Czego najbardziej brakuje Wam na obczyźnie? (Strona 2 z 2)

Najbardziej brakuje mi mojej przyjaciółki, rozmów z nią, plotek na każdy temat i czasu, który w jej towarzystwie nigdy nie jest stracony!

Przedewszystkim brakuje mi mojego miasta, ludzi, których znam i których obecności w moim życiu nie doceniałam dopóki nie wyjechałam z kraju... Kontakt przez FB to nie to samo co wyjść razem, pogadać, pośmiać się. Dawno już nigdzie nie wychodziłam, bo tu nie bardzo jest z kim,  albo nie ma czasu lub zwyczajnie się nie chce po pracy.

Czego tu brakuje? Właściwie wszystkiego, bo za pieniądze nie kupi się tego , co tracimy będąc daleko od rodziny, tych chwil,które byśmy mogli razem spędzić, przeżyć, które nie będą nam dane, bo nie ma przy nas kogoś bliskiego...

Mi najbardziej brakuje mojego chłopaka, niestety na razie musi zostać w Polsce przynajmniej do czerwca, do obrony magisterki... Codziennie mamy ze sobą kontakt a na święta nawet do mnie przyjechał, ale oczywiście chciałoby się mieć go na stałe przy sobie. jakoś musimy przetrwać te pół roku...

Przez dwa lata mieszkałam we Włoszech, ale wróciłam, bo serce wyrywało mi się...do siebie
Na obczyźnie czułam się po prostu obco, miałam wrażenie, że to czas wyrwany z życia, że stoję w miejscu i tylko czekałam na powrót - szczególnie w Święta to poczucie wyobcowania dawało mi się we znaki - owszem, było polskie jedzenie, trochę rodziny, kolędy, Kevin sam w domu, nawet choinka i opłatek - wszystko to dawało się załatwić...Ale brakowało najwazniejszego - atmosfery, świątecznego nastroju i radości, tej szczególnej bożonarodzeniowej radości. Szczególnie w te grudniowe dni strasznie mi sie tęskniło za mamą, babcią, bratem, za śniegiem i kolędnikami Za tym szczególnym ciepłem w serduchu, na które czeka się cały rok...

Za granicą brakuje mi polskości, a Polacy którzy tu mieszkają, najczęściej chcieliby żeby ich nie kojarzyć z naszym krajem... Ja tego nie rozumiem, sama nie spotkałam się ze złą oceną z powodu tego że jestem z Polski, i dlatego uważam że emigrantom brakuje patriotyzmu,zbyt imponuje im to co obce, nie doceniają swojego kraju.

Najdłużej byłam za granicą 3 miesiące, we wczesnych latach 90, więc jakąś tam tęsknotę za bliskimi rekompensowały mi sklepy,  których było po prostu wszystko, czego jeszcze nie było w naszych sklepach. Dzisiaj, kiedy to wszystko można już dostać tutaj, pewnie tęsknilabym bardziej, ale póki co nie wybieram się na emigrację;)

Zawsze w obcym mieście się gubię, nie mam orientacji w terenie. A za granicą  to jest jeszcze trudniejsze, przez barierę językową. Dlatego tam mi zawsze brakuje tej pewności, że trafię na czas w dane miejsce, że dogadam się bez problemów,  pytając o drogę, itp. W Polsce nie mam z tym żadnego problemu, a za granicą - kolosalny...

Sama nie jestem emigrantką ale smak tęsknoty znam...Polacy za granicą mogą tęsknić za zima,za jedzeniem,czy za samym poczuciem bycia "u siebie", ale to nic w porównaniu za tęsknotą za człowiekiem,którego się kocha. Mój chłopak nie mieszka w Polsce już od wielu lat i tam gdzie jest teraz czuje się dobrze, przyzwyczaił się i to tam jest już jego dom. Wracać nie zamierza, ja dołączę do niego i wcale nie stanowi dla mnie problemu. Rozumiem tęsknotę za rodziną, jednak to jakoś zniosę,jednak tęsknota za ukochanym jest najsilniejszą z tęsknot. Bo to z nim chcę spędzić życie i jego najbardziej potrzebuję mieć u swojego boku. To,że wyprowadzamy się od rodziców jest naturalną koleją rzeczy...jednak związek na odległość już tak naturalny nie jest. Ale od razu napiszę,że się da ! Jak się kocha da radę wytrzymać wszystko! Warunek jest jeden kochać i starać się muszą obie osoby. Oprócz wielu minusów taki związek ma swoje plusy : taka próba niesamowicie pogłębia relację i scala ludzi,na pewno weryfikuje uczucia,sprawia,że stajemy się bardziej pewni (uczucie musi być niesamowicie silne skoro nie chcemy nikogo innego blisko),uczy cierpliwości i samodyscypliny,czasem trzeba z czegoś zrezygnować i np zamiast imprezy wybrać skypa (co dla nas jest rzeczą naturalną i nie stanowi problemu),nauczyliśmy się dbać o związek i o samych siebie,spędzamy ze sobą jak najwięcej czasu,rozmowy po przebudzeniu,w dzień,wieczorem i wspólne zasypianie,mówienie sobie wszystkiego i robienie ze sobą wszystkiego. Cieszymy się z każdej chwili razem i czekamy na spotkania oraz na wspólne zamieszkanie. Wiemy,że związek na odległość w końcu przerodzi się w związek, w którym będziemy fizycznie blisko już cały czas. Póki co tęsknota jest niesamowicie silna. Święta z rodziną- tak fajnie...ale brakowało mi tej najważniejszej osoby,przez co nie cieszyłam się z nich w pełni. A najbardziej denerwujące są komentarze w stylu "jak wy tak wytrzymujecie"," a czemu teraz nie przyjechał","znowu siedzisz w telefonie/przy komputerze", na które już przestałam reagować. Jednak wystarczy chwila rozmowy z nim i już jestem najszczęśliwszą dziewczyną na świecie,wystarczy,że na mnie spojrzy i już wiem,że warto ,bo kochamy się najmocniej na świecie <3 Moim zdaniem wszystko się da znieść,ale najtrudniejsza jest rozłąka z ukochanym a dla rodziców podejrzewam,ze rozłąka także z dzieckiem. Pary i małżeństwa zawsze powinny być razem i powinny dążyć do tego,by jak najszybciej mieszkać wspólnie,dlatego jeśli ktoś się juz zaaklimatyzuje w nowym kraju,powinien ściągnąć do siebie partnera i dzieci( jeśli je ma).

Ja juz wrocilam, ale przez te wszystkie lata w Londynie, gdzie srednia temperatura zima wynosila +8 stopni najbardziej brakowalo mi zimy: mrozu, lodu, zadymek snieznych, platkow sniegu wirujacych w swietle latarni ulicznych. Co roku przylatywalam na swieta, miedzy innymi po to, zeby sie te kilka dni porzadnie wymrozic, dopiero wtedy odzyskiwalam pelnie sil. Teraz tez jestem w Polsce, ale juz nie wracam deszczowego grudnia/stycznia/lutego w Anglii.

Koleżance najbardziej brakowało polskiego chleba w Anglii:)