„Tomasz Jastrun, od pierwszych wierszy poeta dojrzały i świadomy. Jakby urodził się w piśmie… Proste zdania, czyste obrazy, mocne puenty, to się u Jastruna nie zmienia. Zero werbalnej gry, mgławicowości, zacierania śladów.”
„Dostajemy konkret, detal, szczegół, najsilniej działające na wyobraźnię. Krótkie utwory, minimum słów, a w nich cała prawda o ludzkiej egzystencji. Pełnia ludzkiego życia pod pustym niebem: od czułości dla dzieciństwa po zdumienie starością, od oczarowania erotyzmem po koniec miłości, której nawet wtedy należy się trochę ciepła. To chyba jedyny w polskiej współczesnej poezji autor, który tak konsekwentnie zbiera dowody na mijanie czasu. Dla Jastruna przemijanie jest żywiołem nie mniej niszczącym niż ogień czy woda. Paradoksalnie, podlegamy mu w zwolnionym tempie, w końcu jednak znikamy doszczętnie. Poeta mówi o ludzkim losie, starając się chronić czytelnika przed grozą; rzec można ‒ z wielką delikatnością używa słów mocnych, a obrazy zderza, pozostawiając nas w zdumieniu, że tak łatwo stało się tak wiele… W ten sposób tworzy, jakby mimochodem, przekaz tak silny, że aż boli”. [Anna Janko]
Tomasz Jastrun (ur. 1950) – poeta, prozaik, eseista. W czasach PRL działacz opozycji i „Solidarności”, organizator i uczestnik podziemnego życia artystycznego i literackiego, publicysta paryskiej „Kultury”. W latach 1990–1994 dyrektor Instytutu Polskiego i attaché kulturalny w Szwecji. Potem m.in. prezenter programu „Pegaz” w TVP, dziennikarz i felietonista „Rzeczpospolitej”, „Newsweeka”, „Wprost”, „Przeglądu”, „Twojego Stylu” i „Zwierciadła”. Autor ponad 40 książek: tomików poezji, reportaży, zbiorów felietonów, powieści, opowiadań i wspomnień. Laureat m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich, Nagrody Dziennikarzy Niezależnych im. Antoniego Słonimskiego i nagrody literackiej „Kultury”.
Na okładce wykorzystano kolaż thoughts/myśli autorstwa Moniki Wasilewskiej
