Hospicjum Onkologiczne św. Krzysztofa w Warszawie – szansa na normalne życie dla chorych

26 lutego 2014, dodał: Redakcja

Artykuł zewnętrzny

Hospicjum nie odcina człowieka od codzienności, ono zachęca by nadal w niej istnieć i ją współtworzyć.

Pacjenci hospicjum chcą i dążą do tego by nadal w miarę możliwości prowadzić normalne życie. Do swojej codzienności przemycają własne zwyczaje, rytuały i przyjemności. Jedną z nich, zdawało by się że prozaiczną jest dbanie o własny wizerunek. Odnieść to można zarówno do piękna wewnętrznego jak i zewnętrznego. Korzystanie z kultury, czyli czytanie książek, rozmowy o podróżach, oglądanie fotografii czy uczestniczenie w koncertach i recitalach pozwalają nadal aktywnie uczestniczyć w życiu.

Hospicjum to nie koniec drogi. Tu ludzie żyją i dbają o to by nadal być i współistnieć z innymi. Budowane są relacje koleżeńskie, zarówno pomiędzy pacjentami jak i z wolontariuszami. Zdarza się nawet, że to w naszych progach dzieją się rzeczy wielkie.

Potrzeba wolontariatu w obszarze pielęgnacji wyniknęła od samych pacjentów. Pacjentki to nadal kobiety, pacjenci to nadal mężczyźni – chcą dobrze wyglądać i dobrze się czuć. Panowie dbają zatem o to by nie mieć zarostu, panie o uczesane włosy, czy pomalowane paznokcie.

Dbanie o siebie to dla każdego człowieka codzienny rytuał, dla człowieka w chorobie aspekt pielęgnacji może mieć dodatkowe znaczenie. Pielęgnacja oznacza dla pacjenta poprawę nastroju, przyjemność, relaks i komfort, co w konsekwencji ułatwia mu nawiązywanie i budowanie relacji z otoczeniem. To poczucie „normalnego” życia, bo tak traktujemy chodzenie do fryzjera, manicurzystki, kosmetyczki.

Spotkania, mające na celu pielęgnacje nie koncentrują się jednak wyłącznie na zrealizowaniu pierwotnego celu. Obejmują wspólne wypicie kawy, herbaty, rozmowy o codzienności, pragnieniach i potrzebach. Pielęgnacja oznacza towarzyszenie, pozwala zbudować relacje z otoczeniem, wyzbywa anonimowości, aktywizuje do rozmów z innymi, do życia. Starannie uczesana i umalowana pacjentka swoim dobrym samopoczuciem zaraża pozostałe, pojawia się wspólny temat rozmów i radość.

Zadbany, wypielęgnowany pacjent to również dla rodziny sygnał, że ich najbliższy nie poddał się, nie zrezygnował z życia.

Wielu ludziom hospicjum kojarzy się wyłącznie z kresem życia, zapominają że człowiek jako istota społeczna chce być, współtworzyć, czuć i postrzegać. Mimo pewnych ograniczeń hospicjum stara się ze wszystkich sił usprawniać i upiększać codzienność pacjentów. W końcu żyje i umiera się tylko raz…

Karolina Chojka-Bartoszko

Fundacja Hospicjum Onkologiczne św. Krzysztofa

Fundacja Hospicjum Onkologiczne św. Krzysztofa działa w Warszawie w dzielnicy Ursynów. Opiekuje się chorymi z prawie całej Warszawy (m.in.: Ursynów, Służew, Mokotów, Wilanów, Pyry, Grabów). Hospicjum pomaga nieodpłatnie pacjentom przebywającym w hospicjum stacjonarnym oraz hospicjum domowym. W skali roku opiekę sprawuje nad 3200 pacjentów.

Kontrakt z NFZ pokrywa 60% kosztów funkcjonowania hospicjum, pozostałe 40% Fundacja Hospicjum musi pozyskać na własną rękę. Miesięczny koszt utrzymania hospicjum to 550 tys. zł!

W znaczmy stopniu to dzięki darczyńcom hospicjum może trwać i profesjonalnie pomagać ludziom w potrzebie. W 2004 roku otrzymała status Organizacji Pożytku Publicznego (OPP). Przekaż proszę 1% podatku na rzecz hospicjum działającego na Ursynowie lub/oraz wesprzyj darowizną.

„Choć jesteśmy dorośli to bezbronni wobec choroby”