Nie jesteś zalogowany. Proszę się zalogować lub zarejestrować.
Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
Rozstania nie są łatwe dla żadnej ze stron. Podzielcie się swoimi doświadczeniami, aby przestrzec innych przed popełnianiem podobnych błędów.
Najlepsze wypowiedzi nagrodzimy poradnikami Wydawnictwa Samo Sedno!
To było dawno temu, miałam 16 lat i rozstawałam się z moim pierwszym, zdawało mi się wtedy, że "poważnym" chłopakiem... Postanowiłam nie mówić mu tego wprost, tylko zacząć go ignorować, żeby "samo się skończyło" - a on, jak to facet, myślał, że tylko udaję, żeby go wypróbować... Zaczął się jeszcze bardziej starać i wyglądało to żałośnie. W końcu gdy zobaczył mnie z innym, zrozumiał, ale jego żal, który wtedy okazał, do dziś wraca w niemiłych wspomnieniach.
Zerwałam przez telefon... Oczywiście nie uwierzył, wystawał pod moim domem, dzwonił, płakał, przepraszał (choć nie miał za co). Przeżyłam koszmar...
Nigdy już nie zrobię tego co 2 lata temu... Postanowiłam że udam, że się wyprowadziłam z mojego miasta i taki powód podałam przy zrywaniu... Zamieszkałam u babci przez tydzień, żeby mnie nie spotkał w mojej okolicy jeśli by tam bywał... I co? pierwszego dnia po powrocie natknęłam się na niego w osiedlowym sklepie... Masakra!
Moja pierwsza miłość... 
Miałam wtedy może 13-14 lat, a mój wybranek był czarującym niebieskookim blondynem
i do tego najprzystojniejszym chłopcem w szkole.
Po przeprowadzonym wywiadzie środowiskowym, dowiedziałam się jak ma na imię, gdzie mieszka, a moja przyjaciółka dostraczyła mi nawet do niego numer.
Kilka dni wahałam się co zrobić. Ostatecznie zdecydowałam się NIE czekac i zadzwoniłam.. umówiliśmy się w szkolnej stołówce. Do dziś pamietam te motyle w brzuchu przez tych kilka dni w oczekiwaniu na spotkanie.
Kiedy już nadszedł ten dzień, a ta magiczna chwila spotkania miała zaraz nastąpic okazało się, że chłopiec który przyszedł na spotkanie to nie mój wybranek !!
Jak się po chwili okazało, Patryk (bo tak miał na imię) bardzo szybko okazał mi duże (jak moje przez telefon) zainteresowane i tak przez kilka miesięcy byłam "skazana" na wspólne spacery do szkoły... Aż pewnego dnia postanowiłam powiedziec mu prawdę, jasno przy tym dając do zrozumienia, że mam go dosyć.
Mimo, że minęło już dużo czasu wiem, że mogłam rozegrać to zdecydowanie inaczej. Co więcej od tamtej pory nie spotkałam już równie troskliwego gentlemana...
Ale teraz to już tylko wspomnienia )
Mój przypadek jest chyba jeszcze gorszy... Przyłapałam chłopaka na internetowych flirtach i zamiast, głupia, poczekać, aż odda mi pieniądze, które mu wcześniej pożyczyłam, to od razu z nim zerwałam... Oczywiście kasy nie odzyskałam do dzisiaj, choć minięły już 2 lata
Moja rada: więcej dyplomacji i umiejętności przewidywania konsekwencji...
Stanowczo odradzam tzw. numerek na pożegnanie - w ten sposób przedłużyłam swój bardzo nieciekawy, toksyczny związek o jakieś 8 miesięcy
Ostatnio edytowany przez outside (2013-01-17 16:09:35)
Nie popełniłam tego błędu co prawda, ale dodam od siebie, że należy unikać zapewnień o przyjaźni - jakoś nie umiem wzbudzić w sobie pozytywnych uczuć do kogoś, kto mnie zranił...
Zanim zerwałam z narzeczonym, powiedziałam o swoim zamiarze przyjaciółce - a że jej brat kumpluje się z moim byłym, to mu przekazał co trzeba i musiałam wysłuchiwać jego pretensji, że dowiaduje się ostatni
Gdy trochę sobie wypiję to uruchamia mi się "faza szczerości" - i niestety przed swoją studniówką beztrosko zerwałam z chłopakiem, z którym miałam na nią pójść - i to przy jego kolegach urządziłam taką scenę, że myślałam, że mnie zabije!
Następnego dnia, gdy sobie uprzytomniłam, że właśnie pozbawiłam się towarzystwa na za tydzień, chciałam wszystko odkręcić , ale on się uniósł honorem...
Przegapiłam fajnego faceta przez głupie, naiwne wyobrażenie o idealnym związku... Teraz już wiem, że nie ma takich, a nikt tak o mnie nie zabiegał i nie dbał jak on... Dziewczyny, zastanówcie się dwa razy, zanim stracicie kogoś fajnego na własne życzenie!
Poprosiłam kolegę, żeby udawał mojego nowego chłopaka i z nim poszłam na "zrywające" spotkanie ... Efekt: wybity ząb i podbite oko kolegi, moja zniszczona komórka i porysowane auto
Ostatnio edytowany przez rosie (2013-01-17 16:50:30)
Ja poprosiłam brata żeby przekazał mu, że już się więcej nie spotkamy... Oczywiście nie wzięłam wtedy pod uwagę, jak to jest lekceważące i okrutne...
Niespodziewane zrywanie też nie jest dobre... Zbierałam się do tego od miesiąca: spakowałam wszystko, co od niego dostałam, pożyczyłam i tak ni z gruszki, ni z pietruszki wypaliłam, że już nie możemy być ze sobą. Zupełnie był nie przygotowany, zaskoczony, wprost go zatkało - a ja się odwróciłam na pięcie i odeszłam.
Potem rozpowiadał naszym wspólnym znajomym, jaka to jestem nienormalna, nieogarnięta. A ja po prostu wolałam to skoczyć bez większych dyskusji. Trochę dziwnie, ale wtedy sądziłam, że najlepsze jest takie działanie znienacka.
Ja zerwałam raz przez SMS, nie polecam!
A ja bez słowa, na wakacjach... Po prostu wyjechałam, "zniknęłam po angielsku", zmieniłam nr telefonu, a dokładnego adresu nie miał i zabroniłam znajomym podawać na wypadek gdyby mnie szukał... A za rok byłam tam znowu - tylko on już miał inną dziewczynę... Ale mnie to udawał że nie widzi
Chciałam działać dyplomatycznie i zapytałam: Co byś zrobił gdybym chciała odejść? On - Nic, uszanowałbym Twój wybór... Mnie zatkało, tylko wstałam i wyszłam.
Jak chcecie zerwać, mówcie wprost...
Ja za to zastosowałam terapie szokową i umówiłam się z dwoma naraz - tylko okazało się, że oni już się znali i potem obgadywali mnie po całym moim mieście (a nie jest duże)
Mój chłopak zachował się bardzo perfidnie, wykupił nam wyjazd na Mazury i w drodze powrotnej ze mną zerwał, mówiąc - że chciał żeby wypadło "elegancko i z klasą"... Już bym wolała, żeby mi napisał SMS-a, naprawdę...
Najgorzej wspominam rozstanie, które było po weselu mojej siostry.. Chłopak upił się jak świnia, przewrócił jeden ze stołów i najadłam się wstydu przed całą rodziną... Wykrzyczałam mu wtedy wszystko, co sie uzbierało przez 3 lata związku, nie panowałam zupełnie nad emocjami, on chyba z wrażenia momentalnie wytrzeźwiał... Na koniec przy gościach wyrzuciłam go po prostu za drzwi. Dziś się tego wstydzę że mnie tak poniosło, mimo że były powody ale czasu już nie cofnę
W moim przypadku było tragicznie. Byliśmy razem ponad rok. Adam był bardzo zakochany i niesamowicie zaangażowany. Wyjechałam z koleżanką na 2-tygodniowe wakacje za granicą (rodzice nie pozwalali mi jechać z Adamem, uważali, że jestem zbyt młoda). Na wakacjach poznałam uroczego Włocha, zauroczyłam się. Do niczego między nami nie doszło, ale wróciłam do Polski już praktycznie bez uczuć do Adama. Tak mi się przynajmniej wtedy wydawało. Dałam mu prezent kupiony we Włoszech i powiadomiłam, że musimy się rozstać. Zrobiłam to zbyt pochopnie. On próbował mnie zdobyć jeszcze raz… Bardzo się starał. Ja wyjechałam na studia do Warszawy, on studiował w Białymstoku. Miał nas odwiedzić na prywatce w mieszkaniu, które wynajmowaliśmy, było już między nami a nowo lepiej, myślałam już, że do siebie wrócimy…nie zdążyliśmy. Adam zginął tej nocy w wypadku. Żałuję, że zerwałam. Nigdy sobie tego nie wybaczę.
Nigdy, ale to nigdy nie pal za sobą mostów. Chyba że zostałaś mocno zraniona. Jeżeli rozstajesz się bo Ci się znudził, to po co mu robić jeszcze większą przykrość? Najgorsze co zrobiłam to powiedzałam na odchodne "Wstydziłam się Ciebie, temu nigdzie nie wychodziliśmy". W życiu nie widziałam tyle bólu u nikogo innego w oczach.
Gdy rozstałam się z partnerem, nawet nie wiem dokładnie kiedy to nastąpiło. Wszystko było normalnie, rozmawialiśmy, spotykaliśmy się i z czasem to stawało się coraz rzadsze, aż w końcu się skończyło. Wypaliło się jak ogień w ognisku. Nigdy potem nie spytałam go dlaczego tak się stało, bo po co rozgrzebywać to co było. Ale wiem, że nie chciałabym wrócić do tej osoby, bo 2 razy do tej samej rzeki się nie wchodzi. I skoro nam nie wyszło, bo skończyły się tematy to 2 raz nie byłoby sensu zaczynać od nowa. Za każdym razem, gdy spotykam na swojej drodze nową osobę, żyję chwilą i nie zastanawiam się co będzie jutro, nie pytam o przyszłość, jak się wypali to się wypali nie trzymam się jej na siłę. Może to jest jakiś błąd, który popełniam, że nie miałam nigdy nikogo na stałe na dłużej niż rok ;/
U mnie za długo to trwało; i zbyt wiele razy była fizyka.
Wnukom powiem: "szybko, a sprawnie i z szacunkiem".
Ja też żałuję że 2 razy za długo zwlekałam z rozstaniem, czekałam że może on się zmieni, poprawi - oczywiście było coraz gorzej ale co zrobić jak człowiek jest zakochany?
Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
