Koty z innej bajki

Najbardziej nam znani przedstawiciele kociej rodziny to popularne dachowce. Ale należą też do niej prawdziwe mruczące oryginały – z wydłużonym pyszczkiem, ogonem jak pompon, kędzierzawym futerkiem lub… nagie.

Orientalny – krótkowłosy, smukły i energiczny

Koty orientalne to bliscy krewni kota syjamskiego. W połowie XX wieku udało się stworzyć tę rasę, krzyżując syjama ze zwykłymi dachowcami. Wyróżnia ją smukła postać, długie nogi, wydłużony kształt pyszczka oraz skośne oczy (zwykle zielone). Sierść jest delikatna i króciutka. Występuje w 12 barwnych odmianach, m.in. czarnej, białej, niebieskiej i rudej.

Zwierzątka te mają żywy temperament – trzeba więc im zapewnić dużo ruchu. Niezwykle są przywiązane do opiekuna. Chętnie się uczą. Można je namówić do chodzenia na smyczy, aportowania. Żle znoszą samotność.

Kot birmański – piękny i wyniosły

Pochodzenie tego zwierzątka owiane jest legendą. Swój obecny wygląd: błękitne oczy i złocisty kolor sierści zawdzięcza ponoć tajemniczej interwencji pewnej birmańskiej bogini. Do Europy pierwszą kotkę birmańską przywieziono w początkach XX wieku.

Kot birmański zdaje się mieć świadomość swojego niezwykłego pochodzenia i resztę świata traktuje z wyższością. Kiedy już ustalicie zasady współżycia, okaże się sympatycznym i cierpliwym przyjacielem. Lubi się bawić. Wcale nie tęskni za wychodzeniem z domu.

Reksy – kocie pudle

Na kornwalijskiej farmie w latach pięćdziesiątych przyszło na świat kocię o pofalowanym futerku i kręcących się wąsach. Właściciel za rada weterynarza skojarzył dorosłego już kotka z jego matką i w ten sposób dał początek eksperymentalnej hodowli. Po kilku latach w hrabstwie Devon pojawiła się inna odmiana kota o kędzierzawej sierści – reks dewoński. Obie odmiany są do siebie podobne, o smukłej budowie kotów orientalnych, jednak reks dewoński ma charakterystyczny trójkątny pyszczek. Reksy są czułe, ruchliwe i skore do zabaw i psot. Warto je polecić alergikom – ich sierść nie uczula.

Turecki Van – kot, który pływa

Te koty zamieszkiwały odcięte od świata okolice jeziora Van w Turcji. Pożywienie zdobywały, łowiąc ryby, stąd zamiłowanie do kąpieli. Pierwsze okazy sprowadzono do Europy w połowie XX wieku. Van ma długie futerko białego koloru z rudymi plamami na pyszczku i ogonie. Jest silny, odporny i niezależny. Warto zapewnić mu jakąś aktywność, gdyż vany, które prowadzą gnuśne życie, szybko tyją. Są zwierzętami cichymi, prawie bezszelestnymi. W stosunku do obcych są nieufne.

Sfinks – nagi i tajemniczy

Rasę tę wyhodowano w Kanadzie trochę przypadkiem. Wśród kociąt kota krótkowłosego znalazł się jeden pozbawiony futerka. Taki był początek sfinksa, którego skóra jest pokryta jedynie delikatnym meszkiem. Większość sfinksów nie ma wąsów, u niektórych pozostały ich tylko resztki. Jest to kot cichy i przyjacielski. Nie lubi jednak być głaskany ani brany na ręce – nie jest typem pieszczocha.

Japoński bobtail – indywidualista z króliczym ogonem

Wyróżnia go króciutki, puszysty ogon, przypominający pompon. W jego ojczyźnie, Japonii, jest znany od wielu stuleci, jednak do Europy trafił dopiero w latach osiemdziesiątych XX wieku. Ma smukłą sylwetką typową dla przybyszy z Orientu, oryginalne umaszczenie w białe, rude i czarne łaty. To bardzo sympatyczny kociak, pełen przyjacielskich uczuć dla swoich opiekunów. Jest jednak indywidualistą i nie lubi niczego robić pod dyktando. Nauczy się szybko tego, co sam uzna za potrzebne.

Emilia