„Taniec ze smokami” – recenzja

Akcja kolejnej odsłony opowieści nie wyprzedza czasu, toczy się paralelnie do wcześniejszego tomu, jednakże zmienia swoją perspektywę i narrację, dzięki czemu staje się nowa, ambitnie rozbudowana i nacechowana mocnym rysem psychologicznym. Autor, nie tyle biegnie po wydarzeniach, ile kroczy z dostojeństwem i majestatem, tak umiejętnie, by zajrzeć w umysły i dokładnie prześledzić meandry ludzkiej psychiki. Akcja powieści jest więc swoiście zwolniona, główny nacisk położony został na opisy, psychoanalizę, wątki zupełnie drugoplanowe. Zabieg ten jest literacką odskocznią od krwawej walki, szybkich zwrotów akcji i zawrotnego tempa, które dyktowały dynamizm poprzednich tomów sagi. Zamysł zmiany tempa osobliwie kontrastuje ze stylem, do którego zdążyliśmy się przyzwyczaić i dzięki temu jest niebywałym zaskoczeniem. Widzimy plany i marzenia, rodzące się alternatywy. Pryzmat rozszczepia akcję na czas odpoczynku, wizji, których realizacja ma dopiero nadejść…
Ponownie pojawia się cała galeria postaci, które możemy kochać lub nienawidzić, jednakże nie możemy być wobec nich obojętni. Tutaj nie ma miejsca na bycie obserwatorem, autor wciąga nas w wir opowieści, w zakamarki logiki i spisków, nakazuje myśleć, przetwarzać informacje. Właśnie ta cecha warsztatu Georga R.R. Martina przemawia do mnie najmocniej, najdobitniej. Czytelnik nie jest marionetką, która pociągana za sznurki autorskiej wyobraźni brnie przez kolejne rozdziały, ale jest postacią aktywną, myślącą i inteligentną. Cudowna gratka dla ambitnych umysłów…
Przyzwyczaił nas też autor do różnorodności, ogromu wątków i postaci. I tym razem nie skąpi nam owego skomplikowania, które jednak nacechowane jest niezwykłą logiką, wręcz matematyczną spójnością, przebiegiem ujętym w ramy wzorów prawdopodobieństwa. Można z łatwością dostrzec, że wątki, które wydawały się mniej istotne, teraz okazują się kluczowe. Ich koncept rozbudowany i wyprowadzony z przeszłości ma swoje miejsce i czas, tworząc zasadnicze ramy teraźniejszości. Drobiazgowość autorskiej koncepcji urzeka, sytuacje się zazębiają, dowodząc, że nic nie jest przypadkiem czy tylko fantastycznym zbiegiem okoliczności. Chociaż magia ma tutaj swoje miejsce, autor czaruje, ale głównie detalicznym, niezmierzonym i wspaniałym literackim zamysłem.
Także kreacja bohaterów jest nadal doskonała, pełna pasji, mocnych kresek. Cudownie podążać za znanymi sobie postaciami, a nawet jeśli nie docieramy do konkretnych rozwiązań, widzimy ciągłe ewolucje charakterów, czasami dyskretne, a niejednokrotnie mocne i dosadne. I tutaj autor też genialnie zaskakuje, nie mówiąc już o tym, że pewne postaci po prostu powracają…
Klimat, nastrój, panorama świata nakreślona lekkim piórem zachwyca, niemal przytłacza perfekcją, którą trudno opisać nawet najbardziej pięknymi hiperbolami. Tutaj ów świat jeszcze bardziej pokolorowany, mocno zaakcentowany rozbudowanymi opisami rozwija się przed nami w kalejdoskopie promieni słońca, pór roku, blasku gwiazd. Śpiewa wiatrem, pachnie deszczem, żyje na kartach powieści i w naszej wyobraźni. Autor tańczy ze słowami, ze światem który wykreował i z czytelnikiem, który raz zaproszony na parkiet, słyszy muzykę nawet po zgaszeniu świateł. Pieśń Lodu i Ognia brzmi i nie daje o sobie zapomnieć…
Noszę w sobie tę pieśń, słyszę ucztę wron i mam nadzieję, że już wkrótce zatańczę ze smokami, nie tylko walca, ale także płomienną rumbę…
Marta D.