„Zakon smoka” – recenzja

Zakon Smoka ma jedno zadanie: ukrócić plany podboju ludzkości przez monstra cienia wychylające się z mroków Hadesu. Jak głosi przepowiednia trzech Bogiń Fatum zapisana w Kamiennej Księdze, zadanie to zostanie powierzone wybranemu. Książę musi jednak zostać wojownikiem Kosingas, a nauki pobiera u micha Gabriela, który jako jedyny przeżył wizytę w Hadesie. Ich podróż starannie zaplanowana ma na celu szkolenie, a także zdobycie Smoczana tkwiącego na Pływającej Wyspie miecza, który jest w stanie zniszczyć Kulawego Dabę. Samo szkolenie także nie jest łatwe, bowiem książę, chociaż waleczny i odważny, nie wierzy w demony i istoty nadprzyrodzone, a dodatkowo lubi dobrze zjeść i wypić oraz spać. Gabriel natomiast prowadzi niesamowicie ascetyczny tryb życia, jednak jego mądrość i wiedza znacznie przekraczają standardy mnicha, a historie o jego przeszłości i umiejętność radzenia sobie z napotkanymi demonami dobitnie świadczą o tkwiącym w nim wojowniku. Na drodze bohaterów czai się wiele zasadzek, demony starają się bowiem zabić Wojownika Przepowiedni przed nastaniem Wieku Ognia.
Opowieść pisana w formie pamiętnika Gabriela nasączona została przenikającymi się wierzeniami Starego i Nowego Świata, przesądami i serbską mitologią, która wydawać się może obca, a zarazem niezwykle zbieżna z innymi europejskimi kulturami. Autor zasiedla świat mitycznymi i fantastycznymi istotami, spotykamy więc elfy, krasnoludy, todoraki, psiogłowców, krzykaczy, satyry, wywerny, gryfy, wampiry, stukacze, omaje czy cienie. Poznajemy okrutne obyczaje starej wiary, która nie poddaje się nakazom Kościoła. Okrucieństwo równoważone jest jednak pięknymi zwyczajami i rytuałami, czytelnik ma więc okazję poznać zmienne oblicze pogańskiej wiary, głęboko zakorzenionej wśród ludu. Dodatkowo misternie spisywana opowieść mnicha przybliża nam znaczenia i korzenie owych zachowań, odnosząc się do zamierzchłej przeszłości, przedstawia także pochodzenie i wygląd niezwykłych istot, sięgając do mitologii, religii prawosławnej, a nawet wierzeń starożytnego Egiptu i Babilonu.
Powieść jest misterną siecią wzajemnie przenikającej się przygody, historii i legend. Akcja zaskakuje ogromem zdarzeń, a jednocześnie harmonijnie równoważona jest realiami życia podróżników. Nasycona jest specyficznym i oryginalnym spokojem, który cechuje Gabriela, zaskakuje ogromem detali, przedstawień i opisów, które stopniowo odkrywają przed czytelnikiem panoramę stworzonego świata. Systematycznie i logicznie czytelnik jest wtajemniczany w arkany Smoczego Zakonu, a jednocześnie odkrywa zmienne krajobrazy i niezwykle barwną kulturę, która nosząc znamiona realizmu, zaskakuje i intryguje. Autor stworzył świat bliski rzeczywistości, dodając elementy fantazji tak umiejętnie i ciekawie, że poszczególne płaszczyzny łagodnie się przenikają tworząc kunsztowną i oryginalną scenerię. Swoich bohaterów obdarza natomiast odwagą i honorem oraz mądrością, która pozwala widzieć nie tylko teraźniejszość, ale cały ciąg przyczynowo-skutkowy precyzyjnie  zaplanowanej opowieści.
Kunszt kompromisów, przeplatających się religii i metafizyki, prosty a zarazem bogaty język, rozbudowana fabuła i zagadkowość sprawiają, że książka jest swoistym arcydziełem gatunku. Ogromne zaangażowanie autorskie, barwne i ciekawe podłoże kulturowe, autentyzm i fantazja delikatne splecione w oryginalną konstrukcję fabularną to ogromne zalety książki, po którą warto sięgnąć. Polecam z przekonaniem, że spodoba się szerokiemu gronu odbiorców lubiących rzetelną, solidną lekturę wyrastającą z mniej znanych kultur, a jednocześnie pełną realistycznej prawdy, kształtującej historię.
Marta D.