Potrzeba równowagi w życiu (Strona 1 z 2)

Gdyby po świecie miały chodzić ideały, bylibyśmy klonami

Nasza codzienność nie sprzyja zachowaniu równowagi... Wstajesz rano, myjesz się, jesz śniadanie, idziesz do pracy, wracasz wieczorem, zjesz kolacje, obejrzysz coś w tv, kładziesz się spać ... i tak 5 dni w tygodniu. Przychodzi weekend, zajmujesz się domowymi obowiązkami i czas mija. I przychodzi kolejny tydzień. I tak w kółko. Czuję wyczerpanie tą codziennością. Nie mam czasu na żadne przyjemności. Nie pamiętam już nawet, co mnie relaksuje... Marzę o tym, aby odpocząć, zrobić pauzę, coś zmienić....

Są sprawy, których nie możemy odłożyć w czasie a codzienność składa się w większości właśnie z takich powtarzalnych rzeczy.... Warto tylko znaleźć czas na coś jeszcze, na nowe wyzwania, coś, czego dotąd nie robiliśmy, to pomoże urozmaicić dzień:)

Ostatnio bardzo mi brakuje równowagi, za dużo się dzieje i pewnie to mnie rozchwiało emocjonalnie...

W życiu musi być równowaga ,nie może być chaos bo wtedy nic się nie będzie układać w życiu jak w dominie

Ja też tak mam, tylko że w ten spokój za bardzo odbiegam Moja równowaga chyba polega na utrzymywaniu takiej samej ilości skrajności. Obciążanie dwóch brzegów szali.

[quote=Anays]U mnie są okresy, że potrzebuję spokoju, ale potem mi się nudzi i szukam zmian, emocji, adrenaliny:)[/quote]

U mnie to jest raczej constans, zbyt duże emocje to najczęściej te negatywne, więc za nimi nie tęsknię...

Ostatnio miałam dawkę silnych emocji , jak mnie mogłam znaleźć dowodu osobistego

W życiu wszystkiego potrzebujemy i szaleństwa i powagi, jaki byłby świat nudny ,gdyby tego nie było .A nie można być całe życie nieśmiałym ,bo człowiek nie przebije się przez tłum ludzi.W życiu wszystkiego po trochu potrzebujemy.

Ja należę do osób spokojnych ,nigdy nie szalałam byłam rozsądna ,może i moje życie jest nudne ,ale wszyscy którzy mnie znają ,wiedzą ,że postępuję w zgodzie ze swoimi zasadami .Chciałabym ,żeby wszyscy ludzie tak postępowali ,świat nie byłby taki zakłamany,pełny oszustów.

Dziadek wciąż powtarzał mi ten tekst: "Pokorne cielę dwie matki ssie." Nie wiem, może chciał mnie w ten sposób skłonić do uległości względem siebie, bo często bywaliśmy poróżnieni. Umiejętność postawienia się i posiadanie własnego zdania, które można otwarcie wypowiedzieć, jest dla mnie cenniejsza niż ewentualne korzyści wynikające z takich układów.
Zaproponował kiedyś, że zapłaci mi za każdą kartkę, jaką do niego wyślę. Nie pomyślcie, że biedny staruszek łaknął wnuczęcej miłości. O nieee... samotny nie był, za to lubił manipulować ludźmi i często wykorzystywał w tym celu przedmioty i forsę. Nie wysłałam ani jednej, bo był to człowiek, który usiłował decydować o mnie, za mnie i do przyjemnych też nie należał.