Kuchnia irlandzka – tradycyjne napoje

Z myślą o kobietach powstały znakomite likiery, które można pić czyste, dodawać do kawy lub lodów. Wśród nich należy wspomnieć o rewelacyjnym likierze Baileys, który stanowi charakterystyczną wizytówkę Irlandii oraz Sheridan produkowanych w Dublinie, które znane są na całym świecie. Baileys tworzony jest na bazie śmietanki i whiskey, z dodatkiem wanilii i kakao. Mleko potrzebne do produkcji likieru pochodzi wyłącznie od około 40 tys. wyselekcjonowanych krów, hodowanych na 1.5 tys. irlandzkich farm (najlepsze krowy warte są po 15 tys. euro). Zwierzęta są na ścisłej diecie składającej się z czterech rodzajów trawy i przynajmniej dziewięć miesięcy w roku przebywają na świeżym powietrzu. Pochodzące od nich mleko trafia do produkcji likieru najpóźniej 36 godzin po dojeniu. Trzykrotnie destylowana whiskey używana przy produkcji likieru pochodzi z najstarszej w Irlandii, 400-letniej destylarni w Bushmills. Kupić można także Baileys Mint Chocolate, Baileys Coffee oraz Baileys Crème Caramel – od niedawna dostępne także w Polsce. Pod koniec 2010 roku wypuszczono na rynek czwartą wersję smakową, Baileys Hazelnut. Warto też wspomnieć takie likiery jak Carolans z hrabstwa Tipperary, Dubliner i O’Darby z Dublina, Irish Mist z Tullamore. Likiery posiadają 17 % moc (z wyjątkiem Irish Mist 35%).

Zupełnie osobnym produktem pochodzącym z Zielonej Wyspy jest alkohol wysoko procentowy, który korzeniami sięga wieloletnie irlandzkiej tradycji produkowania bimbru. Ten 70% (!) trunek nazywany jest tradycyjnie Poteen lub Poitin, w języku irlandzkim jest to odpowiednik naszego bimbru. Zwyczajowo alkohol ten destylowano trzykrotnie. Produkcja tak mocnego alkoholu była zakazana w Irlandii, dopiero od 7.03.1997 roku dopuszczono limitowana produkcję tego trunku. Obecnie produkt o nazwie Poteen jest sprzedawany w zasadzie jedynie w specjalnych sklepach na promach i lotniskach, praktycznie nie można go kupić w normalnych sklepach z alkoholem. Produkcją zajmuje się gorzelnia w Waterford. Na etykiecie znajduje się ostrzeżenie przed spożywaniem czystego trunku jak i o jego łatwopalności.

Cider (cydr) to cydr, nie wino, nie piwo, ani nalewka. To gazowany (lub nie) napój alkoholowy z jabłek, stąd polska nazwa jabłecznik. Jest to przefermentowany sok z dojrzałych jabłek (niedoprawiany cukrem), o wyglądzie od mętnego po klarowny, o zawartości alkoholu 2-7%. Odznacza się świeżym aromatem i lekko słodkawym, kwaskowo-orzeźwiającym smakiem jabłek, dobrze gasi pragnienie. Wytwarzany jest ze sfermentowanego moszczu jabłecznego, w sposób zbliżony do produkcji piwa techniką górnej fermentacji.

W Irlandii spożycie herbaty jest największe na świecie (ponad 3,17 kg na jedną osobę). Irlandczycy znani są ze swojego uwielbienia do tego napoju. Dlatego też w każdym domu, miejscu pracy znajduje się czajniczek i herbata, którą częstują też swoich gości. Chociaż dominuje sposób zaparzania herbaty z torebek ekspresowych, wielu Irlandczyków kultywuje swoisty rytuał parzenia herbaty.
Typowa irlandzka mieszanka jest mocna i wykonana z bogatych o słodowym smaku Assamów z dodatkiem herbat pochodzących z Cejlonu lub Afryki. Są to herbaty bardzo mocne, o liściach łamanych. Do rozgrzanego czajniczka wsypuje się łyżeczkę herbaty na filiżankę, plus jedną dodatkowo. Zalewa gotującą wodą. Czajnik powinien być stale podgrzewany lub przykryty dla utrzymania ciepła.
Prawdziwa herbata po irlandzku powinna być podana z mlekiem lub śmietaną, które powinno się wlewać do filiżanki przed herbatą. Do herbaty powinno się podawać słodycze, których zawsze powinien być duży wybór pod względem smakowym i rodzajowym oraz powinien się różnić w zależności od pory podania herbaty. O godzinie 11.00 w Irlandii jest czas na nieformalną przerwę na herbatę.

Mowa oczywiście o sławnej na cały świat kawie po irlandzku, znanej na Wyspach pod nazwą Caife Gaelach lub po prostu irish coffee. Najprościej rzecz ujmując, kawa po irlandzku to po prostu mieszanina kawy, whiskey (koniecznie irlandzka, broń Boże szkocka!) i śmietanki. Irlandczycy podkreślają, że irlandzka whiskey jest o wiele starsza od swojego szkockiego odpowiednika. Legenda głosi, że recepturę przywiózł ze sobą św. Patryk. Sztuki destylacji whiskey miał się on nauczyć od Arabów lub Egipcjan. Technika wytwarzania trunku zwana jest po irlandzku uisge beatha lub usquebaugh – co oznacza w języku gaelickim „wodę życia„.
Początki kawy po irlandzku są nieco prozaiczne. Otóż Irlandia jest odwiedzana najczęściej przez Amerykanów, którzy wypijają na co dzień ogromne ilości napoju. Aby to wykorzystać Joseph Sheridan, szef fortu lotniczego Foynes zmieszał kawę z irlandzką whiskey.  W 1940 przyrządził ją, by ogrzać pasażerów przemierzających Atlantyk, zjednując tym sobie sympatię amerykańskich turystów. Caife Gaelach trafiła potem do USA dzięki Stantonowi Delaplane, korespondentowi San Francisco Chronicle, który również miał przyjemność napić się jej na irlandzkim lotnisku. Po powrocie do kraju próbował ulepszyć recepturę, dodając bitą śmietanę zamiast oryginalnej śmietanki, zwykle używanej do zabielania kawy. Wraz z właścicielami pubu, Jack Koepplerem and Georgem Freebergiem pracowali tak wytrwale, że często kończyło się to potężnym kacem drugiego dnia. W badania zaangażował się nawet burmistrz miasteczka, który w końcu odkrył, że lepsze efekty niż świeża daje śmietanka, która przeleżała w lodówce co najmniej 48 godzin. Napój zyskał sławę dzięki podróżniczym felietonom Delaplane’a, który często wspominał o niej w różnych kontekstach.