„Przebudzona” – recenzja

„Pożegnaj ból, żal i poczucie straty, a weź ze sobą miłość. Zawsze miłość”.

Zoey powraca do świata żywych. Niestety Zaświaty zmieniły ją w wyobcowaną, nieco zdystansowaną, zagubioną dziewczynę, która szuka wsparcia w ramionach swojego wojownika. Rozkwita miłość i wzajemne zrozumienie. Kapłanka rozważa też pozostanie na wyspie Skye, daleko od domu i czekających tam problemów. Tu bowiem odnajduje pierwotną, starą magię, która nawet bez cudownego amuletu ujawnia swoje istnienie. Niestety Neferet nie próżnuje, knuje swoje intrygi i oplata świat ciemnymi mackami perfidii i nienawiści. Brutalne morderstwo zmusza Zoey do podjęcia misji ratowania świata i powrotu do okrutnej rzeczywistości. Konfrontacja z Neferet wprowadza kolejne wątki do głównego nurtu opowieści. Romans „czerwonej” Stevie i Kruka Rephaimea ewoluuje w prawdziwy związek i przestaje być tajemnicą. I o ile Kalona okazuje wyrozumiałość, o tyle postawa Smoka, który do tej pory kierował się honorem, stawia pod wielkim znakiem zapytania kolejne możliwości rozwoju akcji. Ponowny rozłam w szeregach adeptów Szkoły Nocy zmusza garstkę przyjaciół wiernych bogini do szukania nowego domu. Neferet natomiast oddaje się we władanie Białego Byka…

Duet autorski matki i córki z każdą kolejną częścią opowieści zdaje się sięgać coraz dalej i rozleglej, wtapia w nurt znanej nam historii nowe wątki, a zarazem zaskakuje usuwaniem tych sympatycznych postaci, które zaczęły być dla nas ważne, które obdarzyliśmy sympatią. Niestety historia, mimo iż prowadzona swobodnym nurtem, zdaje się zataczać koło, które już dobrze znamy, obiegaliśmy je kilkakrotnie. W tej części po raz pierwszy odczułam pewien przesyt impasu. Równoległe ścieranie się nienawiści i bezsilności, będące już schematem historii, zdaje się tkwić w miejscu, mimo iż akcja cały czas biegnie. Jednocześnie następuje przegrupowanie, Kruk opowiada się za dobrem, Kalona przestaje być niepokonanym potworem, jednak jego nowa umiejętność wnikania w ciało Starka, może wzbudzać niepokój oraz wskazywać na przyszłe komplikacje. Ogromnym plusem jest równoczesne stonowanie języka, Afrodycie tym razem poświęcono nieco mniej uwagi niż zwykle, a tym samym jej dosadność i grubiaństwo nie kłuje w oczy tak bardzo, jak w poprzednich częściach. Zaletą książki jest również próba wprowadzenia nowego rodzaju magii, i chociaż jest ona jedynie delikatnie zaznaczona, na pewno wątek będzie kontynuowany, jest to bowiem powiew owej świeżości, która pozwala rozpinać skrzydła i dać się porwać urokowi wyobraźni. Nie można także zapomnieć, że tutaj nawet zmarli mogą powracać…

Znamienne dla całego cyklu jest pewne przesłanie, które mimo okrucieństwa i śmierci góruje nad światem. Jest to poczucie silnej więzi z przyjaciółmi, wiara w ich wsparcie i zrozumienie. Zaufanie i lojalność, a także możliwość opowiedzenia się po dobrej stronie sprawiają, że czytelnik ma do czynienia nie tylko ze Szkołą Nocy, ale również prawdziwą szkołą życia. Podejmowanie ważnych i trudnych decyzji przez garstkę nastoletnich przyjaciół często udowadnia, że dobro innych jest ważniejsze niż nasze osobiste potrzeby. Książka uczy także tolerancji oraz stara się ukazywać miłość w różnych jej odsłonach i kombinacjach. Właśnie to uczucie spaja kolejne wydarzenia, pozwala trwać pośród burzy nienawiści, śmierci i zniszczenia, odradzać dusze, znajdować spokój i podejmować kolejne wyzwania. A tych czeka nas jeszcze całkiem sporo…

Jako wierna czytelniczka serii, którą uważam za znakomitą, lekką i przyjemną, z niecierpliwością oczekuję kolejnych części. Polecam pozycję wszystkim wielbicielom nowoczesnego spojrzenia na fantastykę, która tutaj potrafi oczarować i wciągnąć w wir lojalnej przyjaźni, odwiecznej walki sprzeczności, pradawnej magii i siły żywiołów.

Marta D.

http://publicat.eu
www.pozmierzchu.pl