Metoda in vitro zyskuje coraz większe uznanie, jako sposób leczenia bezpłodności. Na czym polega zapłodnienie pozaustrojowe i kto może się na nie zdecydować?
Program refundacji in vitro pozwolił na poszerzenie zasięgu tej metody leczenia bezpłodności. Warto pamiętać, że refundacji podlegają nie tylko same zabiegi, ale również leki, które należy stosować w trakcie trwania terapii. Metodę in vitro stosuje się zwłaszcza w przypadku, gdy jedna z osób jest bezpłodna w sposób trwały. U kobiet zazwyczaj oznacza to na przykład niedrożność jajowodów, której nie da się usunąć. U mężczyzn wskazaniem jest między innymi brak plemników w spermie lub słaba jakość nasienia. Każdy przypadek jest rozpatrywany indywidualnie, ponieważ istnieje wiele innych metod leczenia bezpłodności, które często przynoszą dobre rezultaty.
Skuteczność in vitro
Zapłodnienie pozaustrojowe zwykle przynosi efekty, choć nie zawsze już po pierwszej próbie. Zazwyczaj określa się skuteczność in vitro w granicach od około dwudziestu do czterdziestu procent. Wynika to nie tylko z ograniczeń samego przeprowadzania terapii. Na brak skuteczności zapłodnienia pozaustrojowego ma wpływ między innymi zdrowie i tryb życia obojga partnerów, a także ich wiek. Nawet jeśli dana para kwalifikuje się do refundacji metody in vitro, to jednak już w przypadku kobiet powyżej trzydziestego piątego roku życia powikłania w czasie ciąży i porodu zdarzają się częściej. Warto więc mieć to na uwadze, co nie oznacza, że ta metoda jest mało skuteczna i refundacja in vitro nie jest potrzebna.
Metoda zapłodnienia in vitro krok po kroku
Bez względu na to czy metoda in vitro ma być wdanym przypadku refundowana, czy też para zdecyduje się na całkowite opłacenie zabiegu, konieczne jest przeprowadzenie szeregu badań. Tylko w ten sposób można ustalić, czy w danym przypadku metoda in vitro może okazać się skuteczna. Przeciwwskazaniem mogą być niektóre choroby, w tym także schorzenia genetyczne. Zabiegów in vitro nie przeprowadza się między innymi w przypadku nieprawidłowej budowy macicy, która uniemożliwia zagnieżdżenie się zarodka.
By przeprowadzić zapłodnienie pozaustrojowe, konieczne jest pobranie plemników i komórki jajowej. W przypadku kobiet należy przeprowadzić kurację hormonalną, dzięki czemu możliwe jest pozyskanie większej liczby komórek jajowych. To daje większe szanse na zapłodnienie. Stymulację przeprowadza się zazwyczaj poprzez podskórne podawanie hormonów. Jeśli organizm kobiety nie zareaguje na nie prawidłowo, przeprowadzenie zabiegu nie będzie możliwe. Cały proces trwa zazwyczaj kilka dni i kończy się pobraniem dojrzałych komórek jajowych poprzez punkcję – nakłucie jajnika. Trzeba pamiętać, że jest to zabieg inwazyjny i niekiedy mogą wystąpić po nim powikłania.
Po uzyskaniu nasienia i dojrzałych komórek jajowych można przystąpić do procedury samego zapłodnienia in vitro. Ze względu na większą skuteczność, a często także z powodów medycznych, konieczne jest bezpośrednie wprowadzenie plemnika do komórki jajowej. W takim przypadku plemniki selekcjonuje się. Czasami możliwe jest wprowadzenie plemników do płynu, w którym znajduje się komórka jajowa i zapłodnienie zachodzi w sposób „naturalny”.
Jeśli uda się uzyskać prawidłowy zarodek, umieszcza się go w macicy. To zabieg bardzo mało inwazyjny i nie wiąże się zazwyczaj z dyskomfortem. Po zabiegu zalecany jest mniej aktywny tryb życia, jednak nie oznacza to konieczności pozostawania w domu. Po potwierdzeniu ciąży należy zgłaszać się na kontrole ginekologiczne, które mają na celu monitorowanie rozwoju płodu.
Artykuł przy współpracy z redakcja serwisu PomocInVitro.pl
