Pierwsza miłość , jak ją wspominacie? (Strona 9 z 20)

Długo unikałam... A teraz widujemy się co 2-3 miesiące... I dziś też się zobaczymy...

No w sumie to się umawiamy, ale nie są to takie po prostu spotkania, bo on jest fryzjerem i tak mniej więcej raz na 2-3 miesiące podcinam włosy, więc wtedy się spotykamy... Ale po wczorajszej wizycie jest jakoś dziwnie... Nie mogę się skupić na niczym... Pytał czy już wybrałam jakąś fryzurę na ślub i co tam w ogóle wymyśliłam... A ja go wtedy zapytałam co on mi wymyśli... Odpowiedział mi, że on mnie na pewno nie uczesze i że to nie wchodzi w grę, bo on nie lubi upinać, a już w szczególności na tak ważną okazję... Polecił mi kilka salonów, które jego zdaniem warto by wziąć pod uwagę... Później zapytałam go czy mogę chociaż liczyć, że na poprawiny mi zrobi fryzurę... Z dziwnym wyrazem twarzy odpowiedział, że nie jest pewien czy będzie w stanie... Na początku nie wiedziałam co ma na myśli, ale szybko się orientowałam i stwierdzałam, że ostatnio mówił, że nie pije przecież... A on mi na to, że w takim razie wtedy nadrobi, bo inaczej nie przetrwa tego dnia... Było mi tak cholernie niezręcznie i przykro, że brak słów... Czuję, że powinnam z nim pogadać, bo to chyba nadal nie jest zamknięte i nie jest uporządkowane, ale nie wiem czy to tylko nie pogorszy wszystkiego

... Tak, to straszne, nie ma nic gorszego niż pijany fryzjer... no, może pijany malarz...

No ale próbowaliście coś z tą zazdrością zrobić? Może za mało czasu mu dałaś, nie jest tak łatwo poradzić sobie z tak silnym uczuciem. Zwykle jest ono powodowane jakimś problemem z sobą, który da sie rozwiązać, ale nie dzieje się to z dnia na dzień. Dałaś mu wogóle szansę na zmianę?

Ninek, Ksymena chyba ma rację
W tę albo w tę.

Ty masz rację, że nie chcesz być w takim związku, ale jeśli on coś do Ciebie czuje, a wszystko wskazuje na to, że tak, to to jest takie jątrzenie rany.
  Oczywiste jest, że on będzie wolał mieć w Tobie jeśli nie przyjaciółkę to choćby tylko koleżankę, skoro nie może mieć dziewczyny, ale to nie jest dobre, bo człowiek narażony na nieodwzajemnione uczucie cały czas jest krzywdzony. Ty chcesz mieć w nim przyjaciela, bo cenisz pewne jego zalety, ale skoro z jego strony jest coś więcej i jeszcze dodatkowo pamięć o tym, że kiedyś byłaś jego, to sam siebie krzywdzi utrzymując z Tobą kontakt dopóki to uczucie w nim żyje.
  W przyszłości ta relacja może zniszczyć Twój aktualny związek.
  Wydaje mi się, ze jest tylko jedno rozwiązanie. Odseparować się na bardzo długo i odświeżyć przyjaźń dopiero wtedy, kiedy on upora się z tym uczuciem, a najlepiej kiedy jego serce zajmie się kimś nowym, tylko że na to trzeba mnóstwa czasu, całych lat niekiedy. Tylko wtedy będziecie mogli bezpiecznie się przyjaźnić. Weź też pod uwagę to, że obecna sytuacja, w której on cierpi, może doprowadzić do tego, że ból i tęsknota zniszczą Waszą przyjaźń i będzie ona nie do odzyskania. Może się wydawać, że nie ale skąd wiesz, czy Twój ślub nie będzie tą granicą, po przekroczeniu której on się załamie, bo utraci ostatnią szansę na odzyskanie Cię.
   No jest jeszcze kwestia Twoich uczuć do niego... tego "sentymentu", bo i Ty musisz widzę się z tym wszystkim uporać.
  Ja wiem, mogę sobie tak pisać i pisać, ale zawsze łatwiej jest spojrzeć na sprawę z dystansu. Taki jest mój punkt widzenia, ale gdybym była na Twoim miejscu nie byłoby mi tak łatwo.

To głupie, ale przykro mi jest kiedy widzę go takiego nieszczęśliwego, chciałabym go wtedy jakoś pocieszyć, jakoś mu pomóc... A wychodzi na to, że moja troska i dobre chęci tylko go ranią i pogarszają wszystko

Czuję się winna... Nie dlatego, że się rozstaliśmy, ale raczej dlatego, że ja sobie ułożyłam życie, a on nie... A nadal nie jest mi obojętny... Wiem, że gdybym chciała go pocieszyć, to wyrządziłabym mu jeszcze większą krzywdę, więc staram się tego w żaden sposób nie robić i traktuję go po prostu jak kumpla... Choć przyznaję, że nieraz miałam ochotę przytulić go, przekonać, że znajdzie sobie kogoś, kto jest dla niego stworzony, ale że to nie jestem ja... Żeby nie zamykał się na nowe znajomości... Bo kiedyś powiedział mi, że teraz jak tylko na horyzoncie pojawia się dziewczyna, która zaczyna go interesować, to urywa zupełnie kontakt... Muszę dać sobie i jemu spokój, bo za wiele mogę zepsuć... Ehh... Nawet niechcący i nieświadomie...

Pogubiłam się w tym wszystkim...

Ale już postanowiłam, że muszę w końcu przestać o tym myśleć... Mam swoje życie, i on zawsze będzie jego częścią, ale częścią, która jest już przeszłością i tylko wspomnieniem... Mam nadzieję, że on będzie szczęśliwy... życzę mu tego z całego serca, ale to nie ja go uszczęśliwię...

Też tak uważam.