„W roku Skorpiona” – recenzja

W roku Skorpiona
Isabell Pfeiffer

„[…] Żadna gwiazda na niebie nie może decydować, jaką drogą życiową pójdziesz i jakim człowiekiem będziesz. Nawet wszystkie gwiazdy razem nie mogą tego zrobić. Sama musisz decydować […]”

Eleni osierocona w wieku dziewięciu lat, jako czternastolatka ucieka z rodzinnej wioski z wędrownym muzykiem i jak się wkrótce okazuje byłym żołnierzem księcia Skorpiona. Bertot i Tio znają jej przeznaczenie i zadanie jakie ma do wypełnienia. Jej sześć palców u stóp mają ogromne znaczenie, zapisane w gwiazdach. Sama postrzega siebie jako brzydkiego odmieńca, nie wierzy w siebie, tym bardziej we własną siłę. Zagubiona po dramatycznym aresztowaniu Bertota, przebywając pod skrzydłami cygańskiej wędrownej trupy, decyduje się na jedyny możliwy krok – próbę uwolnienia Bertota, skazanego na pracę w kopalni soli. Jak dziewczyna zachowa się w obliczu przepowiedni? Czy jest na tyle silna, aby wykonać wyrok śmierci na okrutnym i bezwzględnym księciu Skorpionie?

Autorka wprowadza nas w świat okrutnych zbrodni, biedy i zemsty. Oczami dziewczynki, która musi dorastać zbyt szybko, pozbawiona rodziców, włosów i przyjaciół musi podejmować decyzje, które wcale nie są łatwe. W imię prawdziwej przyjaźni przemierza górskie przełęcze, staje się niewolnicą i ma odwagę wkroczyć na ścieżkę przeznaczenia. Podejmuje wyzwanie, dostaje się pod książęcą opiekę i poznaje nowy wymiar życia. Jednak zemsta jest silniejsza, a dziewczyna staje się marionetką, rzuconą w wir wydarzeń. Książę musi zginąć…

Autorka, mimo iż mówi o rzeczach ważnych i trudnych prowadzi opowieść lekko, niemal śpiewnie. Ta swoista delikatność pióra, poetycka, ale pozbawiona patosu narracja jest w stanie oczarować i porwać czytelnika, budząc przerażenie i współczucie wdzierające się w duszę. Przenikliwy, często ostry styl łagodzony harmonijnymi opisami buduje prosty schemat powieściowy, okryty jednak swoistym welonem, na tyle jednak przezroczystym, by ukazać głębię skrywanych prawd. Autorka kreśli obrazy zbrodni, kąsając i wyrywając człowieczeństwo, potęguje smutek i rozpacz, spycha bohaterkę w otchłań samotności, bólu i bezradności. Obdziera świat z barw i uczuć i w tym szarym, zabłoconym krajobrazie umieszcza młodą bohaterkę, która próbuje walczyć. Poznając smak przyjaźni, ufając ślepemu towarzyszowi jest w stanie podjąć wyzwanie, chociaż każdy jej krok okupiony jest ogromnym poświęceniem. Kolejne wydarzenia odsłaniają coraz bardziej klarowny obraz, wszystkie wątki wydają się zbiegać, jednakże punkt kulminacyjny opowieści wstrząsa czytelnikiem, pokazując przebiegłość i odwróconą logikę historii.

Jest to powieść, która budzić może skrajne emocje, jednakże pozostawia ślad, który pozwala nam o niej pamiętać. Obraz radosnej Tio, która staje się posiłkiem, wyludnione wioski, realizm więziennego życia w kopalniach, to elementy które uczą Eleni wytrwałości, uczą dojrzałości i pomagają podjąć niezwykle trudne decyzje. Przepowiednia, to jednak nie wyrok, a tylko jedna z możliwych dróg. A tak łatwo popełnić błąd…

Polecam serdecznie. Książka ma wartość i głębię, które potrafią wycisnąć prawdziwie gorzkie łzy i zmusić do refleksji nad życiem, walką i przeznaczeniem. To opowieść pełna pasji, przygody i realizmu…