddystą czy ateistą. Ono widzi tylko tyle, że inne dzieci rozmawiają tylko o tym co dostaną i z jakiej to tajemniczej okazji i jak to dziecko, czuje się źle kiedy wszyscy inni coś dostaną. Między innymi dlatego nie jestem za religią w szkołach. Znajoma powiedziała, że gdyby nie to, że prawie wszystkie dzieci idą do komunii, nie posyłałaby swojego syna, tylko po prostu robi to co wszyscy, podobnie i jej znajoma. Obie panie są tzw. "wierzącymi niepraktykującymi".
Nie chcę mieć dziecka m.in. z powodów religijnych. Przykro mi to stwierdzić, ale ludzie w Polsce są bardzo nietolerancyjni i nie chcę, żeby moje dziecko było podmiotem sporów religijnych. Kiedy rozmawiałam o tym z partnerem, powiedziałam, że gdyby bardzo chciał, mógłby ochrzcić dziecko, ale ja w tym udziału nie wezmę. Wyobrażam sobie reakcję pewnych osób na taką sytuację i jak zwsze... najbardziej cierpiałoby dziecko.