„Nevermore – Kruk” – recenzja

9 grudnia 2011, dodał: Redakcja

Artykuł zewnętrzny

Kelly Creach: „Nevermore – Kruk”
Powieść o niszczycielskiej sile miłości, romans w fantasmagorycznej scenerii – tak w skrócie można byłoby określić w skrócie książkę, która leży przede mną. Historia Isabel i Varena od początku zakrawa na niezwykłą – w końcu pochodzą z dwóch różnych światów… A jednak łączy ich to, co przyciąga do siebie nawet skrajne przeciwieństwa – miłość. I w tym momencie brak już argumentów przeciwko temu związkowi…
Akcja prologu powieści toczy się w połowie XIX wieku, niejako wprowadzając mroczne i zarazem romantyczne elementy do ciągu dalszego opisywanej tu historii. Romantyzm był epoką miłosnych uniesień i wiary w istoty nadprzyrodzone, ale też czasem powstawania powieści gotyckich, prawzorów dzisiejszego horroru. Dlatego nie dziwi obecność demonów w świecie ludzi. Kilka stron później dokonuje się przeskok czasowy w lata jak najbardziej nam współczesne, których symbolami są: iPhone i Facebook. Isobel jest z pozoru zwykłą uczennicą i cheerleaderką. Doświadcza jednak magicznej strony rzeczywistości, dzięki bliskiej znajomości z gotem i wspólnej pracy nad projektem z literatury. Długie godziny spędzone nad dziełami Edgara Allana Poego powoduje, że oboje zaczynają czuć do siebie coś więcej niż tylko sympatię.
Tytuł powieści nieprzypadkowo został zapożyczony z utworu Poego. Miłosne perypetie zakochanych zostają urozmaicone niechęcią wrogo nastawionych do nich ludzi, ale nie tylko. Okazuje się, że silniejsza jest potęga myśli i snów – to za ich pomocą wszechwładny i nieprzenikniony umysł ludzki wcieli w życie najstraszniejsze koszmary z opowieści Poego, a zwłaszcza przerażające postacie. Fascynacja grozą i śmiercią obraca się jednak przeciwko Varenowi. Musi on walczyć z własnym umysłem, by pokonać jego wytwory i na na nowo wyznaczyć granice między światem widzialnym i nadprzyrodzonym.
Zmysłowość bohaterów i niejednoznaczność świata przedstawionego to niewątpliwe atuty tej książki. Nietuzinkowy romans, rozwijający się w mrocznej scenerii, przywodzi skojarzenia z przebrzmiałym już związkiem znanej z rodzimej sceny pop „różowej królowej” z „czarnym księciem”.
Książka jest napisana językiem młodzieżowym, z licznymi wyrażeniami potocznymi, co sprawia, że jest atrakcyjną lekturą zwłaszcza dla nastolatków. Myślę jednak, że jej walory docenią również dorośli czytelnicy, którzy cenią sobie pomysłowość literackich rozwiązań i szczyptę humoru, zaklętą w słowach. Wielu ucieszą również liczne cytaty z dzieł Poego. Polecam tę książkę na długie zimowe wieczory, kiedy szybko zapadający zmierzch znakomicie współgra z nastrojem fabuły. Dreszczyk emocji gwarantowany!
Eliza F.