„Grażyna, czy to w ogóle jest życie? Czy my, ty, ja, nasze koleżanki mamy szansę na odrobinę spokoju, na życie, z którego można by się trochę cieszyć?”
Pozornie Ewelina ma wszystko, co jest jej potrzebne do szczęścia – oddane przyjaciółki, kochającego męża, mądrego syna. Ambicja i apetyt na życie wyraźnie mówią jej jednak, że zasługuje na coś znacznie więcej – bo przecież mogła mieć znacznie więcej i – mimo dojrzałości, stać ją jeszcze na wiele. Rodzina to nie wszystko. Dojrzałość to nie starość.
Nigdy nie jest za późno, by pożądać.
Nigdy nie jest za późno, by być pożądaną.
Nigdy nie jest za późno na karierę.
Nigdy nie jest za późno, by rozkoszować się życiem.
