Ilu masz przyjaciół, a ilu wrogów?

Wrogów to chyba nie mam, ale nieżyczliwi zawsze się znajdą:) Przyjaciółki - 3

Koleżanek kilka, przyjaciółkę jedną, na szczęście wrogów zaciekłych nie mam

Przyjaciel... Kiedyś myślałam, że wystarczy dbać o relacje i ludzi, z którym się je tworzy. Teraz już wiem, że to nie wystarczy. Do tańca trzeba dwojga. Zawsze. I chyba warto jasno przedstawiać swoje oczekiwania, żeby później nie było rozczarowania. Obserwować zmiany i też potrafić pójść w inną stronę bez żalu. To trudne, ale z drugiej strony przyjaciel, który nie chce przyjaźni to nie przyjaciel... To znaczy, że już trochę się nauczyłam, dorosłam i zaczynam dbać o siebie :-) Słońca Wam życzę! :-D

Przyjaźnię się z kilkoma osobami, pośród nich są ludzie sprawdzeni i tacy, dla których dzień testu jeszcze nie nadszedł. Życie zweryfikuje.
Niektórych znam od kilkunastu lat, niektórych od kilku. Nie sadzę, żeby nawet pośród najbliższych znalazła się osoba, która nigdy nie zawiodła/nie zawiedzie i jestem przekonana, że ja sama także będę w niektórych sytuacjach źródłem rozczarowania, mam jednak nadzieję, że niezbyt dużego, a przynajmniej nie takiego, które zaważy na przyjaźni i zmieni nasze stosunki.
Prawdziwa przyjaźń jest ponad błędami i potrafi je naprawić.

Jestem przyjaźnie nastawiona do ludzi, uwielbiam ludzi, ale kiedy ktoś traktuje mnie w sposób, który mnie obraża, traci moją sympatię, mój szacunek, mój podziw.
Jeśli miałam wrogów to w wyniku rywalizacji. Nie lubię rywalizować, w ogóle mnie to nie kręci i uważam, że każdy powinien wypracować sobie własną pozycję i nie widzę nic złego w tym, że będzie ona równorzędna z czyjąś.
Nie przeszkadza mi, że ktoś będzie się uczył tak dobrze jak ja, a nawet lepiej, że X będzie lubił mnie tak samo jak kogoś, kto o tą sympatię się stara, a to były właśnie dwa przypadki, w których nawet dobre koleżanki okazywały się cichymi wrogami.

Nie znoszę babskiej zawiści o to, kto lepiej wygląda, dlatego zwykle bliżej jestem z mężczyznami niż z kobietami. Ani koledzy ani przyjaciele płci męskiej ze mną nie rywalizują, nie będą cieszyć się, że przytyłam czy że kiepsko wyglądam w jakimś ciuchu.
Tak, wiem, ja taka antymęska niby To bardziej tak w żartach. Facet kolega/przyjaciel to dla mnie najlepszy rodzaj faceta jaki istnieje, ja tylko jeśli chodzi o związki grymaszę, osobaczam i krytykuję, powtarzając pół żartem pół serio, że mężczyzna to zło

Z moją najlepszą przyjaciółką znamy się od 15 lat i choć zaczęłyśmy naszą historię właśnie od przyjaźni, miałyśmy poważny kryzys i rozstałyśmy się na kilka dobrych lat. Dwa i pół roku temu odnowiłyśmy znajomość, ale musiała wyjechać. Od czerwca jest w Polsce i nie możemy bez siebie żyć

przyjaciela ma się tylko jednego a reszta to znajomi. Ja mam serdecznego przyjaciela a o wrogach nic mi nie wiadomo.

Mhmm... nie znosimy się z moją kierowniczką. Nie wiem, czy to już wrogość, czy jeszcze nie, ale niechęć okazujemy sobie coraz wyraźniej. Nie lubię z nią przebywać, źle mi się pracuje, gdy jest w pobliżu, dezorganizuje nam pracę, stresuje, pogania wszystkich, krytykuje. Jakimś cudem wszystko idzie lepiej, kiedy jej nie ma

Myślałam i myślę coraz częściej. Powstrzymuje mnie elastyczny grafik, który jest mi bardzo na rękę i fajni współpracownicy, a zachęca do zmiany niska płaca i stosunek kierowniczki do mnie. Wiele osób odchodzi, ale w ciągu ostatniego roku wróciły cztery, więc chyba nie ma aż takiego dramatu... albo przeciwnie - jest taki dramat na tutejszym ryku pracy, że ludzie wracają tam, skąd próbowali uciec.

Wczoraj jeden z pracowników zażartował, że strajkuje, na co kierowniczka zmiany odpowiedziała, że będzie miał strajk jak nie pójdzie na przerwę. Wyszedł więc z kuchni i powiedział, że idzie do domu, bo nie chce tu dłużej pracować.

Ogólnie z zatrudnieniem jest problem, bo zapotrzebowanie na ręce do pracy duże, rotacja jeszcze większa. Niby tylko restauracja, a pracy jest sporo i w sezonie potrzebujemy minimum 10 osób więcej, niż poza sezonem. U moich dwóch koleżanek, które też pracują w restauracjach, jest podobnie. Pracownicy przychodzą i odchodzą. Ja przynajmniej mam umowę o pracę, choć bardzo krzywdzącą dla mnie umowę, ale one to jedna na czarno, a druga na zlecenie, więc jeszcze gorzej

Właśnie dostałam za małą wypłatę, bo źle podliczyli przepracowane godziny. Jutro jadę w delegację, zbliża się północ, a kierowniczka wciąż nie powiadomiła mnie, o której godzinie mam wyjazd. Nie wiem, na którą nastawić budzik. Coraz bardziej denerwuje mnie ta praca
Wracam, mam wolne, pewnie będą dzwonić, żeby przyjść, potem znów wyjazd na kilka dni i pewnie wymuszanie kolejnych wyjazdów, bo nikt nie chce się na nie zgadzać. Ludzie mają dzieci, koty, psy, nie mogą ich zostawiać na kilka dni, a ja jestem sama i kierowniczka dobrze o tym wie.
Coraz więcej osób wyraża swoje niezadowolenie. Kolejna osoba porzuciła pracę. Po prostu nie przyszła i nie odbiera telefonów.

Z jednej strony bardzo chcę złożyć wypowiedzenie, a z drugiej nie chciałabym palić za sobą mostów, bo może będę jedną z tych osób, którym gdzie indziej nie wyszło i wróciły. Tylko nie wiem, czy w tak napiętej atmosferze potrafię odejść bez zwarcia. Wypowiedzenie w tej chwili potraktowane zostałoby jak zbrodnia, bo aktualnie jest duże zapotrzebowanie na pracowników, ponieważ szefostwo wymusiło wykorzystanie zaległych urlopów.

Mam nadzieję że moi wrogowie już są na wymarciu....