Pewnej jesieni z dębowej szafy wypadł szalik, nieco zakurzony i szorstki. Owinął się wokół szyi Szczurka i, zaciskając się na niej coraz mocniej, pozbawiał go sił i radości. Był to szalik ciotki Melancholii, który sprawił, że dni stały się szare, a Szczurka ogarniał coraz większy smutek. Nic go nie cieszyło, stracił apetyt i popadał w coraz większe przygnębienie.
Czy ktoś zauważy, że ze Szczurkiem dzieje się coś złego? Czy znajdzie się ktoś, kto go zrozumie i pomoże mu w trudnych chwilach? Czy otrzyma wsparcie, które pozwoli mu odzyskać równowagę?
Kiedy dorosła osoba choruje na depresję, jej świat zmienia się. Kiedy rodzic lub inna bliska osoba choruje na depresję, zmienia się świat dziecka. Kiedy dziecko choruje na depresję, zmienia się świat całej rodziny.
Dramat depresji nie jest sprawą intymną i indywidualną, dotyczy wszystkich bliskich osoby chorującej. Książka Szalik ciotki Melancholii ma dać garść wiedzy o tym, jakie mogą być objawy depresji, jak przebiega proces zdrowienia i co jest konieczne, by to nastąpiło. Ma pozbawić dziecko poczucia winy i odpowiedzialności za chorobę bliskiej osoby. Pozwala dziecku zrozumieć, że nie ono sprawiło, że rodzic zachowuje się niezwyczajnie i nie ono odpowiedzialne jest za terapię.
Książka do wspólnego czytania, odczarowująca chorobę, łamiąca społeczne i kulturowe tabu na temat depresji. Książka, która ma chronić przed lękiem. Nie tylko dziecko. Również osoby, które się nim opiekują. Nieznane budzi lęk. Poznanie, choć bywa trudne, ten lęk oswaja.
Ewa Zawisza-Wilk, pedagog, logopeda, mediator, terapeuta, od 22 lat nauczyciel akademicki.Zagorzały tutor, autorka licznych publikacji naukowych oraz dwóch książek dla dzieci. Pasjonatka podróży ekstremalnych, metafory i ekspert w dziedzinie całożyciowego rozwoju. Terapeuta – praktyk z dwudziestoletnim doświadczeniem zawodowym w pracy z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi.
Paweł Wąsowicz, fizyk z wykształcenia i artysta z przekonania. Jako dojrzały absolwent nauk ścisłych ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie. Pasjonat milongi i dobrej kuchni. Zarysowuje każdy dostępny kawałek kartki, dlatego w szkole dostawał po uszach za upiększanie podręczników. Pozostał głuchy na uwagi nauczycieli i rozwijał swój talent dalej. Zwyczaj rysowania na czymkolwiek odziedziczyła po nim córka Zosia.
